Yamaha CD-S2100/A-S2100
- Kategoria: Systemy Hi-Fi
Nie ma chyba fana motoryzacji, który nie marzyłby o przedwojennym klasyku, dysponującym współczesnymi osiągami. Szurnięci na punkcie samochodów Amerykanie przerabiają stare fordy na hot rody, my jednak, z oczywistych względów, takich możliwości nie mamy. Miłośnik klasycznej motoryzacji znad Wisły może odrestaurować leciwego fiata albo syrenkę, ale, pomijając koszty, ze współczesnymi samochodami łączy je tylko nazwa.
Jako dumny posiadacz auta na żółtych tablicach muszę przyznać, że jego każdorazowe pojawienie się na ulicach wywołuje lokalną sensację. Jednak własności jezdne i komfort zabytkowego pędzidła dalekie są od współczesnych standardów.
Miłośnicy wintydżowego hi-fi mają pod tym względem zdecydowanie łatwiej. Internet pełen jest ofert sprzedaży starych klocków w umiarkowanych cenach. Doprowadzenie delikwenta do stanu fabrycznego też zwykle nie kosztuje majątku. A co, jeżeli ktoś zapragnie mieć nowoczesne urządzenie zamknięte w obudowie retro? Majętni audiofile mogą skierować wzrok w stronę McIntosha i Accuphase’a. O tych z ograniczonym budżetem pomyślała Yamaha.
Dynaudio Contour 30
- Kategoria: Kolumny
Kiedy byłem małym chłopcem (no dobra, piętnastoletnim), byłem uzależniony od radiowej Trójki. Kiedyś rodzice postanowili urozmaicić okres świąt Bożego Narodzenia wyjazdem na zimowe wczasy. Pamiętam jak dziś pierwsze wejście do pokoju i ulgę, że „radio jest”. Jeszcze w ubłoconych butach włączyłem je, by – zgodnie z przewidywaniami – z głośnika monofonicznej Diory usłyszeć tylko zakres fal długich. Do odbioru UKF-u, a więc i Trójki, potrzebna była antena.
Łyżeczką do herbaty (znajdowała się w wyposażeniu pokoju) wykręciłem jeden z wkrętów utrzymujących drzwi do szafy. Po wciśnięciu go do gniazda antenowego gorączkowo odszukałem Trójkę. Usłyszałem pierwsze takty nieznanej mi wcześniej piosenki. To była „Pandora” Cocteau Twins… Do dziś pamiętam dokładnie klimat tamtej chwili, kiedy poczułem, że nic innego się w życiu nie liczy.
Neat Acoustics IOTA Alpha
- Kategoria: Kolumny
Brytyjski producent kolumn Neat Acoustics w przyszłym roku będzie obchodził 30. rocznicę działalności. Nazwa firmy pochodzi jeszcze z zamierzchłych czasów, kiedy jej założyciel Bob Surgeoner, pod szyldem North East Audio Traders, handlował sprzętem hi-fi.
Początki Neat Acoustics były nieco inne niż w przypadku wielu audiofilskich manufaktur. Otóż, życiem Boba Surgeonera od wczesnej młodości kierują dwie pasje: muzyka i elektronika. Jako wzięty instrumentalista grywał w zespołach reprezentujących rozmaite gatunki muzyczne, od country po jazz. W wolnych chwilach natomiast eksperymentował z lutownicą, przerabiając estradowe paczki. I w pewnym momencie, by pogodzić obie pasje, wziął się za produkcję kolumn.
Pierwsze konstrukcje były dalekie od ideału. To się zmieniło w 2006 roku, gdy do zespołu Neata dołączył kolejny doświadczony muzyk i realizator dźwięku, Paul Ryder. Objął posadę kierownika produkcji oraz inżyniera dźwięku w firmowym studiu nagrań. Tak, to nie pomyłka. Neat Acoustics ma własne studio, w którym testuje kolejne prototypy. Bo, jak twierdzi Surgeoner, w muzyce najważniejsze jest naturalne brzmienie, a nie tabelki i wykresy. I stwierdzenie owo nie wynika, bynajmniej, z braku wiedzy teoretycznej ani konstruktorskiej praktyki.
Kiedy w sklepach pojawiają się tanie kolumny mało znanej firmy, wszyscy są zachwyceni, jeśli te w ogóle grają. Kiedy natomiast tak uznana firma jak KEF proponuje produkt na każdą kieszeń, wszyscy podświadomie oczekują cudów i hi-endu za ćwierć ceny.
KEF od dawna podsyca tego typu nadzieje. Kosmiczne technologie i opatentowane wynalazki stosowane w najdroższych zespołach głośnikowych powoli przenikają do niższych modeli. Nawet najtańsze kolumny brytyjskiej firmy przyciągają uwagę nietuzinkowym wyglądem i układem przetworników. Odbiorca odnosi wrażenie, że obcuje z produktem wyjątkowym, sprawdzonym oraz takim, za którym stoją wiedza i solidna inżynieria, a nie audiofilskie czary-mary.
Odnowiony Tom Waits
- Kategoria: Wydarzenia
„Ten mężczyzna jest trudny do zdefiniowania, a ja jestem tu po to, żeby go zdefiniować – powiedział Neil Young, zapowiadając w 2011 roku przyjęcie Toma Waitsa do Rockandrollowej Izby Sławy. – Jest wykonawcą, piosenkarzem, aktorem, magikiem, przewodnikiem duchowym, człowiekiem o wielu twarzach…”
Zwykle, kiedy mowa o Waitsie, mam w pamięci jego występ w warszawskiej Sali Kongresowej z 26 maja 2000 roku. Może popularnością nie przebił wszystkich jej gości – trudno by mu zresztą było dorównać Stonesom, których pierwsza wizyta miała miejsce w kwietniu 1967 – ale koncert z pewnością należy zaliczyć do bardzo udanych. Nie tylko ze względu na muzykę i osobowość wykonawcy, ale również z uwagi na oryginalną choreografię.
*fot. Anti Records
