HFM

W 1981 roku David Wilson założył z żoną Sheryl Lee firmę produkującą kolumny. To, że od razu zdobyły uznanie w audiofilskim świecie, może nie dziwić, bo zdarzają się zdolni konstruktorzy, a nawet wizjonerzy. Natomiast trudno zrozumieć, że mimo obecności kobiety w składzie zarządu mogły być tak koszmarnie brzydkie.



Najbardziej spektakularną konstrukcją był WAMM (Wilson Audio Modular Monitor), niesłychanie trudny w ustawieniu i montażu. Na tyle, że każdą sprzedaną parę David instalował w domu klienta osobiście. Diabelnie drogie kolumny wyznaczały poziom odniesienia, ale sam konstruktor zauważył, że do pracy (jego drugim zajęciem było nagrywanie muzyki) potrzebuje czegoś prostszego, bardziej mobilnego. W ten sposób powstał minimonitor bliskiego pola WATT (podobny do skrzynek wieńczących Sofie i Sasze). Jak na Wilsona, był zaskakująco tani (7000 USD), a WAMM zdążył już „zrobić” firmie renomę. Nic dziwnego, że WATT wywołał spore zaciekawienie. Wkrótce poszła fama, że jest „prawie tak dobry” jak WAMM i klienci rzucili się na maluchy jak na przysłowiowe ciepłe bułeczki. Tu i ówdzie narzekano tylko, że dźwięk jest, owszem, wspaniały, ale brakuje basu. David postanowił nie powiększać skrzynek, ale pozostać wiernym idei modułów. Zbudował więc subwoofery, które rozszerzały pasmo do 20 Hz, a przy okazji stanowiły podstawkę dla monitora.

Czytaj więcej...

Audio Physicowi od lat udaje się zachować balans pomiędzy nowoczesnymi rozwiązaniami a sprawdzoną klasyką. Kiedyś zaciekawienie budziły wąskie przednie ścianki i odchylone do tyłu obudowy. Kilka lat temu firma wprowadziła metalowe membrany, z których ostatecznie wyrosły całe przetworniki – HHCM i HHCT. Pomysły te, wraz z innymi smaczkami w stylu wooferów w konfiguracji push-push czy miękko zawieszonych gniazd, były pakowane w skrzynki wykończone naturalnym fornirem lub – modnym ostatnio – błyszczącym lakierem. Czego więc można było oczekiwać od nowej serii Classic?


Nowe Audio Physiki są kanciaste, a wykorzystane w nich głośniki wydają się mniej nowoczesne niż stosowane w dotychczasowych modelach, od Sitary wzwyż. Wykończenie to nie naturalne drewno lub lakier, ale szkło, dostępne w wielu kolorach.
Serię Classic tworzą trzy podłogówki – 10, 20 i 30, monitor Compact, głośnik centralny Center i ścienny On-Wall. Do kompletu można dobrać subwoofer Luna.

Czytaj więcej...

Wśród jesiennych nowości Dynaudio pojawia się zmodyfifikowana seria Excite. W jej skład wchodzą dwa modele podłogowe X38 i X34, monitor X14 oraz głośnik centralny X24. Prezentujemy mniejszą z podłogówek – optymalne rozwiązanie do średnich pomieszczeń.



Budowa
W odróżnieniu od poprzednich modeli Exite, w nowej linii zrezygnowano z lakierowanego panelu przedniego, który nawiązywał stylistycznie do serii Audience z końca XX wieku. Obecnie całą obudowę pokrywa się naturalnym fornirem. Do wyboru jest klon, czereśnia i drewno różane. Można się też skusić na lakier fortepianowy – biały albo czarny. Smukłość wykonanej z MDF-u skrzynki podkreślają fazowania przednich krawędzi.

Czytaj więcej...

Kolumny Duevel zawsze intrygowały mnie wyglądem. Kiedy widziałem je na zdjęciach, zastanawiałem się, po co Markus Duevel angażuje się w tak egzotyczne projekty. Dopiero postawione w pokoju przemówiły do mnie wprost i dosłownie. Sporo się od nich nauczyłem, przede wszystkim zaś przypomniały mi znaczenie muzyki w naszym hobby.

Budowa
Najpierw jednak spędziłem bite dwa kwadranse, oswajając się z samą obecnością Venus. Analizowałem ich bryłę, koncepcję rozmieszczenia głośników, wykonanie detali i jakość forniru. Nie ma się do czego przyczepić. Im dłużej patrzyłem, tym większe uznanie budziły.
Korpus stanowi skrzynia głośnika nisko-średniotonowego. Ma kształt graniastosłupa prawidłowego (o prostokątnych ścianach, z podstawą sześciokąta foremnego) i 69 cm wysokości. Do wykończenia użyto naturalnych fornirów. Rodzaj okleiny wpływa na cenę kolumn.

Skrzynia woofera opiera się na sześciokątnym, lakierowanym na czarno cokole, wyposażonym w cztery gumowe nóżki. Nie mają regulowanej wysokości, ale zapewniają kolumnom dobrą stabilność. Z tyłu znalazły się wylot tunelu bas-refleks oraz para wygodnych zacisków głośnikowych.

Czytaj więcej...

Dieter Burmester, zanim został Kaiserem niemieckiego hi-endu, romansował z muzyką czynnie i zarobkowo, rzępoląc na gitarze elektrycznej w zespole rockowym. Wydaje się, że to mało istotny epizod, bo przecież inni też mieli podobne przygody. Warto jednak wziąć pod uwagę, że firmę Burmester Audiosysteme założył dopiero w wieku 31 lat. Wcześniej musiał się z czegoś utrzymywać, a jak wiadomo, amatorom i kiepskim grajkom, jeśli już płacą, to marnie.

Tymczasem Dieter zdołał zarobić na pierwsze kroki w branży hi-fi, a poprzedni okres życia odcisnął na nim piętno. Na zawsze pozostała w nim miłość do sztuki Stevie Ray Vaughana i pieca gitarowego z 1964 roku. Ten ostatni tak zawładnął jego wyobraźnią, że wszystkie urządzenia stroił, by przypominały jak najbardziej dźwięk gitary wzmocnionej przez wspomniany antyk.
Zapewne dlatego Burmester na początku skoncentrował się na budowie wzmacniaczy. Potem doszła reszta: tuner, odtwarzacze CD, kolumny i drogie stoliki oraz kable.

W Niemczech firma cieszy się niesłychanym poważaniem i jest dumą lokalnych high-endowców. Wprawdzie na świecie bardziej popularne są takie marki, jak MBL czy Audio Physic, ale Dieterowi z powodzeniem wystarczyłby sam rynek, posługujący się językiem Goethego, gdzie odtwarzacze z paskowym napędem i wzmacniacze z chromowanymi frontami uważane są za wzorzec.

Czytaj więcej...