Rob Roy napisał:

The Gathering też dosyć często "bywał u mnie".

Moje dzisiejsze wspomnienia:

Dziewczyna mojego życia zawołała mnie przed chwilą: "chodź proszę, coś ci puszczę, pewnie spodobają ci się kolumny..."

Bufetowa nie przestaje irytować jazgotliwymi dźwiękami ze swojego otworu gębowego
Jedyna nadzieja we wszelkich możliwych nagrodach branżowych jakie jej przyznają, bo może w końcu spocznie na laurach i przestanie produkować te upiorne songi, które człowiek musi słuchać gdziekolwiek się nie ruszy, bo wszędzie te flaki z olejem serwują

Co Ty wiesz o bufetowych Ta piosenka nie jest taka zła, nawet jeżeli pominąć niewątpliwą zaletę wykonawczyni polegającą na tym, że nie jest tą Bufetową:



Ta piosenka zresztą jest słaba, pomijając fakt, że Krzychu to mój ziomal z Żoliborza. Ale Trawnik ma dużo lepszych piosenek.

Z rocznym opóźnieniem ale jakie to ma znaczenie?





Nie zagadując niepotrzebnie podeprę się anonsem z Jazz Forum

jazzforum.com.pl/main/news/charles-lloyd...d-man-dance-premiera

Od siebie coś?
Po prostu - jestem po raz trzeci (Withuot the Net, The Epic) od początku nowego wieku tak wkręcony w glebę przez nową płytę jazzową.
W odtwarzaczu pozostała i już czeka na trzecie odtworzenie, niestety po drugim nie miałem możliwości od razu repetować, no chce się od razu, natychmiast wracać!

Iro napisał: ...
Po prostu - jestem po raz trzeci (Withuot the Net, The Epic) od początku nowego wieku tak wkręcony w glebę przez nową płytę jazzową.

"The Epic" nie wyrwała mnie z kamaszy, "Without the Net" jak najbardziej więc na dwoje babka wróżyła (pomyślałem se czytając Twój anons). Ale po pierwszych dźwiękach saksofonu:



już wiem, że Lloydowi bliżej (w sensie wkręcania w glebę) do Shortera niż do Washingtona, który ma jeszcze mleko pod nosem (ale może kiedyś dołączy do tej dwójki).

Adam Szulc napisał: (...)
już wiem, że Lloydowi bliżej (w sensie wkręcania w glebę) do Shortera niż do Washingtona, który ma jeszcze mleko pod nosem (ale może kiedyś dołączy do tej dwójki).

Nie posiadam również wątpliwości co do znaczenia (dotychczas) Washingtona wobec takich Gigantów, to oczywiste.
Niemniej jako jazzowe wydarzenie muzyczne będę bronił The Epic do końca.


Może mniejszym "dyskomfortem" dla Ciebie będzie gdy uszereguję w kolejności sportowej "moje podium"?
1.Wayne
2. Charles
3. Kamasi

BTW "Epic"

8.03.2016 zmarł Sir George Martin
[*]

Iro napisał: ...
Może mniejszym "dyskomfortem" dla Ciebie będzie gdy uszereguję w kolejności sportowej "moje podium"?
1.Wayne
2. Charles
3. Kamasi

Twoje podium więc dyskomfortu nie ma żadnego. Na moim Wayne też jest zdecydowanie na pierwszym miejscu ale każda jego inna płyta jest, jak na moje ucho, lepsza od "The Epic". Inna sprawa, że tę znam tylko z tuby i to nie w całości. Na temat drugiego miejsca nie mam zdania, bo płyty jeszcze nie mam ale jest już w drodze. Na moim podium na pewno znalazłaby się "Sound Grammar" i coś zadymiarskiego - Kena Vandermarka czy Uri Caine'a ("Simpatico" i "Mahler in Toblach" na przykład EDYTKA - to jeszcze XX wiek ... Kena wybrałbym więc coś z "Free jazz Classics" a Uriego pewnie nic ). Na punktowanym miejscu na pewno "Wisława". "Kamaszowi" dałbym jakąś nagrodę pocieszenia, a na pewno jeszcze go posłucham, choć w kategorii młodzieżowej ma groźną rywalkę w osobie Matany. Oboje jednak wydają mi się niezbyt oryginalni czego zresztą nie uważam za poważną wadę.

Tak się zastanawiam czy wybór starej lub przynajmniej niemłodej gwardii to tylko wynik mojego wieku czy rzeczywiście coś jest nie tak ze współczesnym jazzem.

Dzisiaj mam takie wspomnienia :

AC/DC are forced to reschedule the 10 upcoming dates on the U.S. leg of their “Rock or Bust” World Tour.

AC/DC’s lead singer, Brian Johnson, has been advised by doctors to stop touring immediately or risk total hearing loss.

Sam zainteresowany mówi, że to od samochodów, a nie od muzyki

U mnie w słuchawkach rozbrzmiewa kolekcja singli Marillion.

Moje dzisiejsze wspomnienia znowu wyjątkowe. Kiedy to usłyszałem to zdębiałem...









10.03.2016 zmarł Keith Emerson
[*]