Jef Neve - Spirit Control
- Kategoria: Jazz
Universal 2017
Muzyka: 
Realizacja: 
Na swoim nowym albumie belgijski pianista i kompozytor Jef Neve porusza się na pograniczu klasyki, klimatów filmowych, popu i jazzu. Gdyby się przyjrzeć utworom od strony formy i użytych środków, okaże się, że najbliżej im do muzyki ilustracyjnej. Zamiast rozwiniętych konstrukcji z tematami i ich przetworzeniem, mamy krótkie, zamknięte segmenty z powtarzającymi się, motorycznymi sekwencjami. Ten typ operowania materiałem przywodzi na myśl filmowe produkcje Philipa Glassa. Dodajmy, że i sam Neve para się twórczością dla kina. Na „Spirit Control” jazz występuje w ilościach śladowych, można go odnaleźć jedynie na początku i na końcu albumu oraz w utworze „Shinjuku Golden Gai”, gdzie Neve wykonuje coś w rodzaju jazzującej solówki. W jednym utworze pojawia się też wokalista, ale nie wnosi do całości niczego istotnego. Styl i technika gry Neve’a nie są zbyt wyrafinowane. Pianista tworzy swoje wypowiedzi na bazie rozłożonych akordów, a z najwyższych, akcentowanych dźwięków buduje linię melodyczną. Niewiele, ale w rekompensacie dostajemy miękki, klasyczny ton i zgrabne operowanie dynamiką. Pomimo pewnych zastrzeżeń, muzyki słucha się miło. Lekkie harmonie, dopracowane aranże ze smyczkami i sekcją dętą, nostalgiczny klimat oraz prostota przekazu przypadną do gustu wielu fanom.
Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 10/2017
Hevhetia 2017
Muzyka:
Realizacja:
Po blisko dwóch latach od premiery „Something Personal” doczekaliśmy się edycji albumu w formie dwóch płyt winylowych. Radość to ogromna, bowiem mamy do czynienia z jedną z najciekawszych polskich płyt jazzowych ostatnich lat. W porównaniu z edycją CD (która notabene ukazała się w dwóch różniących się nieznacznie wersjach: oficjalnej i skierowanej do dziennikarzy) materiał rozszerzono. Na czarnych płytach z 2017 roku ujęto nagrania z obu wydań, zmieniono kolejność utworów oraz dodano niepublikowaną wcześniej kompozycję Michała Barańskiego „Dormitory Groove”. Każdy utwór cechuje spójność, zarówno w aspekcie harmonii, jak i ozdobników. Słyszymy ją i w swawolnych galopadach kontrabasu Macieja Adamczaka, i w kadencjach perkusji Dawida Fortuny. Paweł Kaczmarczyk dyskretnie wykorzystuje elektronikę i preparuje fortepian. O ile zabiegi te nie zawsze sprawdzają się w kameralnym jazzie, to w utworach „Sunrise”, „Mr. Blacksmith” oraz „I.E.Q.” stanowią wyborny dodatek. Każdy egzemplarz albumu ma indywidualny numer i własnoręczny podpis pianisty. Płyty zapakowano w stylową rozkładaną kopertę. Nagranie brzmi dynamicznie i zdecydowanie. Szum analogowego nośnika towarzyszy nam bardzo subtelnie, dodając jedynie uroku tej kameralnej realizacji. Średnie tony są naturalne i bogate w szczegóły, a czytelny bas przekonująco przekazuje zarówno linię kontrabasu, jak i uderzenia lewej ręki pianisty. Jakością brzmienia nośnik analogowy nokautuje płytę CD, mimo że w obu przypadkach mamy do czynienia z materiałem pierwotnie zarejestrowanym cyfrowo.
Robert Ratajczak
Źródło: HFiM 09/2017
Columbia 2017
Muzyka:
Realizacja:
Rogera Watersa stracili już nadzieję na jego kolejną płytę z premierowym repertuarem. Ale jest! Gdyby nie teksty, odnoszące się do aktualnych problemów, trudno byłoby uwierzyć w przerwę dzielącą oba wydawnictwa. Waters nie ulega modom. Charakterystycznym głosem, z właściwymi sobie złością i żalem, cedzi teksty, manifestując niezgodę na realia świata, którym rządzą niewłaściwi ludzie i w którym obawa przed tym, co przyniesie jutro, stała się codziennością. Mimo że w nagraniach wzięło udział trzech znakomitych gitarzystów, nie znajdziemy tu solówek czy nawet istotnych partii gitar. Stanowią oni jedynie uzupełnienie, dyskretnie zaznaczając swą obecność w tle. W wersji winylowej 54-minutowy program rozłożono na dwie krótkie płyty, odtwarzane z prędkością 33 1/3 obr./min, spakowane w rozkładaną okładkę typu gatefold. Widoczne odbarwienia na powierzchni krążków nie wróżyły nic dobrego. Po opuszczeniu ramienia okazało się jednak, że płyty brzmią przyzwoicie. Szeroka baza stereofoniczna pozwala się cieszyć przestrzennymi efektami (rozmieszczone w różnych obszarach dźwięki tykających zegarów, urywane i zapętlone wypowiedzi, rozległe orkiestrowe tło). Ciepły szum, słyszalny w wyciszonych fragmentach, pozostaje wolny od trzasków i zakłóceń. Wobec rozmachu i brzmieniowej błyskotliwości, znanych z kanonicznych „Dark Side Of The Moon” czy „The Wall”, nowe dzieło współtwórcy tych albumów może robić wrażenie skromnego. Mimo to „Is This The Life We Really Want?” pełen jest rozmaitych ornamentów, najlepiej słyszanych właśnie z winylu. Do płyt analogowych dołączono kupon z jednorazowym kodem, umożliwiającym pobranie materiału w wersji cyfrowej.
Robert Ratajczak
Źródło: HFiM 09/2017
Kreator - Gods of Violence
- Kategoria: Jazz
Nuclear Blast 2017
Muzyka:
Realizacja:
Thrash metal nie jest gatunkiem, w którym innowacje pojawiają się jak grzyby po deszczu. W takich okolicznościach zespoły, które wypracowały indywidualny styl, są na wagę złota. Do tej grupy niewątpliwie należy Kreator. O ile ostatnio Amerykanie z Death Angel czy Testament udowodnili, że z konwencji da się jeszcze sporo wycisnąć, o tyle zespół zza naszej zachodniej granicy pokazuje, ile można zyskać, odchodząc od schematów. „Gods of Violence” to kolejny krok w stronę melodyjności power metalu. Wokale wciąż mają pazur, a sekcja rytmiczna potrafi potężnie uderzyć, ale już riffy gitarowe zaskakują wyraźnie zarysowanymi melodiami, wpadającymi w ucho motywami i porywającymi partiami solo. Ten album to prawdziwa kopalnia wspaniałych zagrywek. Praktycznie w każdym utworze pojawia się kilka zapadających w pamięć motywów, dzięki którym do płyty ciągle chce się wracać. Cieszą także drobne wstawki orkiestrowe, które przyjemnie urozmaicają brzmienie i dodają mu rozmachu. Słychać, że Kreator nie wychodzi z formy. Jego najnowsze wydawnictwo można śmiało uznać za jedno z najlepszych dokonań zespołu.
Karol Wunsch
Źródło: HFiM 09/2017
Rhiannon Giddens - Freedom Highway
- Kategoria: Jazz
Nonesuch 2017
Muzyka:
Realizacja:
Rhiannon Giddens zasłynęła jako członkini country-bluesowej formacji Carolina Chocolate Drops. Od kilku lat tworzy i nagrywa samodzielnie. „Freedom Highway” to jej drugi krążek solowy. Mimo że piosenkarka postanowiła zakosztować kariery solistki, nie odeszła zbyt daleko od folkowych korzeni. Nadal pociągają ją rozległe przestrzenie i wiejskie krajobrazy. W otwierającym „Freedom Highway” utworze Giddens śpiewa, że można jej odebrać wszystko, ale nie duszę. Jest też o wolności, ziemi obiecanej i oczywiście o relacjach z mężczyznami. „Hej, kochanie, przegoniłeś ode mnie bluesa” – skarży się w utworze „Hey Bébé”, po czym zalotnie wyznaje: „Uwielbiam z Tobą tańczyć”. W śpiewaniu na tradycyjną folkową nutę Giddens pomagają typowe dla tego stylu instrumenty. Mamy więc bandżo, mandolinę i gdzieniegdzie skrzypce. Jest też czasami bliższa rockowi sekcja rytmiczna, której blasku dodają dynamiczne, jak na folk, dęciaki. Repertuar okazuje się odległy od tanecznej sieczki, często prezentowanej w radiu. Piosenki po pierwszym przesłuchaniu może nie zachwycają, ale przy drugim zaczynają wciągać.
Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 09/2017
Depeche Mode - Spirit
- Kategoria: Jazz
Venusnote 2017
Muzyka: 
Realizacja:
Po twórczość Depeche Mode sięgam rzadko. Znam jednak niemal na pamięć liczne utwory zespołu, z uwagi na sporą popularność, jaką się cieszy w rozgłośniach radiowych. Najnowsza propozycja angielskich mistrzów elektronicznego popu wpisuje się w styl lansowany do tej pory. Nadal słyszymy muzyków, którzy – jak można sądzić po specyficznym sposobie interpretacji – mają o sobie wyjątkowo wysokie mniemanie. Widać to również na zdjęciu okładkowym. „Patrz na nas i podziwiaj” – wydają się mówić do melomanów. A podziwiać specjalnie nie ma czego. Wszystko, co słyszymy na „Spirit”, było już wcześniej. Z innymi melodiami i tekstami, ale brzmienie pozostało podobne. Nadal jednak brakuje mi w tym wszystkim duszy. Ot, rockowa muzyka dla mas od wprawnych, choć niezbyt wyrafinowanych twórców. Nie twierdzę, że w programie nie znajdziemy kawałków, na których można zawiesić ucho. Balladowy „The Worst Crime” rozpoczyna ładna gitara; „Cover Me” również ma zgrabny początek. Nawet głos wokalisty nie brzmi w nim przesadnie pretensjonalnie, jak to czasami bywa. W „Eternal” grupa po raz kolejny uderza w melancholijną nutę. No cóż, czas leci. Może członkowie Depeche Mode poczuli, że sześćdziesiątka coraz bliżej?
Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 09/2017
