Spandau Ballet - Once More
- Kategoria: Pop/rock
Mercury Records 2009
Dystrybucja: Universal Music
Interpretacja: 
Realizacja: 
„Jeszcze raz” tak postanowiła formacja, która odnosiła największe sukcesy w latach 80. na fali new romantic. Jej album „True” przyniósł wówczas dwa wielkie hity – „True” i „Gold” – które osiągnęły wysokie pozycje na listach przebojów i do dziś są chętnie przypominane przez różne stacje radiowe i z jeszcze większą przyjemnością słuchane.
Żeby nie wypaść źle, grupa przygotowała zaledwie dwa utwory premierowe – tytułowy oraz „Love Is All”. Resztę programu wypełnia jedenaście znanych już i sprawdzonych piosenek, ale nagranych na nowo. Mamy więc kolejne wersje „True” i „Gold”, które zyskały cieplejszą, orkiestrową oprawę. Niewiele to jednak zmienia, gdyż oryginalne nagrania coś w sobie mają, a przy tym bronią się siłą wspomnień. Każdy, kto w czasach premiery „True” słuchał muzyki, zna je na pamięć, a na ogół także kojarzy z jakąś miłą chwilą ze swojej młodości.
Jeśli miałbym wybrać najlepszą z odkurzonych propozycji, to chyba zdecydowałbym się na „Through The Barricades”. Dwie kompozycje premierowe też są całkiem zgrabne. Sugerują, że może to nie tylko okazjonalny projekt Spandau Ballet, ale zapowiedź nowego etapu kariery.
Autor: Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 03/2010
Them Crooked Vultures 2009
Interpretacja:
Realizacja:
„Nikt mnie nie kocha i ja też nikogo”. Nagranie o takim tytule otwiera wspólny projekt artystów pochodzących z odmiennych muzycznych kierunków i reprezentujących różne pokolenia. Joshua Homme zasłynął jako gitarzysta i wokalista grupy Queens of The Stone Age. Dave Grohl grał na perkusji w zespołach Nirvana i Foo Fighters, natomiast najstarszy z trzech muzyków – i chyba najsłynniejszy – to były basista Led Zeppelin, John Paul Jones.
Krytycy na ogół przychylnie przyjęli krążek gwiazdorskiej kapeli i oczywiście, trochę na skróty, stwierdzili, że stanowi on wypadkową tego, co muzycy robili w swoich macierzystych formacjach. Nic bardziej błędnego. Gdyby ci, co tak piszą, znali twórczość King Crimson z lat 90., a zwłaszcza album „Thrak”, bez trudu skojarzyliby z nim stylistykę wspomnianego pierwszego utworu.
Z kolei w „Mind Eraser, No Chaser” słychać pomysły Davida Bowie. O ile jeszcze czasami coś z repertuaru Queens of The Stone Age i dalekie echa Nirvany można w tym wszystkim odnaleźć, to już z Led Zeppelin prawie nic, jeśli nie liczyć początku „Elephants”.
Szkoda, bo przecież nazwisko basisty legendarnej kapeli miało być jednym z wabików przyciągających melomanów.
Autor: Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 03/2010
Rickie Lee Jones - Balm in Gilead
- Kategoria: Pop/rock
Rickie Lee Jones 2009
Interpretacja:
Realizacja:
Kobieta, która śpiewa dziewczęcym głosem, choć posługuje się nim w sposób profesjonalny. Tak najkrócej można scharakteryzować wrażenia po zapoznaniu się z nowym albumem Rickie Lee Jones – artystki 56-letniej, pochodzącej z Chicago, która pierwsze kroki stawiała na scenie w Los Angeles, a w 1979 roku otrzymała Grammy za debiutancki album.
Recenzowałem jakiś czas temu jej płytę „It’s Like This” z roku 2000, rozchwytywaną przez miłośników folkowej ballady. To właśnie na niej dziewczęcy głos artystki, połączony z oszczędnym podkładem akustycznych gitar i rozmaitych perkusjonaliów, świetnie się sprawdził. Nic dziwnego, że akurat to wydawnictwo doczekało się niedawno edycji audiofilskiej.
„Balm in Gilead” przynosi podobne nastroje. Tu też króluje akustyczna gitara i nie brakuje instrumentów perkusyjnych. Trudno się również oprzeć urokowi wyjątkowego głosu. Czasami słychać więcej instrumentów (Alison Krauss na skrzypcach, Bill Frisell na gitarze) oraz bogatsze harmonie wokalne (gościnnie śpiewają Ben Harper i Vic Chesnutt). Jedynie kompozycje nieco wolniej zapadają w pamięć i mniej chwytają za serce niż te, które znamy z wcześniejszych płyt.
Mimo to „Balm in Gilead” mogę śmiało polecić każdemu, kto lubi melancholijny repertuar w mistrzowskim kobiecym wykonaniu.
Autor: Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 03/2010
Peter Gabriel - Scratch My Back
- Kategoria: Pop/rock
EMI Music
Interpretacja:
Realizacja: 
Peter Gabriel zaskakiwał już nieraz i nie inaczej zrobił, wydając „Scratch My Back”.
Po pierwsze, płyty nie tworzą nowe utwory byłego wokalisty Genesis, lecz piosenki z repertuaru Lou Reeda, Reginy Spektor czy Neila Younga. Po drugie, materiał został zaaranżowany na głos, fortepian i orkiestrę, nie ma więc w nim miejsca na elementy typowe dla twórczości Gabriela, takie jak solidna rytmika, etniczne dodatki czy gitary. Po trzecie, niektóre utwory różnią się od oryginałów na tyle, że stają się nowymi bytami muzycznymi.
Gabriel wydobywa z interpretowanych piosenek pokłady melancholii. W „Heroes” Bowiego jego głos brzmi, jakby wokalista był bliski płaczu. Choć z początku może to razić, jeśli przyjmiemy tę konwencję, piosenka przebiegnie nam po plecach przyjemnym dreszczem! Zwłaszcza że towarzyszą jej znakomite partie smyczków – zasługa Johna Metcalfe’a, któremu album zawdzięcza najpiękniejsze fragmenty. Można do nich zaliczyć „My Body Is A Cage”, jeszcze bardziej poruszający niż oryginał Arcade Fire czy „The Boy In The Bubble”, którego tekst oczarowuje skuteczniej niż w wykonaniu autora, Paula Simona.
Gabriel potrafi sprawiać niespodzianki! Choć nagrał album z piosenkami innych artystów, stworzył dzieło niezwykle osobiste. Nawet jeśli nie wszystkie utwory dorównują oryginałom (np. cover Radiohead), to melomani poszukujący w muzyce popularnej szczerych emocji nie będą zawiedzeni.
Autor: Bartosz Szurik
Źródło: HFiM 04/2010
Rut Records 2009
Interpretacja:
Realizacja:
Koncertowa płyta dwóch rockowych weteranów, chociaż bohaterem jest tutaj Jack Bruce. Mimo że bez Erica Claptona i Gingera Bakera, Bruce wciąż jest w formie i prezentuje świetny set, złożony w większości z utworów wydanych rok wcześniej na albumie „Seven Moons”.
Tak jak w czasie sesji studyjnej, również na koncercie w Holandii towarzyszyli mu Robin Trower na gitarze i Gary Husband na perkusji. Pierwszego doskonale znają fani grupy Procol Harum, z którą Trower nagrywał i występował na przełomie lat 60. i 70. XX wieku. Zasłuchani w fortepianowe pasaże i urokliwy głos Gary’ego Brookera prawdopodobnie nie dostrzegali wówczas, że także gitarzysta jest utalentowanym muzykiem, który potrafi zagrać prawie jak Hendrix. Dowód tego daje na omawianej płycie. Z kolei Husband jest perkusistą jazzowym i rockowym. Współpracował między innymi z Johnem McLaughlinem oraz grupą Level 42.
Muzycy dobrze czują się razem na scenie. Grają z pozoru brudno, ale bez błędów, na dużym luzie. Słychać, że starsi panowie czują bluesa. Świetnie wypadają zarówno w repertuarze autorskim, jak i w przebojach Cream, które uzupełniają materiał z kompaktu „Seven Moons”. Jest więc „White Room” i „Politician”. Nie zabrakło też „Sunshine of Your Love” – utworu z jednym z najsłynniejszych riffów w historii rocka.
Autor: Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 04/2010
Jimi Hendrix - Valleys of Neptune
- Kategoria: Pop/rock
Experience Hendrix 2010
Interpretacja: 
Realizacja:
Co można napisać o „nowej” płycie wykonawcy, który odszedł z tego świata 40 lat temu? Nie ma się co rozwodzić nad jego umiejętnościami, bo te są doskonale znane. Jego kompozycje też nie wymagają rekomendacji, bo przetrwały próbę czasu... Ale też nie można przejść nad płytą obojętnie. Wszak to Hendrix, a dokładniej – ostatnie nagrania jego formacji Jimi Hendrix Experience. Do dziś najlepsi gitarzyści nie mogą dorównać mistrzowi, który w latach 60. XX wieku zrewolucjonizował podejście do elektrycznej gitary, stając się w krótkim czasie jej niekwestionowanym królem.
W programie albumu przeważają utwory znane z innych wersji, zwłaszcza koncertowych. Niewątpliwą atrakcją jest, że akurat te wersje zarejestrowano w studiu, a więc w warunkach, pozwalających muzykom maksymalnie się skoncentrować. „Lover Man” – utwór inspirowany „Rock Me Baby” B.B. Kinga – nagrano 16 lutego 1969, na sesji w „Olympic”. Tego samego dnia muzycy wykonali „Crying Blue Rain” i jedną z ulubionych przez Hendrixa kompozycji z repertuaru Cream („Sunshine of Your Love”). Reszta materiału pochodzi z innych sesji.
Mimo że zawartość „Valleys of Neptun” nie stanowi zaskoczenia, warto jeszcze raz posłuchać, jak ponad 40 lat temu grał jeden z największych muzycznych geniuszy.
Autor: Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 04/2010
