HFM

Polk Audio należy do największych i najpopularniejszych producentów kolumn w USA. I choć działa od blisko pół wieku, dopiero teraz mamy możliwość bliższego poznania tej firmy.

Phonar powstał w 1983 roku, ale jego założyciel Klaus Henningsen dał się poznać w branży już wcześniej. Startował z własną firmą Scan Akustik w 1976, a dwa lata później zaprojektował pierwsze kolumny.

W porównaniu z poprzednią generacją, seria Bronze G6 wyraźnie podrożała. Flagowy model G5, Bronze 6, kosztował 3990 zł; jego aktualny odpowiednik Bronze 500 to wydatek 5090 zł. Ale już na pierwszy rzut oka widać, że to całkiem inne kolumny.

Perły, jak powszechnie wiadomo, kryją się w muszlach małży. Występują głównie w wodach Oceanu Indyjskiego. Perły akustyki można odnaleźć nieco bliżej. Wystarczy się uważnie wsłuchać w szum morskich fal w cieśninie Kattegat, gdzie na obrzeżach Göteborga ma siedzibę firma Marten. Produkuje luksusowe zestawy głośnikowe. O tych perłach jednak nie wszystkim wiadomo.

Kolumny Marten Heritage Miles 5 miałem przyjemność testować niecałe dwa lata temu („HFiM” 12/2018). Podkreślałem wtedy, że Szwedzi, obok produktów w kosmicznych cenach, oferują także coś dla zwykłych śmiertelników – w seriach Django i Heritage właśnie. Teraz linia Django zniknęła z oficjalnej witryny, a na samym dole katalogu zastąpiła ją nowa – Oscar. W jej skład wchodzą aktualnie dwa modele – podstawkowy Duo oraz podłogowy Trio. Do testu trafił ten pierwszy – najtańszy w całej ofercie. Umieszczono go na półce, którą w przybliżeniu można określić wstępem do hi-endu.

Surowy wygląd Grahamów LS 5/9f wynika z przeznaczenia kolumn, a raczej ich pierwowzoru – monitora LS 5/9. Zaprojektowano go dla potrzeb BBC w roku 1983 i miał służyć wyłącznie do pracy. Nikt nie zwracał uwagi na linię, proporcje ani urodę. Miał spełniać swoje zadanie i tyle dywagacji na temat estetyki.

Brytyjski koncern medialny już wcześniej wyznaczał standardy jakości brzmienia. Jego rejestracje, transmisje oraz programy uznawano za wzorcowe. Pomagało w tym wyposażenie studiów, którego BBC nie pozostawiało przypadkowi. Owszem, część sprzętu była po prostu kupowana od producentów elektroniki, ale większość powstawała na zamówienie. W przypadku monitorów wyglądało to tak: inżynierowie BBC opracowywali zestawy od początku do końca, a potem sprzedawali licencję firmie, która miała je wyprodukować ściśle według wytycznych. A potem utrzymać powtarzalność – licencja była systematycznie odnawiana.