HFM

Nagrody roku - Hi-end słuchawki

Audio-Technica jest znana głównie z wysokiej jakości wkładek gramofonowych. W japońskiej wytwórni znajdziemy jednak również bardzo modne obecnie słuchawki, choć były tam na długo przed powstaniem przenośnych urządzeń grających.

Początki Audio-Techniki sięgają 1962 roku, kiedy to inżynier elektronik, pan Hideo Matsushita, założył w Tokio małą manufakturę, zajmującą się produkcją wkładek gramofonowych. I to od razu stereofonicznych, co w tamtych czasach świadczyło o technicznym zaawansowaniu. Pierwsze modele były dostarczane japońskim producentom gramofonów. Ich jakość okazała się na tyle dobra, że po produkty pana Matsushity ustawiła się kolejka chętnych.
Zatrudnienie dodatkowych pracowników tylko częściowo pomogło zaspokoić popyt, więc już rok później firma przeniosła się do większej siedziby (która po kolejnych dwóch latach także okazała się za ciasna) i znacząco zwiększyła produkcję.

To już pewne – Francuzi budują słuchawkowe imperium. Zaledwie trzy lata temu pojawiły się Utopie i Eleary. Rok później – Cleary. Minął kolejny rok i znów mamy premierę, tym razem słuchawek zamkniętych.

Ale – z drugiej strony – kto jeśli nie Focal? To bodaj jedyny specjalista w dziedzinie zestawów głośnikowych, który nie traktuje swoich słuchawek wyłącznie jako gadżetu reklamowego (czytaj: czego nie zagrają, to dowyglądają). Owszem, ich prezencja robi piorunujące wrażenie, jednak za imponującą fasadą kryje się nie mniej imponujący dźwięk – efekt rzetelnej inżynierskiej roboty.
Już przy okazji testu Clearów byłem zaskoczony, jak bardzo wpisują się one w firmowe brzmienie Focala i jak wiele cech łączy je z odsłuchiwanymi przeze mnie wcześniej kolumnami Kanta No. 2. Czy i tym razem będzie podobnie? W przypadku Elegii mamy do czynienia z konstrukcją zamkniętą, która może skrywać różne niespodzianki. Posłuchamy, zobaczymy. Tylko skąd ta smutna nazwa?

Kiedy w 1997 roku do sprzedaży trafiły Sennheisery HD 600, wielu pokochało je od pierwszego wejrzenia. Była to miłość burzliwa, wymagająca poświęceń i nie zawsze odwzajemniona. Mimo wszystkich przeciwności, w wielu przypadkach przetrwała jednak długie lata. Tymczasem pojawiła się konkurentka – wprawdzie skromniej ubrana, ale młodsza i jakby ponętniejsza…

Przyznam, że akurat mój związek z HD 600 był średnio udany. A raczej nigdy się na dobre nie rozpoczął. Od kilkunastu lat jestem wierny ich szacownym poprzedniczkom, czyli HD 580 Precision, które uważam za bardziej muzykalne i przyjazne w odbiorze, choć z pewnością nie tak wyczynowe jak „sześćsetki”. Owszem, mam też w kolekcji, kupione lata temu, HD 600, ale ich nieskazitelny wygląd i bijące po oczach świeżością pady dobitnie świadczą, że słuchawki spędziły większość swojego długiego życia w pudle. Nie uwiodły mnie brzmieniem, choć – podłączone do triodowego wzmacniacza – próbowały słodko śpiewać.

Osiołkowi w żłoby dano
W jeden owies, w drugi siano.
Uchem strzyże, głową kręci,
I to pachnie, i to nęci.
Od któregoż teraz zacznie,
Aby sobie podjeść smacznie?

Identyczne odczucia, co kłapouchowi we fragmencie „Pana Jowialskiego” Aleksandra Fredry, mogą towarzyszyć osobom, które trafiły na planarne słuchawki Audeze LCD-2 w odmianie klasycznej i zamkniętej. LCD-2 Classic („HFiM” 11/18) kuszą relacją jakości brzmienia do ceny, natomiast konstrukcje zamknięte lepiej izolują od odgłosów otoczenia. Pomysł porównania obu wersji nasuwa się sam.