HFM

Połowa sierpnia, dzień pierwszy. Zaklików.

Ostatnio coraz trudniej stwierdzić, jaki mamy klimat. Bywa, że upalne lato zaczyna się w kwietniu, a nagle w czerwcu atakuje zima. Organizacje zbijające kapitał na wybrykach natury same już straciły rozeznanie, co jest grane. Czy to ocieplenie, czy nowa epoka lodowcowa, a może jeszcze co innego... Matka Ziemia daje nam lekcję pokory albo – co gorsza – jej złowieszczą zapowiedź.

Gorąco, a przede wszystkim – osobiście Państwa przepraszam. Opóźnienie numeru wrześniowego wynikło z mojej winy. Przyczyną było zaangażowanie w projekt muzyczny, o którym wkrótce usłyszycie. Niezwykle wartościowy, o nieczęsto spotykanym rozmachu i ciężarze gatunkowym. Sztuka wymaga poświęceń, a ta jest wielka i ponadczasowa. Jestem dumny, że mogłem dołożyć skromną cegiełkę, na miarę swoich możliwości i kompetencji. O przedsięwzięciu przeczytacie w kolejnych wydaniach „Hi-Fi i Muzyki”. Na razie powiem tyle, że nie możecie przejść obok tego wydarzenia obojętnie. Po prostu nie wypada.
Maciej Stryjecki

Przed przekazaniem wydania do druku muszę przejrzeć wszystkie materiały. W numerze wakacyjnym miałem do czynienia z „pigułą” w postaci relacji z wystawy w Monachium. Liczba zdjęć jest potężna, a to tylko wybór najciekawszych. Gdybyśmy chcieli udokumentować każdy „eksponat”, nie wystarczyłoby numeru. Co ja piszę, wyszedłby z tego rocznik, albo i dwa.

Planowałem napisać coś o RODO z punktu widzenia tak zwanego zwykłego zjadacza chleba. Ale co tu kombinować? Następny wynalazek biurokratów, którym nie wystarcza już to, że zaglądają nam do portfela i majtek. Chcą widzieć i wiedzieć więcej.

Ja też dostałem więcej. Głównie maili. Przez te kilka „dni szczytu” tysiąc, może półtora? Nie przesadzam. Z początku doprowadzało mnie to do szału, bo ilość poczty przekroczyła najpierw zdolność percepcji, a potem wytrzymałość programu Outlook Express (dla współczesnego informatyka to taka grecka rzeźba z utrąconymi kończynami).

Są dwie wersje tej piosenki. Szybsza się przyjęła i zrobiła z kompozycji Skaldów megahit. Chyba słusznie, bo melodia gładziej płynie, dostajemy jej siłę w skondensowanej formie, a resztę w sporym uproszczeniu, żeby głośnik z radyjka dał radę. Ja jednak wolę tę wolniejszą, bo słychać wszystko.

Czy to wyjściowy garnitur bankstera, czy spodnie rapera, podkoszulek pakera czy mini gimnazjalistki – jest wszędzie. Jedyny sposób, by ją ominąć, to szycie na miarę. Ale nie u znanych krawców, bo ci też trzymają swoje w szufladzie, lecz u takiego pana, co ma ołówek za uchem, centymetr w oku, nożyczki w kieszeniach i szpilki w zębach. Gatunek na wymarciu