HFM

Nie da się ukryć, że recenzent sprzętu hi-fi ma w sobie coś z sommeliera. Wytęża zmysły, nasłuchuje, ogląda pod światło, krzywi się, po czym – po licznych porównaniach, odsłuchach i oględzinach – ociera pot z czoła i wpisuje w tabelkę odpowiednią liczbę gwiazdek. A potem dowiaduje się, że inni i tak wiedzą lepiej.

Mimo przeciwności losu, hi-fi-somelierzy się nie oszczędzają. Najlepszym dowodem jest właśnie niniejszy test, w ramach którego stanęły obok siebie aż trzy wysmakowane wzmacniacze. Szlachetne i dobrze zbudowane, niczym dobre chianti. W dodatku na oko niemal identyczne, ponieważ różni je tylko rocznik. Kraj pochodzenia, producent, apelacja, barwa oraz moc pozostają te same. Aby utrudnić recenzującemu zadanie, producent od dawna deklaruje, że unika rewolucyjnych zmian, tak w dziedzinie konstrukcji, jak i brzmienia. Z drugiej strony, skoro wprowadza kolejne wcielenia udanego modelu (drugiego od dołu), to coś musi ulegać zmianie.

Wiadomo, z czym Polakom kojarzy się Grecja: piękna pogoda, ciepłe morze, pyszna kuchnia i liczne zabytki. Małą konsternację może wywołać prośba o wyliczenie greckich muzyków, choć temat Mikisa Theodorakisa z „Greka Zorby” zna chyba nawet niepiśmienny wypalacz węgla z najdalszych zakątków Bieszczad.

A greccy miłośnicy dobrego brzmienia? Na placach można policzyć firmy z Hellady, posiadające swoich przedstawicieli nad Wisłą, zaś o prestiżowym Ateńskim Klubie Audiofila słyszeli tylko pasjonaci tematu. Przeciętny zjadacz pierogów muzyczną stronę Grecji kojarzy  z pseudoludowym sertaki, tańczonym na wieczorkach integracyjnych w czasie wakacyjnych wojaży.

Wzmacniacze NAD-a zawsze kojarzyły się z prostotą. Od początku firma koncentrowała się na tym, co najważniejsze, czyli na brzmieniu. Stąd zresztą jej sukces.

Sukces, dodajmy, oszałamiający, bo z garażowej montowni NAD wyrósł na jednego z największych producentów sprzętu hi-fi. Odpuścił sobie przenośne samograje czy słuchawki w cenie kilograma sera. Pozostał wierny klientom poszukującym budżetowego stereo, jednocześnie hołdując zasadzie, że sprzęt ma być rzetelnie zbudowany i niezawodny.

Wielu specjalistów od coachingu uważa, że sukces w biznesie determinuje głównie tzw. „postawa”. Jej najciekawsza definicja, wg jednego ze znanych mi fachowców, brzmi: „Pewność siebie granicząca z bezczelnością”. Jak bardzo trzeba być pewnym siebie, aby w nazwie firmy użyć nazwiska geniusza, który sformułował ogólną teorię względności?

Takiego dylematu nie miał, widać, Volker Bohlmeier, kiedy w 1988 roku zakładał Einstein Audio Components. Muzyk i kolekcjoner gitar, już na początku działalności zawiesił sobie poprzeczkę w okolicach rekordu świata. Bez trudu można sobie przecież wyobrazić, że Einstein w herbie prowokuje i jakakolwiek wtopa pociągnęłaby za sobą branżową krytykę wprost proporcjonalną do sławy genialnego fizyka.

Po raz pierwszy Marantz pokazał serię New Reference jesienią 2016. Wzmacniacz PM-10 i odtwarzacz SA-10 zagrały w czasie Audio Video Show 2016. Prezentację prowadził Rainer Finck – długoletni współpracownik Kena Ishiwaty.

Premiera handlowa szczytowego duetu Marantza odbyła się wiosną w Warszawie. Ishiwata wziął w niej udział jako ambasador firmy, projektant i prezenter. Gościem specjalnym był ambasador Japonii, Shigeo Matsutomi, co, jak słusznie zauważył we wstępniaku Redaktor Naczelny („HFiM” 3/2017), podniosło rangę wydarzenia o kilka pięter.
Bywalcy wystaw wiedzą, że Ken Ishiwata mało opowiada o technice, a więcej o idei przyświecającej projektantom. Nawiązuje tym samym do reklamowej sentencji firmy: „Ponieważ muzyka ma znaczenie”. Tym razem mówił, że nie zawsze najdroższe komponenty dają lepsze brzmienie, a decydujące znaczenie ma ich właściwy dobór. A ponieważ jest miłośnikiem pięknych głosów i realizacji, które uchwyciły ulotną aurę nagrania, te aspekty u Marantza stoją zawsze na pierwszym miejscu.