Kondo Overture PM-2i
- Kategoria: Wzmacniacze
Kondo to butikowa japońska manufaktura, specjalizująca się w wytwarzaniu wzmacniaczy, komponentów do ich budowy oraz okablowania. W niewielkim katalogu dominują końcówki mocy, ale znajdziemy tu również przedwzmacniacze liniowe i phono oraz kilka innych urządzeń.
W ciągu swojej historii firma przeszła od zupełnej niszowości i rozpoznawalności ograniczonej do Kraju Kwitnącej Wiśni, przez owocną współpracę z jej światowym promotorem – Peterem Qvortrupem, aż po burzliwe rozstanie i rozpoczęcie zupełnie nowego etapu działalności. Mimo że w wyniku sporu utraciła prawo do używania swej pierwotnej nazwy – Audio Note – wszędzie poza Japonią, to odzyskała niezależność. Aktualnie na rynkach międzynarodowych funkcjonuje pod marką Kondo, pochodzącą od nazwiska Hiroyasu Kondo – jej założyciela i głównego konstruktora. W 2006 roku pan Kondo zmarł, przekazując kierownictwo firmy i misję kontynuowania myśli twórczej swemu uczniowi i następcy, Masakiemu Ashizawie.
Monitor Audio Silver 300
- Kategoria: Kolumny
Monitor Audio to potentat w segmencie zestawów głośnikowych.
Propozycje brytyjskiej wytwórni od wielu lat są uważane za bezpieczny zakup, a w swoich kategoriach zazwyczaj grają dobrze lub bardzo dobrze. Korzystną relację jakości do ceny pomaga utrzymać ulokowanie działu badawczo-rozwojowego w Wielkiej Brytanii, a produkcji w Chinach.
Katalog Monitor Audio jest obszerny, ale najpopularniejsze pozostają kolumny kierowane do audiofilów. Pogrupowano je w serie: Platinum, Gold, Silver i Bronze. Do tego dochodzą linie Monitor oraz Studio, które właśnie pojawiły się w nowej wersji, a także przeznaczone do kina domowego modele Apex i Radius.
Seria Silver to sam środek oferty i szósta już generacja „srebrnych” Monitor Audio. Recenzowane dziś Silver 300 (G6) zajmują pozycję między dwiema podłogówkami – mniejszą Silver 200 i większą Silver 500. Znajdziemy tu jeszcze dwa głośniki podstawkowe: 50 i 100, dwa centralne: C150 i C350, efektowy FX i subwoofer W12.
Vitus SCD-025 mk.II
- Kategoria: Odtwarzacze CD
Vitus ma fantazję. Szalone projekty, szalone ceny, szalona jakość. Ma więc chyba prawo zaszaleć również w dziale autopromocji. W prezentacji testowanego odtwarzacza znajdziemy nawiązanie do piękna żeglarstwa, zakończone frazą: „Wszystkie morza wpływają do nieskończonego muzycznego oceanu Vitusa”.
W przypadku większości firm po takiej metaforze uśmiechnąłbym się pod wąsem, którego nie mam, ale Hans Ole Vitus swoimi słowami przyprawił mnie o gęsią skórkę. Zapowiada bowiem coś naprawdę niezwykłego, a ja wiem, że nie rzuca słów na wiatr.
Przekonałem się o tym dwukrotnie, testując dwa zintegrowane wzmacniacze jego firmy. W obu przypadkach odniosłem wrażenie, jakbym trafił do świata audiofilskiego absolutu. Przyjęta przez Duńczyka koncepcja hi-endu po prostu mnie obezwładnia i nic na to nie poradzę. Ale do rzeczy.
Skarby naszego nieba część 2
- Kategoria: Historie
Mimo pozornie peryferyjnego charakteru naszej kultury – polskie płyty potrafią być wspaniałe. Dziś dalszy ciąg opowieści sprzed wielu miesięcy.
Kiedy w 2016 roku pisałem „Skarby naszego nieba” (HFiM 12.2016), nie przypuszczałem, że artykuł spotka się z takim odzewem. Tekst stał się inspiracją dla kilku kolegów radiowców, więc lekko zapomniane utwory odżyły i zaczęły być znów grane. Artyści też byli zadowoleni – sama Anna Jurksztowicz zaprosiła mnie do znajomych na Fejsbuku. Ja zaś postanowiłem, że w dającej się przewidzieć przyszłości pojawi się część druga. Oto i ona.
Przywykliśmy do narzekań, że świat schodzi na psy. Goniąc za zyskiem, kolejne firmy rozmieniają renomę na drobne, a klienci czują się jak dziecko porzucone w głębokim lesie. Przedmioty stają się jednorazowe. Na pociechę zostają opowieści o starych, dobrych czasach, kiedy samochody przejeżdżały milion kilometrów, a meble przeżywały właścicieli. Pesymiści mówią: to już nie wróci.
Mimo wszystko, nadal znajdują się wytwórcy, stawiający jakość na pierwszym miejscu. Rozwój technologii wykorzystują do poszukiwania coraz lepszych, a nie tańszych materiałów. Zapewne połowa z nich to idealiści. Reszta – ludzie rozsądni. Konkurowanie ze światową nadprodukcją dóbr jest coraz trudniejsze, więc decydują się siedzieć w niszy, której nowicjusz nie zaatakuje.
Przykładem najdalej posuniętego konserwatyzmu jest Harbeth. Koncepcja, na której bazuje, przystaje bardziej do XIX wieku albo do japońskich rzemieślników, wykuwających samurajskie miecze.
Harbeth to wcielenie stabilności. Od lat nie poszukuje nowych odbiorców ani rynków. Raz, że nie potrzebuje, dwa – że… nie może. Alan Shaw twierdzi, że zwiększenie skali produkcji odbiłoby się na kontroli jej kolejnych etapów, a w konsekwencji – na jakości, zaś wypuszczanie nowości z okazji kolejnych wystaw stałoby w sprzeczności z ideą pracy konstruktora. Jego zadanie polega bowiem na zbudowaniu układu tak dobrego, jak to tylko możliwe, i ewentualnie, z czasem, ulepszaniu tego, co już jest dobre. Stąd nowe opracowania pojawiają się niezmiernie rzadko. Aktualnie są to „dłubnięte” wersje modeli sprawdzonych przez lata.
