HFM

Pewnego zimowego poranka w moim korytarzu wylądowało średniej wielkości pudełko. Rozbrajając opakowanie, przeczytałem, co to takiego: Peachtree Audio Decco 65. Coś słyszałem. Otworzyłem karton. Zobaczyłem piankowe profile, pudełka z akcesoriami i przedmiot zawinięty w materiałowy worek, podobny do tych, jakich używa Accuphase.

Peachtree Audio zostało powołana do życia w 2004 roku jako Signal Path International. Pierwszym produktem były zestawy głośnikowe o nazwie Era. Wiatr w żagle wytwórnia złapała jednak trzy lata później, kiedy wprowadziła wzmacniacz Decco. Projektanci musieli szybko dostrzec potencjał drzemiący w iPodach i plikach, ponieważ niemal od początku skierowali swoje produkty do odbiorców otwartych na nowe sposoby słuchania muzyki. W katalogu zaczęły się pojawiać różne wersje urządzeń z literą „i”.
Na przełomie 2011 i 2012 roku ofertę przebudowano. Wyłoniły się trzy serie: Grand, Nova i Decco. Amatorzy wielkich zestawów nie będą jednak wniebowzięci, ponieważ do wzmacniacza można dobrać firmowy przetwornik, a z czasem zastąpić integrę kombinacją dzieloną, tyle że... właściwie nie ma po co. Decco 65 został bowiem zaprojektowany jako nowoczesny wzmacniacz wyposażony w DAC i kilka wejść cyfrowych.
O podejściu producenta do danego modelu wiele mogą powiedzieć nawet zdjęcia zamieszczone na jego witrynie internetowej. I proszę – wzmacniacz sportretowano w towarzystwie komputera i tunera Apple TV. Wygląda na to, że Peachtree wzięło na celownik tak zwanych zwykłych ludzi, a nie audiofilów skoncentrowanych na gramofonach i odtwarzaczach CD.

Budowa
Obudowa występuje w dwóch wersjach – czarnej i drewnianej. Odciski palców odbijają się pięknie, ale wzmacniacz również wygląda znakomicie. Z przodu umieszczono włącznik i rządek przycisków do wyboru źródła, a obok nich czujnik podczerwieni, okienko z lampą, pokrętło regulacji głośności i wyjście słuchawkowe duży jack.

Czytaj więcej...

W dzieciństwie nazywano ją „Żyrafa”, bo zawsze była wyższa od rówieśników i smukła. Jako dorosła kobieta mierzyła 184 cm. Wtedy zobaczono w niej „Słowika Neapolu” i anioła. „Białego Anioła Polskiej Piosenki”. Zwracano się też do niej „Wasza wysokość”, ale nie tylko z powodu wzrostu; po prostu na scenie królowała.

Z nieludzkiej ziemi
W XVIII wieku w Kubaniu w południowej Rosji osiedlili się holenderscy mennonici. Z nich wywodziła się Irma Martens, nauczycielka. Wyszła za mąż za niemieckiego księgowego, Eugena Hörrmana, syna pastora, który pochodził z Łodzi. W 1936 roku, w uzbeckim mieście Urgencz urodziła się Anna, w 1938 jej braciszek Fryderyk, który zmarł w niemowlęctwie. Eugeniusz German (tak zapisywali jego nazwisko urzędnicy sowieccy) został aresztowany na fali czystek stalinowskich i, jako domniemany szpieg, rozstrzelany. Irma wyszła wtedy za mąż za polskiego oficera, Hermana Bernera, który zgłosił się do Dywizji Kościuszkowskiej. Dopiero w kilka lat po wojnie żona dowiedziała się, że zginął na froncie. Małżeństwo z Bernerem pozwoliło Irmie, jej córce oraz matce wyjechać w 1946 roku z repatriantami do Polski. Kobiety zamieszkały we Wrocławiu. Irma znalazła pracę wykładowcy języka niemieckiego. Anna poszła do szkoły i szybko nauczyła się polskiego. Maturę zdała w 1955 i zaczęła studia geologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim.

Od geologii do piosenki
Była dobrą studentką i aktywną uczestniczką akademickiego życia kulturalnego. Od dziecka zresztą lubiła tańczyć i śpiewać – występowała na szkolnych akademiach. Udzielała się w studenckim teatrzyku Kalambur i, za namową koleżanki, zgłosiła się na przesłuchanie we wrocławskiej Estradzie. Zdolna młoda piosenkarka dostała angaż na cykl koncertów, z którymi grupa jeździła po miasteczkach i wsiach Dolnego Śląska.
W 1962 roku została magistrem geologii (dyplom z wyróżnieniem) i zdała (za drugim podejściem) egzamin na Artystę Estrady przed komisją Ministerstwa Kultury. Oznaczało to, że nie zamierza szukać szczęścia, biegając z młotkiem po skałach. Kilkumiesięczne stypendium w Rzymie poświęciła na szkolenie głosu i rozszerzanie repertuaru. Największy sukces z pierwszych lat kariery zawodowej Anny German to II nagroda na Krajowym Festiwalu Piosenki w Opolu w 1964 roku za wspaniałą piosenkę „Eurydyki tańczące”, skomponowaną przez Katarzynę Gärtner (tekst: Ewa Krzemieniecka i Aleksander Wojciechowski).

Czytaj więcej...

W przeciwieństwie do sportowców czy tancerzy, których kariery nieodwołalnie kończą się niedługo po trzydziestce, muzycy mogą pozostać w zawodzie znacznie dłużej. Jednak tylko wówczas, gdy będą o siebie dbali. Życie muzyka to naprawdę nie bajka.

Perfekcyjne opanowanie instrumentu to trudna sztuka. Mówi się, że swoboda cechuje mistrzów, a żeby się nim stać, trzeba sprawić, by kawał drewna czy wygiętej blachy stał się przedłużeniem naszego ciała. W tym celu muzycy to ciało trenują. Rozwijają grupy mięśni, które zwykłym ludziom rzadko się przydają. Pracują nad koordynacją, precyzją ruchu, szybkością i sprawnością. Robią to wszystko, by stopniowo mierzyć się z coraz trudniejszymi i dłuższymi utworami, podobnie jak biegacze zwiększają dystans, skoczkowie wysokość poprzeczki, a oszczepnicy długość rzutu. Muzyków czekają w zawodowym życiu mordercze wyzwania. W słynnym „Bolerze” Ravela jednostajny rytm wybijany na werblu wymaga od perkusisty ogromnego skupienia i dokładności, począwszy od najcichszych taktów wstępu po potężną kulminację. W 14-minutowym utworze pałeczki uderzają w membranę 5144 razy! V symfonia Mahlera w samych partiach wiolonczel zawiera 940 taktów zapisanych ósemkami. Skrzypce mają ich jeszcze więcej. W czwartej części utworu daje to w sumie aż 6400 ruchów lewej ręki. W poemacie symfonicznym „Oceanidy” Sibeliusa partia smyczków wymaga 589 ruchów smyczkiem w zaledwie 22 taktach. „Taniec ziemi” ze „Święta wiosny” Strawińskiego to natomiast 360 nut, które orkiestra musi zagrać w około 36 sekund.
Przykłady można mnożyć. Mimo to zdarzały się w historii klasycznego wykonawstwa spektakularnie długie kariery muzyków orkiestrowych.

Czytaj więcej...

Z Władimirem Aszkenazym, pianistą i dyrygentem, dyrektorem muzycznym European Union Youth Orchestra, rozmawia Maciej Łukasz Gołębiowski.

MŁG: Czemu tak rzadko przyjeżdża pan do Polski?
WA: Staram się przyjeżdżać tak często, jak tylko mogę i gdy mnie zapraszają. Trudno powiedzieć, czemu dzieje się to tylko raz na kilka lat. Ale nawet jeśli nie przyjeżdżam, noszę wasz kraj w sercu, bo jest mi bardzo bliski.
Pierwszą zagraniczną podróż odbyłem właśnie do Warszawy, gdy w 1955 roku przyjechałem na Konkurs Chopinowski. Z drugiej strony, im więcej czytam o historii Europy, tym bardziej dociera do mnie, jak przez wieki Rosja i Niemcy wykorzystywały, dzieliły między siebie i poniżały wasz kraj. Te dwa wielkie narody nigdy nie powinny sobie pozwalać na tego typu zachowania. Mogłyby rozszerzać swoje wpływy przy pomocy kultury, sztuki, a nie czołgów i samolotów. Gdy tu pierwszy raz przyjechałem, Warszawa dopiero podnosiła się z ruin, ale widać było, jak bardzo wam na tym zależy, jak silni jesteście mimo tylu tragedii. Potem zawsze chętnie wracałem i wracam, gdy tylko życie pozwala.
Dorastał pan w stalinowskich czasach. Jak się wtedy żyło w Moskwie?
Nam, młodym muzykom, żyło się nieźle. Poza tym, że dwa razy w tygodniu musieliśmy z niechęcią odbębnić dwie godziny wykładów z marksizmu i leninizmu, nikt się nas specjalnie nie czepiał.
A KGB?
Kiedyś do mnie przyszli. Bałem się odmówić. To mogło oznaczać zakaz jakichkolwiek wyjazdów i w zasadzie odcięcie od możliwości robienia większej kariery.

Czytaj więcej...