Orient Brothers
- Kategoria: Inne
Dux 2009
Interpretacja: 
Realizacja: 
Orient Brothers to dwóch muzyków: pochodzący z Teheranu wokalista Jahiar Azim Irani (także autor tekstów, kompozytor i wirtuoz cymbałów perskich o nazwie santur) oraz Tomasz Ostrowski jeden z bardziej uznanych muzyków polskiej sceny elektronicznej.
Album zawiera 15 utworów (autorstwa obu „braci”), utrzymanych w jednolitej stylistyce, która łączy klimaty orientalne z muzyką spod znaku dance, electro, trance i industrial. Silnie wyeksponowanym elementem jest wokal Iraniego, który chwilami brzmi naprawdę autentycznie (charakterystyczne zaśpiewy z bogatą ornamentyką, skale, nostalgia). Warto zwrócić uwagę na utwory „Anna”, „Dream In The Forest” oraz introdukcje do niektórych utworów. Niestety, często się zdarza, że po obiecujących wstępach muzyka przechodzi płynnie w piosenkowy schemat: zwrotka – refren, oparty na prostych akordach i rytmach. Stąd już tylko krok do „orient-polo”. Na pewno pozytywnie wyróżniają się dwie wersje „Aishy”, która ma szansę stać się hitem tego albumu.
Wszystkie utwory starannie zaaranżowano i zmiksowano, co jest zasługą Tomasza Ostrowskiego. Muzyk sprawnie i rozsądnie korzysta z narzędzi, jakie oferuje dzisiejsza technika cyfrowa.
Niezła relaksowa płyta, która na pewno przypadnie do gustu fanom szeroko rozumianej muzyki klubowej.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 01/2010
Atlas Sound - Logos
- Kategoria: Inne
4 AD 2009
Dystrybucja: Sonic
Interpretacja:
Realizacja:
27-letniego Bradforda Coxa dosyć szybko okrzyknięto geniuszem. Wystarczyło, że w zeszłym roku wydał niezły debiutancki album, jednocześnie prowadząc cenioną formację Deerhunter.
Na fali zainteresowania serwisów internetowych i bloggerów ruszył też w trasę koncertową u boku Panda Bear oraz Broadcast. W czasie podróży zaczął rejestrować kolejne utwory na „Logos”. Zależało mu, żeby były spontaniczne i żeby żaden pomysł się nie zmarnował.
Wybrał jedenaście nagrań, które pokazały szybki rozwój jego warsztatu muzycznego oraz talentu do komponowania ładnych melodii. Można się o tym przekonać, słuchając chociażby utworu „Sheila”, opartego na beatlesowskich harmoniach, dziewięciominutowego „Quick Canal” z Laetitią Sadier (przywołującego na myśl dawny Stereolab) czy „Walkabout”, w którym wyraźnie czuć obecność Panda Bear. To właśnie jego charakterystyczny styl pisania lekko psychodelicznych popowych piosenek miał na Coxa największy wpływ. Bardziej niż sama forma utworów liczy się jednak klimat płyty, który tworzą gitara z efektem reverb, rozmyte barwy syntezatorów, szumy i proste elektroniczne rytmy. W związku z tym muzyk tylko połowicznie spełnił pokładane w nim nadzieje – ale w końcu jest młody i jeszcze wszystko przed nim.
Autor: Jacek Skolimowski
Źródło: HFiM 01/2010
Novika - Lovefinder
- Kategoria: Inne
Kayax 2010
Interpretacja:
Realizacja:
Przez wiele lat Novika była pierwszą damą polskiej muzyki klubowej. Grała imprezy jako didżejka, śpiewała, wydawała składanki, łowiła młode talenty, prowadziła audycje radiowe i telewizyjne. Zaczęła nawet profesjonalną karierę wokalistki w grupie Futro i u boku Smolika, ale jej piosenki i albumy ciągle pozostawiały duży niedosyt.
Tymczasem „Lovefinder” pozytywnie zaskakuje nowoczesnym brzmieniem, produkcją na europejskim poziomie i dobrze napisanymi piosenkami. Z pomocą Novice podążyli m.in. Michał ‘Fox‘ Król (Maria Peszek, Kayah), Emade (Tworzywo Sztuczne), Maximilian Skiba i Bogdan Kondracki (Ania Dąbrowska).
Kiedy słuchamy singlowego „Lovefinder”, na myśl przychodzi niezapomniane „Drop The Pressure” Mylo, „Miss Mood” przypomina dokonania Roisin Murphy z grupą Moloko, a „It’s all too Much” pobrzmiewa stylowym r’n’b w stylu The Neptunes.
Nowe utwory Noviki pulsują funkową energią. Porywają house’owymi rytmami i urzekają electropopową melodyjnością. Muzyka nie ogranicza się do poziomu elektronicznego podkładu, a w kompozycjach pojawiają się też żywe instrumenty (jazzująca „Żabka”), a nawet dziecięcy chór (doskonała „Perfect Beach”). Jedyną wadą tego materiału jest brak polskich tekstów, co pozwoliłoby Novice stać się wreszcie artystką mainstreamową.
Autor: Jacek Skolimowski
Źródło: HFiM 04/2010
Port-Royal - Dying in Time
- Kategoria: Inne
ISound 2009
Interpretacja:
Realizacja:
Trudno nie czuć dumy z faktu, że zagraniczni artyści coraz częściej chcą współpracować z naszymi. Po niedawnych nagraniach Ani Dąbrowskiej z francuską grupą Nouvelle Vague, teraz na najnowszej płycie włoskiego Port-Royal zaśpiewali Natalia Fiedorczuk (Nathalie & The Loners), Natalia Grosiak (Mikromusik) i Michał Wiraszko (Muchy). Oczywiście nie wpływa to na ocenę zawartości „Dying in Time”, ale na pewno zachęca do sięgnięcia po trzeci album elektronicznego kwartetu.
Dotychczasowe senne barwy i delikatna warstwa rytmiczna zostały wyraźnie urozmaicone. Słychać to w podbitym rytmem techno „Hva (Failed Revolutions)”, elektro-popowym „I Used to be Sad” czy „The Photoshopped Prince”, pobrzmiewającym echami lat 80.
Jeszcze odważniej muzycy podeszli do dłuższych utworów – w „Exhausted Muse/Europe” spokojny ambient niespodziewanie przecinają szorstkie brzmienia, a w kończącej trylogii „Hermitage” napięcie jest idealnie stopniowane.
W ten sposób członkowie Port-Royal odchodzą od stylistyki ukształtowanej w tej dekadzie przez Dntel, M83 i Sigur Ros w stronę dokonań artystów z wytwórni Warp z lat 90. czy jeszcze wcześniej – Underworld i FSOL.
A co z polskimi artystami? Choć wystąpili w połowie utworów, nie nadali im „wschodniego kolorytu”. Za to pokazali się na światowym poziomie.
Autor: Jacek Skolimowski
Źródło: HFiM 04/2010
Aleksander Korecki - Świat Aszkwili
- Kategoria: Inne
Lion Stage Management
Interpretacja: 
Realizacja:
Na właśnie wydanej (choć nagranej pięć lat temu) płycie Alka Koreckiego mamy do czynienia z alternatywnym jazzem. Stylistyka kompozycji niejednokrotnie skręca to w stronę awangardy spod znaku Franka Zappy, to znów – w rejony prog-rockowych dokonań Roberta Frippa. Którędy jednak wyobraźnia Koreckiego – multiinstrumentalisty współpracującego między innymi z Brygadą Kryzys, Neumą i Tymonem Tymańskim by nas nie poprowadziła, zawartość „Świata Aszkwili” nie schodzi z poziomu muzycznych Himalajów!
Nie jest to wyłącznie zasługą lidera. Już od pierwszych taktów uderza hipnotyzująca sekcja rytmiczna, dopełniająca kwartet. Perkusista Radek Maciński oraz basiści – Wojtek Ruciński i Tomasz Grochowalski – wypełniają pejzaż gęstą mozaiką dynamicznych dźwięków, na tle których szaleje Korecki. Co ciekawe, nie ogranicza się on do znakomitych partii saksofonów, ale w czterech piosenkach sięga też po gitarę i prezentuje się jako wokalista, choć raczej recytuje niż śpiewa awangardowo pokręcone teksty.
Kolaż graficzny z okładki wyjątkowo dobrze oddaje naturę uchwyconych na płycie dźwięków. To istne wariactwo; mieszanka stylistyk i nastrojów, wyprawa artystycznymi ścieżkami, przypominającymi trasę górskiej kolejki. Muzyczny eklektyzm może jednak zachwycać, czego Korecki z zadziwiającą konsekwencją dowodzi.
Autor: Bartosz Szurik
Źródło: HFiM 04/2010
Cobra Killer - Uppers and Downers
- Kategoria: Inne
Monika 2009
Dystrybucja: Gusstaff
Interpretacja:
Realizacja:
W końcu lat 90. te dwie dziewczyny słynęły w Berlinie z ekstrawaganckich i kontrowersyjnych występów. Niczym Peaches zachowywały się prowokacyjnie wobec mężczyzn, głosiły feministyczne hasła jak Chicks On Speed oraz atakowały uszy brudną mieszanką punk rocka i electro w stylu Aleca Empire.
Duet Cobra Killer skutecznie przyczynił się do ożywienia sceny klubowej w Europie... po czym słuch o nim zaginął.
Cztery lata po zaskakującym wydawnictwie z orkiestrą mandolinową Kapajkops, Gina V. DOrio i Annika Line Trost powracają w starym stylu z albumem „Uppers and Downers”. Reklamują go zasłużone dla niezależnego rocka nazwiska: Thurston Moore (Sonic Youth), J Mascis (Dinosaur Jr) i Jon Spencer (Blues Explosion).
Okładkę zdobią zniszczone po wyczynach na parkiecie eleganckie szpilki i hasło „nowa przebojowa płyta”. Cóż, może przed dekadą piosenki „Hello Celebrity”, „Schneeball in die Fresse” i „Vitamine” rzeczywiście byłyby przebojami, ale dziś wydają się wtórne i przestarzałe. Nie można się też dopatrzyć sensu w zaproszeniu gości do garażowego „Hang Up The Pin Up” czy banalnego indie-rockowego „Good Time Girl”. Może artystki chciały spróbować na tej płycie czegoś innego, ale najwidoczniej boją się wyjść ze sprawdzonej formuły, która, niestety, nieco się już zużyła.
Autor: Jacek Skolimowski
Źródło: HFiM 05/2010
