HFM

Historia japońskiego C.E.C.a rozpoczyna się w latach 50., a dokładniej w 1954 roku, kiedy firma zadebiutowała na rynku audiofilskim gramofonem analogowym.

Trzeba jednak powiedzieć, że prawdziwą sławę przyniosły jej uznawane za szczyt wyrafinowania napędy CD. Pierwszy hiendowy transport, oznaczony kryptonimem TLI został wprowadzony do sprzedaży wiosną 1992 roku i natychmiast zdobył uznanie najbardziej wymagających miłośników wiernego odtwarzania.

Aesthetix Romulus to produkt niebanalny. Jego naturalnym środowiskiem jest pogranicze światów cyfrowego i analogowego; lampy i solid state. W każdym z nich świetnie się odnajduje.


Romulus należy do serii Saturn amerykańskiej wytwórni. Tworzy ją wraz z przedwzmacniaczami Janus i Calypso, gramofonowym stopniem korekcyjnym Rhea, wzmacniaczem mocy Atlas oraz przetwornikiem c/a Pandora. W torze sygnałowym każdego z tych urządzeń wykorzystano lampy elektronowe. Romulus, jako jedyny w konstelacji, nie nosi znanej mi nazwy księżyca Saturna. Nie został także nazwany odtwarzaczem CD, chociaż jako jedyny te płyty odczyta.

McIntosh Laboratory to legenda w świecie hi-fi. Marka słynie nie tylko z dobrego brzmienia, ale także niepowtarzalnego wyglądu. Zapewne wielu z Was widziało zdjęcia realizowane dla potrzeb magazynów wnętrzarskich, na których system Maka idealnie uzupełniał dizajnerskie meble, wprowadzając do nowoczesnych apartamentów nieco oldskulowego dystansu.



Dla melomanów McIntosh to przede wszystkim przyjemność wielogodzinnych odsłuchów muzyki. Nie od dzisiaj wiadomo, że ta marka to charakterystyczny rodzaj brzmienia, które wprawne ucho wychwyci już po pierwszych taktach. To tak, jakbyśmy słuchali Leszka Możdżera, który na klawiszach fortepianu wyczarowuje niepowtarzalne dźwięki. Są one jak autograf artysty, rozpoznawalny od pierwszej chwili.

W recenzji wzmacniacza Soul Note SA710 („HFM 2/2015”) opisałem szerzej historię i korzenie japońskiej firmy CSR, Inc. – właściciela marki Soul Note. Przypomnę, że prezesem jest Norinaga Nakazawa, który pracę rozpoczynał jako inżynier w Standard Radio Corporation. Po przejęciu przez Amerykanów firma zmieniła nazwę na Marantz Japan Inc. Odkupiony przez Philipsa, Marantz podwyższył prestiż swoich produktów i osiągnął spektakularne sukcesy w segmencie odtwarzaczy CD. Ich ukoronowaniem był model CD7.



W projektach Marantza i Philipsa aktywnie uczestniczył konstruktor Norinaga Nakazawa. Owocna współpraca trwała aż do kolejnych zmian własnościowych, kiedy wraz z grupą około pięćdziesięciu inżynierów pan Nakazawa opuścił Marantza i w 2004 roku założył firmę CSR, Inc., produkującą sprzęt pod marką Soul Note.

Niedawno z żalem żegnałem się z odtwarzaczem CEC CD-3N („HFiM 5/2014”), z którym mógłbym szczęśliwie żyć, dopóki nie utleniłyby się warstwy danych w moich płytach kompaktowych, a już do odsłuchów dotarła kompletna nowość: CEC CD5.



Japończycy wyposażyli swój topowy player w wyjście słuchawkowe i zintegrowali go z przetwornikiem c/a, a do tego opracowali do CD5 nowy napęd paskowy. To niemal pełnia audiofilskiego szczęścia.
Miłośnicy japońskiej marki z pewnością znają zalety tego typu napędu. Chodzi o to, by odsunąć silnik od lasera czytającego płytę, żeby nie zakłócał tego procesu elektromagnetycznym szumem. Płyta CD ma zmienną prędkość obrotową – aby zachować liniowy odczyt, kręci się szybciej na początku, a wolniej na końcu. W tradycyjnym napędzie nierównomierności w obrotach przenoszą się na błędy odczytu, które są, co prawda, korygowane w przeznaczonym do tego celu układzie, ale ze stratą dla jakości dźwięku. Napęd paskowy jest stabilniejszy. Ważny jest też docisk płyty ciężkim krążkiem, który zwiększa bezwładność, a co za tym idzie – stabilizuje obroty mechanicznie.