Torun Eriksen - Passage
- Kategoria: Jazz
Jazzland 2010
Interpretacja: 
Realizacja:
To już trzecia płyta młodej norweskiej wokalistki, kompozytorki i autorki tekstów Torun Eriksen, nagrana dla wytwórni Jazzland (wcześniej ukazały się tam jej albumy „Glittercard” oraz „Preyers & Observations”). Mimo skromnego dorobku, Torun Eriksen jest już artystką w pełni ukształtowaną, zarówno jeśli chodzi o warsztat wokalny czy styl kompozytorski, jak i gatunek muzyki.
Choć jej album został uznany za jazzowy (bywa porównywana z Joni Mitchell), to tak naprawdę mamy tu raczej ambitny, balladowy pop z nikłymi śladami jazzu (harmonia), country i bluesa. Wszystkie utwory i teksty są dziełem liderki, zaś aranżacji (bardzo oszczędnych) dokonał gitarzysta Kjetil Dalland; jego rola w zespole Torun jest szczególnie eksponowana. Zdecydowanie najpiękniejszy i najbardziej wyrafinowany utwór albumu (linia melodyczna, smakowite modulacje, aranż) to ballada „Passage From The Past”. Pozostałe kompozycje, jakkolwiek interesujące, nie są w stanie przebić tego prawdziwego hitu.
Eriksen śpiewa ciepłym, nieco eterycznym głosem o łagodnej barwie i wyrównanej dynamice. Porusza się głównie w swoim naturalnym, środkowym, rejestrze; gdy melodia wspina się nieco w górę, w jej wokalu pojawia się delikatne wibrato. Warto wsłuchać się w album „Passage”, który, poza pięknym głosem Torun, prezentuje niebanalne utwory zupełnie pozbawione komercyjnej sztampy.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 12/2011
Paul Motian - The Windmills of Your Mind
- Kategoria: Jazz
Winter & Winter 2011
Dystrybucja: GiGi
Interpretacja: 
Realizacja:
Uwielbiam płyty Paula Motiana. To nie tylko jeden z najoryginalniejszych perkusistów i prawdziwy poeta zestawu perkusyjnego, ale także wrażliwy, empatyczny lider i znakomity kompozytor. Często współpracuje z równie niecodziennym gitarzystą − Billem Frisellem. Kiedy obaj firmują jakieś nagrania, to należy się spodziewać, że będą co najmniej bardzo dobre, a często – genialne. Basista Thomas Morgan jest mniej znany, ale i jego kompetencje nie budzą wątpliwości. Kiedy jednak zobaczyłem na okładce nazwisko Petry Haden, opadły mnie złe przeczucia. Okazało się, że nie bez powodu. Córka słynnego basisty Charlie Hadena dysponuje dość przeciętnymi możliwościami głosowymi. W dodatku wyśpiewuje wyświechtane standardy, które znamy z dziesiątków lepszych wykonań.
Reszta towarzystwa dostosowała się do nieco smęcących interpretacji pani Haden i wyszła płyta kołysankowa, działająca lekko nasennie. Większość repertuaru to wspomniane standardy, ale jest też kilka kompozycji Motiana. Zagrane w trio, stanowią najpiękniejsze fragmenty albumu. To dla nich, a także dla oryginalnej okładki (jak to w firmie Winter & Winter) i znakomitej, klarownej realizacji, warto mieć tę płytę. Nie przeszkadza jej stonowany, liryczny charakter, bo to czysta poezja.
Rzecz dla fanów Motiana i Frisella. Innym radzę sięgnąć raczej po wcześniejsze nagrania tych mistrzów.
Autor: Marek Romański
Źródło: HFiM 12/2011
Offpiste Gurus - Offpiste Gurus
- Kategoria: Jazz
Stunt Records 2010
Dystrybucja: Multikulti
Interpretacja: 
Realizacja:
Punk rock w jazzowym wydaniu. Tak najkrócej można scharakteryzować pierwsze dwa nagrania zespołu Offpiste Gurus. Może nie wywołują salw zachwytu, ale stanowią zapowiedź czegoś interesującego.
Na czele grupy stoi duet. On – Frederik Lundin – gra na saksofonie; ona – Trinelise Vaering – śpiewa. Oboje napisali i wykonali wszystkie utwory.
Po dwóch pierwszych dynamicznych kawałkach tempo zwalnia i odzywa się melancholijna, choć czasem również zadziorna nuta. Vaering śpiewa, że chciałaby napisać wściekłą piosenkę bez rymów. Potem słychać więcej jazzu, a saksofon Lundina gra unisono z głosem wokalistki.
Pojawiają się echa innych stylów, bo muzycy lubią też country, roots i trip hop, a do swoich ulubionych artystów zaliczają Toma Waitsa, Rickie Lee Jones i Portishead. Towarzystwo rzeczywiście różnorodne. Mieszankę stylów słychać w niejednym utworze na płycie, ale wykonawcy panują nad całością. Mimo że czerpią natchnienie z rozmaitych źródeł, stworzyli własną wypowiedź, utrzymaną w jednorodnej konwencji. I za to należą im się brawa.
Poza tym grają dobrze. Zadbali o intrygujące aranże i wpadające w ucho teksty: „Chciałabym ukraść kosztowny przedmiot, który nie ma ceny. Bo mnie nie kochasz i koniec. Zmień temat”. Czy nie ładne?
Autor: Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 12/2011
Michael Mantler - For Two
- Kategoria: Jazz
ECM 2011
Interpretacja:
Realizacja:
Jedna z najciekawszych i najbardziej zaskakujących płyt, jakich ostatnio słuchałem. Michael Mantler – trębacz, kompozytor i lider aktywny na jazzowej scenie od lat 60. – zaproponował utwór na dwóch wykonawców. Zgrabnie połączył muzykę improwizowaną z elementami technik kompozytorskich XX wieku.
„For Two” nawiązuje niejako do Trzeciego Nurtu, kierunku, w którym próbowano scalić spontaniczność free jazzu z klasyczną awangardą. Mantler ma wszelkie atrybuty, by komponować podobne utwory – klasyczne wykształcenie (Akademia Muzyczna w Wiedniu) oraz współpracę z czołówką amerykańskiej sceny free.
„For Two” to osiemnaście krótkich epizodów na fortepian i gitarę elektryczną. Mantler wykorzystał tu szereg możliwości, jakie daje kameralny skład oraz różne pomysły fakturalne (odcinki quasi-punktualistyczne, polifonia) i kolorystyczne (zróżnicowane brzmienia gitary). Utwory wyróżniają się lapidarną formą i swobodną harmonią, choć trudno uznać tę muzykę za atonalną. Nie znając partytury, nie sposób mówić o detalach technicznych, a nawet o proporcjach między partiami zapisanymi a improwizowanymi. Całości słucha się znakomicie. „For Two” to muzyka o nieprzewidywalnej narracji i świetnym wykonaniu. Brawa dla gitarzysty Bjarne’a Roupé i pianisty Pera Salo. Album z pewnością zaspokoi gusta wytrawnych fanów.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 2/2012
Nigel Kennedy - The Four Elements
- Kategoria: Jazz
Sony Classical 2011
Interpretacja:
Realizacja:
Zaszczepiony w młodości bakcylem jazzu Nigel Kennedy koncentruje się dziś bardziej na realizacji własnych projektów spod znaku fusion niż graniu klasyki. Jego najnowsza płyta, zawierająca programową suitę „The Four Elements”, ma być – według deklaracji lidera – odpowiedzią artysty XXI wieku na „Cztery pory roku” Vivaldiego (nagranie w 1989 dzieła włoskiego mistrza było wielkim, także komercyjnym, sukcesem Kennedy’ego).
Utwór został napisany na duży skład (soliści, sekcja rytmiczna, smyczki). Jest złożony z siedmiu części i łączy wszystko, co bliskie sercu Nigela i co od lat jest obecne w jego muzyce: elementy klasyczne (m.in. intra i sola w „Air” i „Finale”), rock lat 60. i 70. (temat „Uwertury” przypomina nieco „Third Stone from the Sun” Hendriksa), pop, ethnic oraz, w niewielkim stopniu, jazz. Sporo miejsca zajmują partie wokalne wykonywane m.in. przez Xantone Blaq i Z-Star. Tę zróżnicowaną materię scala bogata aranżacja i nieposkromiona wirtuozeria lidera, wywodząca się wprost z tradycji romantycznej. Najbardziej energetyczne fragmenty to „Earth” i „Finale”, będący efektownym podsumowaniem całości.
Płyty słucha się dobrze, choć niektórych może razić przerost ornamentyki i nadużywanie przez lidera przetworników brzmienia. Na pewno jest to propozycja nietuzinkowa, kolorowa, mogąca przypaść do gustu nie tylko fanom Kennedy’ego.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 2/2012
Miyavi - Live In London 2011
- Kategoria: Jazz
EMI Music Japan 2011
Interpretacja:
Realizacja:
Japoński wokalista i gitarzysta o pseudonimie Miyavi ma swoich fanów także w Polsce (wystąpił u nas w kwietniu tego roku). Na „Live In Londyn” (repertuar pochodzi z jego najnowszej studyjnej płyty „What’s My Name?”) gra w duecie z perkusistą Bobo i trzeba przyznać, że ten duet jest w stanie wygenerować niezły łomot.
Muzyka Miyaviego to mieszanka metalu, popu, funku, bluesa, hip-hopu, rocka i efektów elektronicznych. Generalnie nie ma tu nic nowego, natomiast sam miks wymienionych stylów jest przekonujący; słuchacz otrzymuje muzykę niezwykle ekspresyjną, o porażającej dynamice i szybkich tempach, choć zdarzają się też miłe piosenki, jak „We Love You”. Ważną rolę odgrywa wokal lidera. Miyavi śpiewa, krzyczy, recytuje, mówi (trochę za dużo), posługując się surowym, zachrypniętym głosem. O wiele ciekawsze jest to, co wyprawia ze swoim instrumentem; bywa nazywany „samurajem gitary”. Stosuje różne techniki, m.in. slap (wcześniej grał na basie) i bogatą paletę brzmień. Nawiązuje do aktualnych i dawniejszych stylów. Czasem używa gotowych tracków z riffami lub linią basu. Jego wszechstronność sprawia, że inne instrumenty (np. klawisze) stają się zbędne, a do nadania muzyce rytmicznego kopa wystarczy jeden perkusista.
Płyta dla zwolenników ostrego grania i drapieżnego wokalu.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 2/2012
