HFM

Flower Records 2021

Muzyka:
Realizacja: 

Brakuje dobrego współczesnego blues rocka, który utrzymywałby balans pomiędzy świadomością tradycji a umiejętnością wniesienia czegoś świeżego do znanej formuły. Danny Boy Experience to projekt, który próbuje spełnić to zadanie. Ale po kolei. Jakie są atuty tego albumu? • Poziom wykonawczy: biegłość instrumentalna, swoboda i oddech, które w bluesie są niezbędne. • Higiena realizacyjna: materiał nie męczy. Da się go przesłuchać za jednym zamachem, od początku do końca, i uszy nie bolą, co wcale nie jest regułą, biorąc pod uwagę perspektywę wszystkich płyt, jakie dostajemy. Jakie są minusy? • Brak konsekwencji językowej. Panowie – albo po polsku, albo po angielsku. Mieszanie obu języków było dobre na albumach sprzed ćwierć wieku. Dziś od twórców wymagany jest sznyt i koncept. • Frazowanie w języku polskim nie wychodzi naturalnie. • Materiał jest o kilka utworów za długi. Ogólnie nie można ocenić tej płyty źle. Byłoby to nieuczciwe w kontekście rynkowego tła. Obecnie powstaje tyle produkcji, że głowa boli. Niestety, wiele zespołów to tak naprawdę „zepsoły”, które tworzą nie utwory, ale „otwory”. Danny Boy Experience jest w porządku, choć nie powala innowacyjnością ani oryginalnością. Miłośnikom gatunku ten materiał powinien się jednak spodobać.

Michał Dziadosz

Wydanie własne 2021

Muzyka:
Realizacja: 

We wkładce do albumu zespół sam przyznaje, że uprawia sztukę na pograniczu klasycznego rocka i gitarowego grania z lat 90. XX wieku. Tego typu wytłumaczenie, teoretycznie, powinno dać pełny glejt i stworzyć zabezpieczenie przed zarzutem ewentualnej wtórności. Niech każdy robi, co chce, ale w takim razie czuję się zobowiązany ostrzec Czytelnika, by nie wgłębiał się dalej, jeżeli tego typu konwencja jest mu obca lub jeżeli uważa ją za przebrzmiałą. W swojej klasie Wizja Lokalna daje radę. Instrumentaliści grają biegle. Wokalista Erwin Kornacki śpiewa na odpowiednim poziomie, choć nieco odstaje od zaproszonego do jednego z utworów Grzegorza Kupczyka (Turbo, CETI). Szkoda, że legendarnego głosu nie ma na płycie trochę więcej, ale dość narzekania. Miłośnicy takiego grania z pewnością będą zachwyceni. Szczególnie na koncertach. Według mnie zaprezentowana formuła jest za ciasna dla albumu. Ale to dobrze, bo w dzisiejszych czasach, gdy wielu „muzyków” nie dałoby rady na żywo, tutaj wyraźnie słychać, że mamy do czynienia ze zjawiskiem odwrotnym. Oceniamy jednak płytę, bo przecież o to głównie chodzi w recenzji. Jest przyzwoita, choć daleko jej do czegoś świeżego, odkrywczego i powalającego.

Michał Dziadosz

Art2 Music 2021

Muzyka:
Realizacja: 

Uwaga! Jeżeli nie macie cierpliwości wsłuchiwania się w muzykę, której nie znacie, to dajcie sobie spokój. Nowa płyta Króla wymaga bowiem pewnej dozy otwartości i wytrwałości. Kiedy jednak przebijemy się przez pierwszą warstwę, czeka nas sporo miłych niespodzianek. Ciekawe autorskie teksty, które nie irytują sileniem się na oryginalność, to spora rzadkość w tej branży. Podobnie jest z warstwą muzyczną. Błażej Król jest w pełni świadomy tego, co robi. Drwi, żartuje, puszcza oko, uwodzi słuchacza przestrzeniami, barwami, rytmami i klimatem. Jego twórczość na tle intelektualno-artystycznego bezwładu, jaki obecnie zewsząd się wylewa, stanowi naprawdę przyjemny wyjątek. Z czym to się je? Wyobraźcie sobie, że Grzegorz Ciechowski wciąż żyje, ma obecnie trzydzieści kilka lat. Jakiś czas temu CIA porwała go na pranie mózgu w programie MK Ultra. Tyle że eksperyment na pewnym etapie wymknął się spod kontroli i podryfował w kierunku lekkiej zmiany liryczno-muzycznego DNA artysty. Dla pewności powtórzę: lekkiej zmiany. Króla charakteryzuje bowiem nie tylko pewien nerw, charakterystyczny dla Obywatela GC, ale także umiejętność budowania specyficznego, intymnego klimatu. Lata osiemdziesiąte widziane z dzisiejszej perspektywy, synthwave, szaleństwo i dystans. Następnym razem prosimy jednak o zredukowanie materiału o jakieś 20% i pozostawienie jedynie najlepszych utworów.

Michał Dziadosz

Coursegood 2021

Muzyka:
Realizacja: 

Osiemnasta studyjna płyta grupy The Stranglers różni się od poprzedniczek pod kilkoma względami. To ostatni krążek z udziałem Dave’a Greenfielda, który zmarł przed jego wydaniem. Zdążył jednak nagrać większość partii klawiszowych. Utwór „And If You Should See Dave...” koledzy napisali ku jego czci. Z kolei inny stały członek zespołu, perkusista Jet Black, przed sesją postanowił przejść na emeryturę; zastępuje go Jim Macaulay. Wreszcie, z powodu lockdownu, większość nagrań skompletowano w oparciu o partie wykonywane przez muzyków zdalnie, połączone następnie na stole mikserskim w studiu. Mimo wszystkich tych niecodzienności, krążek jest utrzymany w typowej dla The Stranglers stylistyce. Sporo tu brytyjskiego rocka. W utworze „White Stallion” pojawiają się anielskie chórki. Nie zabrakło też miejsca dla urokliwej ballady „Down”, z gitarą akustyczną i fortepianem na pierwszym planie. Większość tekstów jest ponura, choć niesie w sobie iskierkę nadziei. Przykładem tytuł jednego z utworów: „Jeśli coś miałoby mnie zabić, to równie dobrze może to być miłość”. The Stranglers mieli zawsze dystans do tego, co robili. Nowa płyta dowodzi, że nic się w tym względzie nie zmieniło.

Grzegorz Walenda

Mystic 2021

Muzyka:
Realizacja: 

Spodziewałem się materiału, którego albo nie zrozumiem, bo jestem na to za starym dziadem, albo potraktuję z politowaniem, bo przecież ile można tłuc buntowniczego rocka z zaangażowanymi tekstami... Poza tym niby przeciwko czemu to nasze przekarmione społeczeństwo miałoby się buntować? Przeciwko temu, że Netflix za wolno wrzuca nowości? A jednak. Każde pokolenie ma własny głos. Niniejszy jest czytelny nawet dla pana w średnim wieku, który powinien myśleć głównie o bezpiecznej emeryturze. „Atak” to album świeży. Daje nadzieję, że jednak nie wszystko się skończyło, a my nie dobrnęliśmy jeszcze do kresu cywilizacji. A wydawać by się mogło, że wszystko już było i każda kolejna rockowa płyta jest tylko zemstą gatunku zza grobu. Muzycznie Waluś nie zamyka się w obrębie jednej stylistyki. W ciekawy sposób korzysta z elektroniki, punk rocka, psychodelii, przestrzeni, brit popu i ma autorski pomysł na siebie. Pod względem lirycznym mamy do czynienia z niewymuszonymi refleksjami na temat stanu społeczeństwa, własnych uczuć oraz mieszaniny tych dwóch sfer. „Atak” nie jest dziełem wybitnym, ale na tle bezmyślnej miałkości, braku refleksji, kultury egoizmu, wtórności intelektualnej i artystycznej stanowi płytę naprawdę potrzebną. Nie tylko dla młodzieży.

Michał Dziadosz