hm...chodzi o jego śpiewania, czy o to że w ostatnich latach sam siedział w studio i dłubał nad każdą nagraną nutką godzinami ogarnięty wizją absolutnego perfekcjonizmu?

aha - na początku grał na Steinwayu, pod koniec życia polubił Yamahę

aha - co do Drzewieckiego
produkt marketingowy i tyle

jego Liszt to badziewie jakich mało..........

Sory, ale jak się kogoś tak kreuje i robi niewiadomo kogo to już się go poddaje ocenom jak dojrzałego pianistę a nie genialnego dzieciaka.
a w tej pierwszej konkurencji Staś niestety odpada......
w drugiej jak najbardziej się kwalifikuje, ale wielu było dzieciaków,
a tylko kilku z nich zostało

na marginesie - dla mnie nagrania Kissina bardzo długo wiały niedojrzałością, ąż otrzymałęm jego ostatnią płytę.............
i musiałem kompletnie pogląd na jego pianistykę zmienić
toż to dojrzły i madry pianista. teraz

Dalej czekam na zarzuty w stosunku do Goulda! Krytycy byli jak komary w czerwcu.

no dobra
spreparowany i selektywny do bólu fortepian??????????
brak pedału i uwielbienie do lewego pedąłu (ze choćby wspomnę historię, kiedy to z Karajanem grał V Koncert BEethovena z wciśniętym prawie cały czas lewym pedałem)

a jak nie to, to można o jakąd podpowiedź prosić???

Nie. Ponieważ w jego czasach pojawiły się nagrania wielościeżkowe, Gouldowi zarzucano nagrywanie każdego głosu osobno. Pewien recenzent niemieckiego czasopisma napisał: "to niemożliwe fizycznie, aby tak oddzielić od siebie głosy i każdy prowadzić osobno, równocześnie. Nie pozwala na to ludzka percepcja dźwięków. Jeżeli będziemy mogli składać DWTK jak budynki z cegieł, to nawet dziecko będzie w stanie zagrać kolejne melodie i złożyć je w całość. To nieprzypadkowe, że pan Gould swoje płyty robi sam, bez świadków, na własnym magnetofonie". Takie wypowiedzi skłoniły Glenna do wystąpienia na żywo przed publicznością, czego szczerze nienawidził. Dzięki krytyce mamy więc pierwsze Wariacje Goldbergowszkie, po których komentarze się skończyły, jak brzytwą uciął.
Facet się wku..ił.

... a co z tym Małcużyńskim?

a Małcużyńskim poczekam jeszcze do wieczora (późnego) aż ktoś odpowie
jak nikt to napiszę odpowiedź, bo widzę że tutaj chyba nie znajdzie się taki co wie

no dobra
ułatwie, zmieniam nieco treść pytania, ale odpowiedź nadal jest ta sama i chodzi o to samo
może tak będzie wam łatwiej

w jakie sposób MAłużyński przyczynił się do zwiększenia zasobów kulturalnych Polski

A niech Cię...

kapelli->

aaa, przeszmuglowal w kuferku oryginalne nuty

męczcie się męczcie!
o Wy!
o Cortotach Schnablach i innych to wszystko wiecie

a o Małcyżyńskim - który nota bene na świecie był zawsze w I lidze,
to nic!
WSTYD panowie

lolo - i nawet Ty nie wiesz???? :D

Poza tym, że był niezwykle sławny jako polski pianista, to chyba mocno orędował za zwróceniem Polsce skarbów wawelskich przechowywanych podczas wojny (i po) w Kanadzie... czy o to chodzi?

Brawo Bravissmo panie Twonk

tak, o to chodziło

ode mnie w nagrodę wirtualny uścisk dłoni
materialnych jak narazie nie mogę fundować
może kiedyś..........................

No tak... żebym to ja, warszawiak z dziada pradziada, odpowiedział poprawnie na zagadkę dotyczącą Krakowa, to już naprawdę dziwne jest...
To i ja mam zagadkę, chyba dość łatwą. Który ze znanych bluesmanów odwracał się tyłem do publiczności, żeby nikt nie podejrzał jego unikalnej techniki gry na gitarze?

Witold Małcużyński dla polskiej kultury zrobił niemal tyle co Paderewski. Walczył o nasze dobro narodowe za wszelkimi granicami, był członkiem dziesiątków organizacji i fundacji o zasięgu co najmniej europejskim. Po sukcesie na Konkursie Chopinowskim (jednak mniejszym niż w przypadku Szpinalskiego) bardzo dużo narywał, nawet zastanawiałem się, czy nie "dokonał" bardziej kompletnych cyklów, niż Ekier. Małcużyński, tak jak Schweitzer w pewnym okresie życia oddał się bez reszty społecznictwu i tu jest odpowiedź na zagadkę.
Obecnie jest odbierany bardziej jako legenda, niż kanon pianistyki. W swoich czasach powinien się zmierzyć z Rubinsteinem...W tym starciu pzostaje bez większych szans, niestety.