HFM

Patrzymy na zdjęcia, tabelę danych technicznych i... Czyżby to była podrasowana wersja AH-D600? Na pierwszy rzut oka oba modele różnią się tylko detalami. Metalowy pałąk zamiast plastikowego, drewniane (mahoniowe) obudowy muszli, lepiej (dokładniej i podwójnie) przeszyte poduszki to w zasadzie wszystko, co widać.

Oprócz wyposażenia dodatkowego, bo do dwóch kabli, etui oraz przejściówki dołączono miły i, wbrew pozorom, przydatny gadżet – metalowy, składany stojak. Taki, jak do prezentacji w firmowych salonach Denona.

Po otwarciu pudełka widzimy tajemnicze blaszki, portfelik i inne dziwne drobiazgi. Kiedy się dokładnie zapoznamy z jego zawartością, w głowie zaczyna się kręcić. Długo czekaliśmy na flagowiec AKG. Wszyscy myśleli, że w glorii chwały pojawi się następca K1000. Tymczasem na wieść, że będą to słuchawki douszne, wiele osób pomyślało: zwariowali.

Jednak, po zapoznaniu się ze szczegółami, często tracą one rezon i nabierają szacunku do maleństw. Bo to jest faktycznie pomysł na nową kategorię słuchawek, a może nawet na przełom.

W połowie 2012 roku do sklepów trafiły pierwsze egzemplarze siedemsetek, będących czymś w rodzaju odchudzonych HD 800. Nie zobaczymy tu już 56-mm przetworników, ale i tak podobieństw jest więcej niż różnic. Cenowo HD 700 również plasują się zdecydowanie bliżej szczytu niż HD 650. Pojawia się pytanie, czy klient chcący wydać tyle pieniędzy, nie wyjmie z kieszeni dodatkowych kilkuset złotych, żeby zamknąć temat na długie lata? Ale to już nie nasze zmartwienie.

HD 700 przyjeżdżają w eleganckim pudełku, którego powierzchnia do złudzenia przypomina szczotkowane aluminium.

W broszurze reklamowej Ultrasone możemy przeczytać, że „te słuchawki są owocem wieloletniego dialogu pomiędzy zawodowymi muzykami a entuzjastami hi-fi”. To by oznaczało, że te dwa światy nareszcie się spotkały (często można odnieść wrażenie, że dźwiękowcy robią nagrania dla siebie i sami nie słuchają ich w domu). Możemy się więc spodziewać połączenia neutralności z odrobiną efekciarstwa.

Firma opracowała kilka rozwiązań technicznych. Pierwszym jest stosowanie membran z tytanu. To lekki i sztywny metal, od lat używany w kopułkach wysokotonowych, więc i tutaj powinien się sprawdzić. Kolejna specjalność zakładu to redukcja zakłóceń magnetycznych. Producent zapewnia, że udało się je niemal całkowicie wyeliminować.

Po krótkim spojrzeniu na zdjęcia ktoś może powiedzieć, że Shure SRH1440 i SRH1840 to to samo. Albo prawie.W świecie hi-fi „prawie” robi dużą różnicę, a niuanse w brzmieniu mogą zadecydować o wydaniu dwa razy większej kwoty. W 1440 i 1840 Shure’a być może wykorzystano ten sam, tylko inaczej zestrojony przetwornik (spojrzenie w tabelę danych sugeruje, że to jednak odmienne konstrukcje), ale jeżeli się weźmie w ręce oba modele, widać, że pochodzą z różnych bajek.

O ile 1440 były solidnie wykonane i można było dyskutować o ich urodzie, tutaj mamy najwyższą jakość i solidność nie ustępującą Beyerdynamicom T 90.