HFM

Grado SR 225e należą do linii Prestige, wprowadzonej w 1995 roku i dwukrotnie odświeżanej – w 2008 i 2014. Pomimo szeregu poprawek niemal wszystkiego – przetworników, okablowania i obudowy – koncepcja i wygląd nie uległy zmianie.

Za siódmą górą, za siódmą rzeką
Była sobie mała chatka,
W niej mieszkała stara matka
Ze synami swymi trzema,
Którym w świecie równych nie ma.

Tak zaczynała się większość bajek mojego dzieciństwa. Gra toczyła się o rękę pięknej królewny, połowę królestwa i inne zaszczyty. Na drodze do szczęścia najczęściej stawał smok albo inne przeciwności losu, które zwyczajowo pokonywał najmłodszy i najbardziej niedoceniony z owych braci*.
A co to ma wspólnego ze światem dźwięków?
Ostatnio JBL wypuścił krótką serię słuchawek Club. We wcześniejszych wydaniach „Hi-Fi i Muzyki” przetestowaliśmy dwa droższe modele. Teraz przyszła pora na najtańszy.
Flagowy Club One NC („HFiM” 7-8/2020) zaprezentował w swojej cenie niespotykaną jakość wykonania oraz adekwatne do niej brzmienie. Środkowy Club 950NC („HFiM” 9/2020) wyróżniał się trybem Bass Boost, zachowując większość walorów One. Najtańszy 700BT nie może się pochwalić grafenowymi przetwornikami, skórzanymi elementami wykończenia ani nawet układem aktywnej redukcji szumów. Czy z tego powodu już na starcie stoi na straconej pozycji?

SR125e należą do linii Prestige, która zadebiutowała w 1995 roku. W 2008 ją odświeżono, dodając w symbolu literkę „i”. Wersja „e” pojawiła się w 2014 i poprawiono w niej wszystko, co się dało: materiał na obudowy, okablowanie i przetworniki.

Katalog Audio-Techniki mieści nieprzebrane bogactwo słuchawek nausznych i dousznych, studyjnych, audiofilskich i przenośnych. Wśród tych ostatnich znalazłem jednak tylko trzy konstrukcje True Wireless.

Cztery dekady temu postrachem pól namiotowych, kempingów i nadmorskich kurortów był przebój „Sun of Jamaica” niemieckiego zespołu Goombay Dance Band. Skoczne rytmy, utrzymane w karaibskiej stylistyce, jako żywo kojarzyły się z egzotycznymi wakacjami i pozwalały na chwilę zapomnieć o peerelowskiej szarzyźnie. Już choćby z tego powodu nikt nie zaprzątał sobie głowy kompletnie idiotycznym tekstem.