HFM

Na pojawienie się nowych słuchawek klasy premium większość audiofilów reaguje jak kot na dźwięk otwieranej lodówki. Trudno się dziwić, zwłaszcza że tym razem w owej lodówce czekają smakowite Sennheisery HD 820. Kilka półek wyżej leżą wprawdzie jeszcze pyszniejsze Orfeusze, ale tam już prawie żaden kot nie sięga.

Trzeba przyznać, że Sennheiser dzielnie się opiera rynkowej modzie na wypuszczanie nowości w ekspresowym tempie. Na nowe wcielenie „osiemsetek”, firmowej „spitzenklasse”, musieliśmy czekać niemal jedenaście lat. Po drodze były, co prawda, HD 800S, ale ten model miał jedynie uzupełniać, a nie zastępować HD 800. Podobnie z serią 600, w ramach której HD 650 miały być brzmieniową alternatywą dla HD 600. Można wręcz odnieść wrażenie, że niemiecka firma nie lubi wycofywać swoich modeli i najchętniej oferowałaby wszystkie równolegle. Niedwuznaczna sugestia, że najfajniej mieć kilka modeli jednocześnie, jest chyba prawidłowo odczytywana przez odbiorców.

Firma New Acoustic Dimension od początku działalności była uznawana za synonim brytyjskiego hi-fi. Pod tym pojęciem kryją się niedrogie urządzenia obdarzone paskudną aparycją oraz znakomitym brzmieniem. Wzmacniacze NAD-a spełniały oba warunki.

Trzy dekady temu angielskie piecyki faktycznie należały do mało wyjściowych. Wraz z modelem C320 zaczęło się to zmieniać. Brzmienie nadal wykaszało połowę konkurencji w swoim przedziale cenowym, ale wzmacniaczy NAD-a nie trzeba już było wstydliwie chować przed niespodziewanymi gośćmi.

Żyjemy w czasach nausznego eldorado. Słuchawek na rynku jest takie zatrzęsienie, że nie sposób nadążyć za nowościami. W dodatku ich produkcją zaczynają się parać firmy kojarzone dotychczas z kolumnami bądź elektroniką. Czy to tylko marketing, czy faktycznie coś jest na rzeczy?

Teoretycznie sprawa jest prosta – nausznik z przetwornikiem w środku to taka miniaturowa kolumna z głośnikiem pełnopasmowym. Czyli: jeśli ktoś od lat z powodzeniem produkuje kolumny, to nie powinien mieć problemu z ich pomniejszoną wersją, prawda? No właśnie… nie do końca, o czym już wielu wytwórców boleśnie się przekonało.

Amerykański koncern Harman International skupia ponad dwadzieścia firm z branży hi-fi oraz audio pro, w tym dwóch producentów słuchawek – AKG i JBL-a. Czyżby dwa grzyby w barszczu? Niekoniecznie.

Zgodnie z naczelną zasadą założyciela koncernu, Sidneya Harmana, wewnątrz grupy wszelka konkurencja została ograniczona do minimum, natomiast zalecane jest wzajemne korzystanie ze swoich osiągnięć przez firmy działające w pokrewnych branżach. Jak na dłoni widać to właśnie w nausznikach.
Segment słuchawek w koncernie Harmana został podzielony na obszary zagospodarowane przez Amerykanów i Austriaków. Ci pierwsi skupili się na niedrogich modelach przenośnych, przeznaczonych dla młodzieży i sportowców. Natomiast AKG adresuje swoje produkty głównie do audiofilów i profesjonalistów. Co prawda, po przejęciu koncernu Harmana przez Samsunga douszne pchełki AKG są dołączane do topowych smartfonów koreańskiego giganta, ale odnoszę wrażenie, że w tym przypadku mają one podkreślić prestiżowy charakter telefonu.

Niewiele gałęzi przemysłu dorównuje zróżnicowaniem branży hi-fi. Z jednej strony, mamy elektroniczne giganty pokroju Harmana czy Yamahy, zatrudniające dziesiątki tysięcy pracowników oraz zdolne wyprodukować dowolne urządzenie, przeznaczone do nagrywania i odtwarzania dźwięków. Środek stawki zajmują konsorcja, złożone z marek stricte audiofilskich, jak McIntosh Group (McIntosh, Sonus Faber, Audio Research, Wadia), Vervent Audio Group (Focal, Naim), Lenbrook Group (NAD, PSB) czy D&M Holdings (Denon i Marantz), dysponujące rozbudowanym zapleczem technicznym, wieloletnim doświadczeniem i ugruntowaną pozycją na rynku. Najliczniejszą grupę stanowią jednak niezależne, specjalistyczne, kilku- lub kilkunastoosobowe manufaktury, założone przez prawdziwych pasjonatów dobrego brzmienia. Wiele z nich – np. Kondo, Transrotor czy Grado – doczekało się własnej legendy. Inne dopiero przebijają się na pierwsze strony branżowych magazynów.