Slash - Slash
- Kategoria: Pop/rock
Dik Hayd Records 2010
Interpretacja: 
Realizacja:
Slash któż nie zna tego pseudonimu? Posługuje się nim Saul Hudson – gitarzysta, który zasłynął współpracą z grupą Guns N’ Roses.
Kiedy już każdy z muzyków tej formacji poszedł w swoją stronę, Slash udzielał się m.in. na płytach Michaela Jacksona i Lenny’ego Kravitza. Później grał w zespołach Velvet Revolver i Snakepit, by wreszcie wydać pierwszy album solowy.
Zawiera on repertuar godny mistrza gitary, a do tego błyszczy gwiazdorskim składem. Największą legendą jest Ozzy Osbourne – posiadacz bodaj najsłynniejszego głosu w ciężkim rocku. Jako frontman Black Sabbath hipnotyzował słuchaczy mrocznymi rytmami, ale bywało, że uderzał także w liryczną nutę, czego przykładem ballada „Changes”. Na płycie Slasha wokalista wykonał jeden ze spokojniejszych utworów. „Crucify The Dead” należy do ciekawszych fragmentów albumu. Wśród pozostałych nagrań też nie brakuje mocnych akcentów.
Płyta Slasha to wulkan w chwili erupcji. Oprócz byłego członka Black Sabbath gitarzyście towarzyszą takie gwiazdy, jak Myles Kennedy, Chris Cornell i Kid Rock. Na ogół wspólnie z liderem napisali śpiewane przez siebie utwory. Pojawia się nawet Iggy Pop, zamykający album piosenką „We’re All Gonna Die”, która już stała się przebojem. Wprawdzie tytuł nie napawa optymizmem, ale wokal Popa i gitarowe solówki Slasha są pełne optymistycznej energii.
Autor: Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 05/2010
Joe Bonamassa - Black Rock
- Kategoria: Pop/rock
J&R Adventures 2010
Interpretacja: 
Realizacja:
Amerykański bluesman nie bez powodu uchodzi za jednego z najlepszych gitarzystów młodego pokolenia. Nie przypadkiem jest porównywany do takich mistrzów gatunku, jak Stevie Ray Vaughan czy Kenny Wayne Shepherd. On sam uwielbia Johna Mayalla i grupę Cream, a płytę „Goodbye” zalicza do swoich ulubionych.
„Black Rock” to nazwa studia na greckiej wyspie Santorini. Właśnie tam odbywały się sesje. Miejsce realizacji nagrań – odległe od Nowego Jorku, gdzie muzyk mieszka – to nie jedyna niespodzianka związana z płytą. Drugą jest udział B.B. Kinga, śpiewającego i grającego na gitarze w utworze „Night Life”. Poza tym nagraniem głos wiodący przez cały czas należy do lidera. Bonamassa doskonale sobie radzi z gitarami, a do tego świetnie śpiewa. Polecam zwłaszcza „Quarryman’s Lament”, chociaż i w innych utworach potrafi wspiąć się na wyżyny piosenkarskiego kunsztu. Czasami przypomina Alvina Lee.
Program zaczyna się ostrym riffem w „Steal Your Heart Away”, a potem napięcie stopniowo rośnie. Artyście towarzyszą świetni sidemani: Carmine Rojas (bas), Rick Melick (klawisze) i Bogie Bowles (perkusja) instrumentaliści może nie z czołówki, ale grają po mistrzowsku. Bonamassa nie tylko nadaje ton, ale trzyma w cuglach całą tę muzyczną machinę.
Stara bluesowa kadra, z B.B. Kingiem i Claptonem na czele, może spokojnie myśleć o emeryturze. W osobie Joego Bonamassy mają godnego następcę.
Autor: Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 05/2010
Corinne Bailey Rae - The Sea
- Kategoria: Pop/rock
EMI Records 2010
Interpretacja: 
Realizacja:
Doczekaliśmy się znakomitej płyty w kobiecym wykonaniu. Gdyby ocena za muzykę mogła być wyższa, nie zawahałbym się takiej postawić.
Ten album to balsam dla uszu. Nie tylko dlatego, że wokalistka ma melodyjny, delikatny głos o soulowym zabarwieniu. I nie wyłącznie z powodu ciekawych pomysłów aranżacyjnych. Ba, nawet nie ze względu na udane kompozycje czy też na to, że Corinne Bailey Rae gra z polotem na gitarach, instrumentach klawiszowych i perkusji. Bo wspomniane elementy są tylko podstawą, aby uzyskać produkt dobry. Żeby był wyjątkowy, trzeba dołożyć trochę magii, a tej nagraniom z „The Sea” nie brakuje.
Mamy tu melodie, których od razu słucha się z przyjemnością, a połączenie wokalu z podkładem jest rewelacyjne. Niech nikogo nie zmyli prosty gitarowy wstęp do otwierającego „Are You Here”, bo kiedy pojawia się głos bohaterki płyty, muzyka od razu nabiera rumieńców. „I Do It All Again” to materiał na światowy przebój. Od tej piosenki trudno się oderwać. Podobnie z „Feels Like The First Time”. Najpierw świetna przygrywka, a potem muzyczna machina rusza w bajkową krainę, pełną aranżacyjnych niespodzianek i wciągających melodii. Nie inaczej czaruje „Closer”. A jeśli kogoś nie porwie „I Would Like To Call It Beauty”, to albo w ogóle nie ma nastroju na słuchanie, albo nie potrafi docenić pięknej muzyki.
Autor: Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 05/2010
Natanael - Tak ma być!
- Kategoria: Pop/rock
Luna Music
Interpretacja:
Realizacja:
Słoneczne jamajskie dźwięki wśród nadwiślańskich piasków smakują czasami jak bigos myśliwski w chińskiej karczmie. Trzeba nie lada talentu i odwagi, by podjąć próbę połączenia odległych stylistycznie konwencji i uniknąć stworzenia niestrawnej dla uszu papki.
Niekłamana przyjemność płynąca ze słuchania omawianego albumu upoważnia do twierdzenia, że Natanael – zespół znany dobrze miłośnikom reagge, założony w 1991 roku – wyszedł z tej próby zwycięsko.
Reagge to tylko tło i pretekst do budowania ciekawej i oryginalnej struktury większości utworów. Bez chemii, dopalaczy i toksycznych miazmatów wtórnej nowoczesności. Niebanalna kompilacja atawistycznych rytmów spojonych z obfitością niuansów brzmieniowych electro fusion to synonim poszukiwań radości płynącej z pierwotnych form wyrażania emocji.
Piękno lirycznego przekazu przeżywanych doznań zawartych w prostych i mądrych tekstach nadaje całości uniwersalne przesłanie („Czereśnie”, „Ciebieczekanie”, „Wino”). Nie brakuje też szczerych wzruszeń („Krzesła”). Ta piosenka to marzycielski hymn wszystkich samotnych, zmagających się na co dzień z tęsknotą za prawdziwym uczuciem.
Refleksja pojawiająca się po przesłuchaniu krążka to podziękowanie autorom za przypomnienie, jak na przednówku smakują czereśnie. I tak ma być!
Autor: Mirosław Szymański
Źródło: HFiM 06/2010
Dystrybucja: EMI Music Polska
Interpretacja: 
Realizacja: 
Kurt Tucholsky, przedwojenny niemiecki satyryk żydowskiego pochodzenia, w jednym z utworów pisał: „skłonności miewam do obcesowości”. Przykro odkrywać w sobie takie inklinacje w stosunku do piosenek znakomitej i lubianej aktorki.
Jestem rozczarowany i zawiedziony. Zawiedzeni będą też ci, którzy pamiętają wybitne kreacje Krystyny Tkacz w repertuarze brechtowskim. Niezwykłego klimatu tamtych wykonań jest tu tyle co kamienia węgielnego w węglu kamiennym.
Teksty, tłumaczone przez Romana Kołakowskiego, nie oddają dezynwoltury zadymionych kabaretów. Są archaiczne i ciężkawe, a ich wokalne interpretacje – mało odkrywcze i nudne.
Muzyka stanowi najsłabszą stronę przedsięwzięcia. Dziwaczne walczyki, marsze i bluesy. Brakuje tylko samby i fokstrota, ale może coś mi umknęło. Flet, saksofon, bandoneon/bas, perkusja, akordeon rymują się prawie tak samo jak: zespół zgrany/trąbka, pompka i organy. Niestety, brzmią również podobnie. W większości utworów drażni nuta mało subtelnego klezmerstwa, gdzie czosnek przeważa nad cynamonem. Całość jest nieudana.
Pozostaje wierzyć, że niezwykły talent aktorski Krystyny Tkacz uratuje recital, na który składają się piosenki z omawianej płyty, wystawiony w jednym z teatrów. Chciałbym się o tym przekonać, ale pewnie teraz już mnie nie wpuszczą.
Autor: Mirosław Szymański
Źródło: HFiM 06/2010
Daptone Records 2010
Dystrybucja: Multikulti
Interpretacja:
Realizacja:
Czyżby remaster jakiejś starej płyty? Takie wrażenie można odnieść, gdy się ogląda zdjęcie na okładce, nawiązujące do stylu lat 60. ubiegłego wieku. Do tego brak informacji o dacie rejestracji, choć dane na temat twórców i wykonawców są dostępne. A jaka wytwórnia jest odpowiedzialna za nagranie? Firma Daptone Records, która – choć nie należy do fonograficznych gigantów – słynie z promowania artystów brzmiących jak soulowe i rhythm and bluesowe sławy sprzed 50 lat.
Do naśladowczyń starego brzmienia zalicza się też Sharon Jones. Kompozycje są nowe, ale przepełnione duchem dawnej muzyki. Bosco Mann – kompozytor, lider grupy Dap-Kings i basista – zaaranżował wszystkie utwory tak, aby nie uronić nic z klimatu hitów Arethy Franklin i Diany Ross. Przy realizacji wykorzystano wyłącznie analogowy sprzęt, a wspomniane już charakterystyczne zdjęcie dopełnia całość.
A sama muzyka? No cóż, Sharon Jones popisuje się dynamicznym, „krzykliwym” głosem, a muzycy Dap-Kings jej sekundują. Utwór tytułowy i „Better Days” chyba najszybciej zapadają w pamięć, chociaż jeszcze kilka innych piosenek, jak na przykład „She Ain’t A Child No More”, ma klasę.
Słuchając ich, można się rzeczywiście przenieść w czasie. Udanej podróży!
Autor: Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 06/2010
