HFM

McIntosh nieczęsto wymienia ofertę – każdy model czeka na następcę średnio cztery lata. Zdarzają się monobloki, o mocach przekraczających 1 kW, nowoczesne źródła, specjalne edycje legendarnych konstrukcji z czasów zimnej wojny, a ostatnio nawet miniwieże i gadżety dla fanów marki. Nic jednak nie wywołuje takich emocji, jak kolejna wersja flagowej integry.

W ostatnich latach pojawia się coraz więcej urządzeń, które można zaliczyć do zwykłego, wysokiego lub kosmicznego hi-endu. Wartki nurt tej tendencji porywa kolejnych producentów. Przyświeca im coraz słabiej maskowana dewiza: jeśli mamy coś zrobić, zróbmy to jak najdrożej. A jeśli przy okazji wyjdzie lepiej – to tym lepiej.

Moja kąśliwość wynika zapewne po części z ograniczonej siły nabywczej, po części zaś jest wynikiem audiofilskiej nostalgii za czasami, w których wielkie emocje budziły grupowe testy wzmacniaczy po 1500 zł. Może dlatego każdy odsłuch urządzenia w cenie poniżej 10 tysięcy złotych traktuję teraz jako coś wyjątkowego?
Emotivie należą się słowa uznania za odwagę pójścia pod prąd. Amerykańska firma określiła sobie bowiem jasny cel: chcemy coś zrobić możliwie najlepiej, a równocześnie najtaniej. Kiedyś naiwnie sądziłem, że tym prawem kierują się wszyscy, ale niewidzialna ręka rynku dziwnym trafem zarządza inaczej.

W wakacyjnym numerze „Hi-Fi i Muzyki” („HFiM” 7-8/2018) ukazała się recenzja zintegrowanego wzmacniacza Vincent SV-237MK. Teraz na warsztat trafił zestaw, złożony z preampu oraz stereofonicznej końcówki mocy. Nie jest to jednak dzielona wersja wspomnianej integry.

Wprawdzie nie wszystko złoto, co się świeci, ale jeśli coś się świeci na złoto z dodatkiem czarnego akrylu, to może być tylko MBL. Wcielenie luksusu, niemiecka „Spitzenklasse” i obietnica brzmienia równie ekskluzywnego, jak samo opakowanie.

Skoro o luksusie mowa – w internecie można obejrzeć film ilustrujący proces produkcji najnowszych modeli Rolls-Royce’a. W przypominającej sterylne laboratorium hali uwijają się panowie w bawełnianych rękawiczkach. Dopieszczają tapicerkę, montują drewniane i chromowane elementy, a na końcu organoleptycznie oceniają jakość łączeń i fakturę materiałów. Oglądamy nie tyle powstawanie samochodu, co dzieła sztuki inżynierskiej.
Przypuszczam, że w berlińskiej fabryce MBL-a proces ten może przebiegać bardzo podobnie, jeśli nie identycznie. Dobitnie świadczy o tym sam produkt, którego jakości wykonania i osiągów wręcz nie wypada komentować. Tak jak w przypadku brytyjskiej limuzyny, są one nieodłączną częścią firmowego pakietu.
MBL-a z Rolls-Royce’em łączy jeszcze jedno – ich superluksusowe wzornictwo wcale nie musi się wszystkim podobać. Są klienci, którzy wyżej cenią sobie wysmakowany minimalizm i dyskretną elegancję niż ociekającą złotem i chromami ostentację. I doskonale ich rozumiem, ponieważ sam do nich należę.

Bieg szwajcarskiej rzeki Aare na odcinku pomiędzy jeziorem Bielersee a miastem Brugg ma kształt do złudzenia przypominający wykres pasma przenoszenia dobrego sprzętu hi-fi. To coś w rodzaju linii łamanej, ale wychylającej się tylko w niewielkim zakresie względem umownej prostej. Nad rzeką Aare leży miasteczko Dulliken. Tam z kolei mieści się siedziba firmy Spemot, w której produkowane są urządzenia elektroniczne sygnowane marką Soulution. Czyż kształt biegu Aare może więc być przypadkowy?

Firmy Soulution przedstawiać raczej nie trzeba. Jej nowej serii zapewne też, a przynajmniej nie czytelnikom „Hi-Fi i Muzyki”. Po teście stereofonicznej końcówki mocy 311 („HFiM” 6/2018) przyszła pora na przedwzmacniacz 325.