HFM

Polskie Radio 2021

Muzyka:
Realizacja: 

Patrząc na oprawę graficzną „Krokodyla”, pomyślałem: „pewnie jakiś jubileuszowy koncert i dwugodzinna męczarnia”. Na szczęście ten podwójny album to tylko składanka. Tylko i aż. „Aż”, bo każdy szanujący się fan polskiego rocka powinien ją mieć w swojej kolekcji. To fascynująca podróż przez meandry, częstokroć już zapomnianej, historii. Główną ideą i punktem wyjścia jest oczywiście postać Dariusza Kozakiewicza, czyli legendarnego gitarzysty, który właśnie obchodzi pięćdziesięciolecie działalności. Omawiany album to chaotyczny esej o obecności i działalności muzyka w krajowej muzyce rockowej. Dlaczego chaotyczny? Ano dlatego, że utwory nie zostały uporządkowane według jakiegokolwiek sensownego klucza. Z roku 1974 przeskakujemy do 1979, by za chwilę znaleźć się w 2010, a następnie wrócić do 1980 i tak w kółko. Ma to swoje plusy, bo od gęstości współczesnej „loudness war” można sobie odpocząć przy muzyce sprzed pięćdziesięciu lat, która naprawdę oddycha. Nawet jeśli jest bardzo rockowa. Jednak edukacyjnie ten album kuleje. Bez wsparcia odpowiednimi annałami lub chociaż Wikipedią trudno przez niego przebrnąć, nie doznając zawirowania. Tadeusz Mieczkowski dokonał prawdziwego cudu, że to wszystko się nie gryzie na poziomie masteringu. Powyższe minusy nie zmieniają jednak faktu, że „Krokodyl” jest płytą ważną.

Michał Dziadosz

Flower Records 2021

Muzyka:
Realizacja: 

Dobrze, że jestem w świetnej formie, bo zabranie się za tę płytę w deszczowy, poniedziałkowy poranek mogłoby się skończyć zepsutym startem w nowy tydzień. I to wcale nie dlatego, że coś z nią jest nie tak. Jej pierwsza część to po prostu totalny dół. Teksty, oględnie mówiąc, nie napawają optymizmem. Szczególnie jeśli się w nie wczujemy. Bo dzieło artystyczne można potraktować z dystansem godnym mędrca i uśmiechnąć się pobłażliwie. Jednak z albumem „Wszystko zmyśliłem” nie jest tak prosto. No i samemu Wykpiszowi też się należy szacun na dzielni, bo nie urodził się wczoraj, choć pewnie jego nazwisko nie każdemu coś powie. Zorientowanym w krajowym bluesie i rocku na pewno jednak takie zespoły jak Gang Olsena czy Obstawa Prezydenta są znane. Właśnie w nich działał wokalista. Dziś, po wielu latach na scenie, przychodzi do nas z pierwszą solową płytą. Dobrze nagraną, świetnie zagraną i charakterystycznie zaśpiewaną. Za co tak wysoka ocena? Za styl, za poziom, za klimat. Warto też zwrócić uwagę na linie wokalne, które są naprawdę jakieś, nie tylko pod względem wykonawczym, ale również kompozycyjnym. To dziś rzadkość, bo większość muzyków nie słyszała o istnieniu tak dziwnego i tajemniczego zjawiska jak… melodia.

Michał Dziadosz

Dla Kontrastu 2021

Muzyka:nie podejmuje się oceny
Realizacja: 

Maciej Lenartowicz proponuje ciekawy muzyczno-słowny eksperyment z pogranicza różnych estetyk, z przewagą elektroniki. Ciemnej, analogowej, industrialnej, ale niepozbawionej naturalnego groove’u. Pod pewnymi względami przypomina to dźwięki z płyty „Trial” zespołu Annalist, wydanej w roku 2000. Sięgając do wzorców międzynarodowych, można się odwołać do klimatu grupy Sisters of Mercy, która jamuje z Depeche Mode. Nie ma tu jednak mowy o kopiowaniu ani wtórności. Artysta dodaje sporo od siebie. Również na płaszczyźnie tekstów, kontestujących zastany porządek. Z jednej strony przekaz nie jest zbyt optymistyczny; z drugiej – skłania do refleksji nad koniecznością zmian. Zmian nieuniknionych, które często zależą tylko od nas samych i świadczą o dojrzałości. Materiał jest obiecujący, ale to, niestety, tylko EP-ka z czterema utworami. Jak będzie pełny album, to pogadamy o ocenie. Do tego czasu trzeba: 1. poprawić mastering, tak żeby przyzwoicie brzmiał nie tylko na dobrym sprzęcie domowym, ale również na trochę gorszym (ginie wokal); 2. jeżeli tekst jest ważny – usprawnić selektywność linii wokalnych; 3. uporządkować chaos panoramiczny i pasmowy, ale nie zmieniać basu, ani na poziomie pasm, ani brzmień instrumentów, bo jest super.

Michał Dziadosz

Lynx Music 2021

Muzyka:
Realizacja: 

Starajmy się być sprawiedliwi, ale ocena dzieła niech zawsze pozostaje niezależna od czynników towarzyszących. Szczególnie że przyjęta przez nas skala ma czemuś służyć. Nieważne więc, czy materiał nagrywano dziesięć lat, czy pół roku. Nieważne, czy w domowym studiu, czy w drogim konglomeracie, pełnym legendarnych maszyn. Liczy się wyłącznie efekt i to, co otrzymujemy do posłuchania. A jak jest w tym przypadku? Bez wątpienia napracowano się tu konkretnie i trzeba to docenić. Album kipi od brzmień, pomysłów, motywów, ale również od międzynarodowych gości. Powoduje to jednak wrażenie bałaganu. W mojej opinii za mało jest tu wyraźnej pieczęci producencko-aranżacyjnej. Programowana perkusja na pewnym poziomie może drażnić. Niesamowicie przestrzenne brzmienia klawiszy nie są równoważone analogowym ciepłem. Odczuwa się wielki cyfrowy chłód. Aby „Elixir” docenić, trzeba się nastawić na określone warunki. Jeżeli lubimy ambitniejszą elektronikę lub komputerowy pop progresywny, w którym więcej jest klawiszy niż czegokolwiek innego, to album powinien się przyjąć. Jeżeli jednak szukamy odmiennych brzmień i wymagamy od muzyki przekroczenia bariery roku 2000, może być różnie. Płyta raczej dla miłośników konkretnej estetyki.

Michał Dziadosz

Lynx Music 2021

Muzyka:
Realizacja: 

Odpocząłem przy tej płycie. Lekkość, melodia i czad. Tak można by ją podsumować. Loonypark proponuje tradycyjny art rock, choć nie bez wpływów hard rocka, jazzu i ambientu. Robi to z niezwykłą mocą i świeżością. Biegłość instrumentalistów i niesamowity wokal Sabiny Goduli-Zając stanowią znakomity punkt wyjścia do naprawdę jakichś kompozycji. Albo odwrotnie. Brzmieniowo Loonypark buduje pomost pomiędzy współczesnością a latami 80. XX wieku. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że formuła, jaką zespół przedstawia, nie zahacza o współcześnie źle rozumiany rock progresywny, który dawno się zmienił w progresywny hałas. Mocniejsze wątki mają tu znaczenie głównie w kontekście napięcia, jakie Loonypark potrafi zbudować. Ale prócz owego napięcia jest tu też sporo przestrzeni. W tym przestrzeni dla wokalu, co nie zawsze jest oczywiste. Paradoksalnie, ten nie miałby najmniejszego problemu z przebiciem się przez ścianę dźwięku, ale instrumentaliści zachowują się kulturalnie, co świadczy o klasie i wysmakowaniu wydawnictwa. „The 7th Dew” to płyta nie tylko dla zwolenników gatunku. Dla mnie to prawdziwa „polska alternatywa”. Bo w przeciwieństwie do grona wykonawców, którzy tak są oficjalnie określani, Loonypark naprawdę na nic się nie ogląda. Robi swoje i robi to dobrze. Bez dotacji, bez sponsorów, bez znanych kolegów i bez podlizywania się publiczności.

Michał Dziadosz