HFM

Wzornictwa Air Tighta nie sposób pomylić z żadną inną firmą. Identyfikacja jest szybka i nie budzi wątpliwości. Przednią ściankę w kolorze ciemnego tytanu wykonano z grubego aluminium. Umieszczono na niej selektor wejść (są dwa: jedno od frontu, drugie z tyłu), dwa regulatory głośności w każdym kanale osobno, wskaźnik biasu, przełącznik regulacji prądu spoczynkowego dla każdej z lamp oddzielnie oraz wyłącznik zasilania.

Air Tight ATM-2 tak naprawdę nie jest wzmacniaczem zintegrowanym. Nie zawiera bowiem przedwzmacniacza. Zamiast tego na froncie znajdują się wspomniane pasywne regulatory głośności.
Lampy umieszczono klasycznie dla tego typu konstrukcji. W pierwszym rzędzie ulokowano podwójne triody wejściowe Sovtek 12AX7, w układzie wtórnika katodowego – Elektro-Harmoniksy 12AB7 oraz 12AU7 tej samej wytwórni jako odwracacz fazy. Z tyłu znalazły się cztery KT88 sygnowane logiem Air Tighta. Do złudzenia przypominają lampy Shuguang KT88-98.
Na skraju wierzchniej płyty widać pokaźnych rozmiarów transformatory wyjściowe oraz zasilający. Głośnikowe to produkt renomowanej marki Tamura Seisakusho.
Z tyłu można zobaczyć wysokiej jakości terminale głośnikowe, na których zrealizowano odczepy 8- i 4-omowe. Obok wejścia RCA dostrzeżemy zacisk uziemienia oraz gniazdo zasilania IEC.

Klub Miłośników Leben Audio, bo taki działa w Japonii, z pewnością powiększy się o kolejnych członków za sprawą nowej wersji wzmacniacza CS-300. Oznaczono ją w nazwie dodatkową literką F.

Najnowsza trzysetka wygląda prawie tak samo jak poprzednie, ale w konstrukcji zaszły zmiany. Właściciel marki i projektant Lebena, Taku Hyodo, odkrył wyjątkowe właściwości brzmieniowe amerykańskich lamp General Electric JAN-6197. Produkowano je do wojskowych maszyn obliczeniowych, czyli pierwszych komputerów. Są to pentody mocy z oktalowym, dziewięciopinowym cokołem. Pan Hyodo zmodyfikował układ swojego najpopularniejszego wzmacniacza CS-300 tak, aby cztery wspomniane lampy wykorzystać w układzie push-pull.

Przedwzmacniacz SP20 wszedł do sprzedaży jesienią 2013. Jeszcze przed premierą zrobiło się o nim głośno z powodu kontrowersyjnego wzornictwa.

Jednak wbrew temu, co sugerowali niektórzy malkontenci, design SP20 nie jest bynajmniej niewytłumaczalną wydumką włoskich projektantów, narzuconych przez nowego właściciela Audio Researcha – grupę kapitałową Fine Sounds, ale współczesnym odczytaniem klasycznego projektu SP3 z 1972 roku.

Vincent SV-227 to kolejna hybryda w tym teście, jednak pod względem wyposażenia i funkcjonalności jest przeciwieństwem recenzowanego po sąsiedzku wzmacniacza Rogue Audio Sphinx.


Potężnym gabarytom towarzyszy zwykle równie obszerny dźwięk i jeśli komuś podoba się taki charakter, to nie ma podstaw do krytyki. Na pierwszy rzut oka SV-227 wpisuje się w tę tradycję, ale pod pewnymi względami otwiera nowy rozdział w dziejach niemieckiej marki.

Amerykańska firma Rogue Audio mieści się w niewielkiej osadzie Brodheadsville, leżącej około 100 km na zachód od Nowego Jorku. Niby niewiele, ale licząca niespełna dwa tysiące mieszkańców pipidówka równie dobrze mogłaby się znajdować na Marsie.


 
Czas płynie tam w zupełnie innym tempie niż w nieodległej metropolii, co przekłada się na charakter wzmacniaczy Marka O’Briena. Jego filozofia jest prosta – należy projektować takie urządzenia, które chciałoby się kupić samemu. I to jest bardzo słuszna koncepcja!