Cassandra Wilson - Silver Pony
- Kategoria: Jazz
Blue Note 2010
Dystrybucja: EMI Music Polska
Interpretacja: 
Realizacja:
Najnowsza płyta Cassandry Wilson jest kompilacją nagrań studyjnych (dokonanych w nowoorleańskim Piety Street Recording) i koncertowych (trasa po Europie w 2009). Połączenie wypadło naturalnie. Kolejność utworów jest przemyślana, a muzyka odznacza się pulsującym rytmem i bogatą kolorystyką, co jest efektem zmieniających się składów. Wśród gości słyszymy m.in. Raviego Coltrane’a oraz Johna Legenda.
W repertuarze znalazły się standardy („Lover Come Back To Me”), kompozycje Cassandry oraz tematy Wondera, Lennona i Bonfy (z filmu „Czarny Orfeusz”).
Głównym bohaterem płyty jest głos Cassandry – charakterystyczny, głęboki kontralt o barwie matowego hebanu. Wilson ma bogatą przeszłość wokalną. Śpiewała folk, jazz i pop. Współpracowała ze sceną M-Base. Na płycie łączy te doświadczenia, tworząc syntezę bluesa, jazzu i soulu. To, co puryści mogliby uznać za wahnięcia intonacyjne, stanowi jeden ze środków ekspresji, dodaje jej głosowi autentyczności.
Słowa uznania należą się zespołowi Cassandry (określenie „sekcja rytmiczna” jest tu zupełnie nie na miejscu), z genialnym gitarzystą Marvinem Sewellem, specjalizującym się w różnych odmianach bluesa (z archaicznym włącznie), na czele. Chyba najlepszym kawałkiem albumu jest „Saddle Up My Pony” (ze wspaniałym intro Sewella), zarejestrowany na koncercie w Warszawie.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 04/2011
Joe Lovano Us Five - Bird Songs
- Kategoria: Jazz
2011 EMI Music Polska
Interpretacja: 
Realizacja: 
Joe Lovano przyzwyczaił fanów, że wydaje nową płytę co roku i że jest to płyta głośna. Kiedy więc w 2010 roku nie pojawiła się żadna, co bardziej niecierpliwi zaczęli odczuwać niepokój. Usprawiedliwiony tym bardziej, że nie dalej jak w 2009 Lovano anonsował powstanie nowego „working bandu”. Ulgę przyniósł sam początek bieżącego roku. Na sklepowe półki trafił album „Bird Songs”. Reszty można się domyśleć.
Radość, euforia, aplauz i peany! Ale jak inaczej postępować, kiedy się trafia na płytę nie dość, że wyśmienitą, to jeszcze bardzo ważną?
Po raz pierwszy Lovano poświęcił cały album muzyce Birda. Ale nie jako zwyczajny „tribute to”, polegający na robieniu maślanych oczu w stronę pomnika. „Charlie Parker pozostawił po sobie wiele otwartych pytań o muzykę. Zasygnalizował kierunki jazzu. Na część z tych pytań odpowiedział, na wiele innych nie zdążył. Ten album to moja próba odpowiedzi” – wyznał w jednym z wywiadów.
Żeby nie przedłużać: poproszę więcej takich polemicznych głosów na tematy historyczne. „Bird Songs” to fascynująca nowoczesna muzyka z Parkerem w pejzażu. Wyrazisty przykład, jak można twórczo podejść do legendy, nie rezygnując z własnej tożsamości.
Autor: Maciej Karłowski
Źródło: HFiM 05/2011
Marcin Wasilewski Trio - Faithful
- Kategoria: Jazz
2011 ECM
Dystrybucja: Universal
Interpretacja:
Realizacja:
Długo trzeba było czekać na kolejną płytę Marcina Wasilewskiego. Długo, ale było warto. Na 10 utworów pięć to kompozycje pióra Marcina; resztę dostarczyli wielcy świata jazzu m.in.: Ornette Coleman (utwór tytułowy), Hermeto Pascoal, Paul Bley oraz Hanns Eisler (kompozycja „An den kleinen Radioapparat”, znana lepiej z wykonania Stinga jako „The Secret Marriage”).
Skład się nie zmienił. Na kontrabasie nadal gra Sławek Kurkiewicz, a na perkusji Michał Miśkiewicz. I tak od 20 lat! Imponujący jubileusz. Ten staż zresztą słychać. W tym miejscu trzeba by napisać, jak cudownie brzmi zespół, jak ciekawie potrafi modelować przestrzeń i jak w ogóle jest fantastyczny. Oczywiście, że jest, ale to już zwyczajny banał!
Jedyne, co jeszcze przy okazji tego albumu warto powiedzieć, to że ma bardzo przyjazną cenę, która została skalkulowana według zasady „zagraniczna płyta, polska cena”. A zatem, drodzy Państwo, do sklepów! Kupować bez marudzenia, a potem zasiąść wygodnie w fotelu – przed wyrafinowanym systemem hi-fi albo przy lichutkiej wieżyczce i rozkoszować się muzyką.
Autor: Maciej Karłowski
Źródło: HFiM 05/2011
2010 Clean Feed
Interpretacja:
Realizacja:
Mamy już piątą w kolekcji płytę amerykańskiego bandu Mostly Other People Do The Killing. Mamy także za sobą koncertowe doświadczenia z tą formacją w czasie ostatniej edycji Warsaw Summer Jazz Days. Teraz możemy je skonfrontować z płytową rejestracją „live”.
Na żywo grupa wypada znakomicie. Koncerty to jej żywioł. Wtedy jeszcze wyraźniej i z jeszcze większym rozmachem słychać, z jak dużym zapasem zespół mierzy się z jazzową tradycją. Jak swobodnie potrafi mieszać stylistyczne konteksty i harcować po przestrzeni od Gillespiego, przez Coltrane’a, po Pink Floyd, cytując wielkich poprzedników z uderzającą nonszalancją.
Takie granie ma swoich zwolenników i przeciwników. Pierwsi podziwiają błyskotliwość skojarzeń i wiedzę. Drudzy nad znajomością historii przechodzą najczęściej do porządku dziennego, ale oburzają się na obrazoburstwo. A muzycy MOPDK, czyli Moppa Elliot (kontrabas), Peter Evans (trąbka), Jon Irabagon (saksofony) i Kevin Shea (perkusja) nic sobie z tego nie robią. Puszczają do nas oko i bawią się w najlepsze.
Zasadne będzie z zaproszenia do zabawy skorzystać. Tym bardziej, że nie jest to durny kabaret wywołujący tępy rechot, ale świetna propozycja przewietrzenia uszu i uczestnictwa w doskonale przygotowanym improwizatorskim show.
Autor: Maciej Karłowski
Źródło: HFiM 05/2011
Rafał Sarnecki - The Madman Rambles Again
- Kategoria: Jazz
Fresh Sound 2011
Interpretacja:
Realizacja:
Drugi autorski album młodego gitarzysty Rafała Sarneckiego, działającego w Polsce i USA. W Stanach przebywa od 2005 roku. Ukończył tam dwie prestiżowe uczelnie, natomiast w kraju prowadzi własny zespół, koncertuje i nagrywa płyty. Swój najnowszy krążek zarejestrował z partnerami z poprzedniego albumu (Kaczmarczyk, Pulcyn, Żyta), do których dołączyli: Jerzy Małek, Łukasz Dobrowolski i amerykański saksofonista Lukas Pino.
Na „The Madman Rambles Again” Sarnecki pokazuje, jak grać nowoczesny jazz, bez wywracania do góry nogami całej jego tradycji. Płyta od pierwszych minut zaskakuje wysmakowanym brzmieniem, oryginalnymi tematami i aranżami z eksponowaniem faktury polifonicznej. Sarnecki jako kompozytor i gitarzysta myśli linearnie, wielopoziomowo, co powoduje, że jego utwory są atrakcyjne pod względem melodycznym i wieloznaczne harmonicznie. Pulsujące, przenikające się warstwy mogą niekiedy budzić skojarzenia z kompozycjami George’a Russella (np. „Hermeto”). Muzyka jest emocjonalnie stonowana, wolna od fajerwerków technicznych i nieco introwertyczna.
Uwagę zwraca perfekcyjna gra wykonawców oraz płynność przechodzenia partii aranżowanych w improwizacje. Najlepszą rekomendacją dla tego albumu jest opinia Tomasza Stańki, zamieszczona na okładce: „Bardzo ciekawa płyta, doskonale się jej słucha, po prostu bomba!”
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 05/2011
Cyminology - Saburi
- Kategoria: Jazz
ECM 2011
Interpretacja: 
Realizacja:
„Saburi” to druga płyta kwartetu Cyminology, którego liderką jest wokalistka i kompozytorka Cymin Samawatie. Urodziła się w 1976 w Niemczech, natomiast jej rodzice pochodzą z Iranu.
Cymin jest silnie związana z kulturą i tradycją perską. Posługuje się swobodnie językiem farsi, co możemy usłyszeć w nagraniach. Odebrała solidne wykształcenie klasyczne (fortepian, śpiew), uczyła się jazzu (wokal i kompozycja) w Hochschule der Kunste w Berlinie. Jest fanką Debussy’ego i Shortera, którzy inspirują ją także jako kompozytorkę.
Na „Saburi” nie słychać jednak tych wpływów. Stylistycznie muzyka grupy łączy elementy ethnic jazzu i tradycji zachodniej (forma, dur-moll, chromatyka), współgrając ze stylistyką promowaną przez ECM. Prawie wszystkie kompozycje i teksty są dziełem Samawatie.
Muzyka jest delikatna, wyciszona, jednolita dynamicznie i kolorystycznie, nostalgiczna. Chyba głównym grzechem albumu jest jego monotonia; kolejne utwory przypominają jedną rozbudowaną wariację na ten sam temat. Technika wokalna Cymin także pozostawia lekki niedosyt. Ekspresja jest mało zróżnicowana, a intonacja szwankuje (m.in. „Nemibinam”). Wśród utworów pozytywnie wyróżnia się pierwszy „Sibaai”, z szybko zmieniającą się harmonią i wokalizą Cymin w dalszym planie. Muzykę ożywia sekcja rytmiczna, z oryginalnym pianistą Benediktem Jahnelem.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 05/2011
