<pZapewne, zdaniem niektórych, niewiele w życiu widziałem, ale tak ładnie wydanej płyty z pewnością nie widziałem od dawna. Aksamitne pudełko, w środku – starannie przygotowany krążek, opakowany w grubą, rozkładaną okładkę. Do tego pocztówka, plakat i naklejka. Trochę się obawiałem, że to jakiś jednoosobowy „produkt” z solidnym zapleczem budżetowym. Na szczęście, w przypadku Pawła Tura można mówić raczej o popowo-rockowym twórcy, który z szacunkiem potraktował słuchacza, decydującego się na zakup płyty, a nie tylko słuchanie z Youtube’a. A co z zawartością, która w końcu jest najważniejsza? Po pierwsze – plus za język polski i niegłupie teksty. Sny o zagranicznej karierze wciąż kuszą, a angielski znacznie wdzięczniej pasuje do takich piosenek. Jednak Paweł postawił na trudniejszą opcję. Sama muzyka to dość melodyjny i konkretnie osadzony rock z popowymi inklinacjami. Więcej tu inteligentnych nawiązań do lat osiemdziesiątych niż irytujących prób siłowego unowocześniania aranżacji; może tylko z niektórymi efektami w wokalu bardziej bym uważał. Świadomość historii muzyki i swobodne sięganie do inspiracji U2, Dire Straits, a idąc dalej – Bon Jovi czy nawet art rockiem – świadczą o artystycznej dojrzałości Pawła Tura.
