HFM

Fundacja Po Drodze 2017

Muzyka: 
Realizacja: 
 

Marek Gałązka to znany od lat znakomity interpretator piosenek do wierszy Edwarda Stachury. Poeta, kompozytor, gitarzysta i wokalista opublikował niedawno autorski album. Tym razem artyście towarzyszy grupa zaprzyjaźnionych młodych muzyków. Brzmienie zawiera elementy rocka, folku i alternatywy. Nad tekstami utworów niewątpliwie warto się pochylić. Artysta dzieli się swymi przemyśleniami na temat relacji z otaczającym go światem, duchowości, miłości i buntu wobec niesprawiedliwości. To muzyka z duszą. Pełna emocji i odniesień do świata, w którym żyjemy. Oprawiony świetną aranżacją instrumentalną wokal Marka Gałązki ujmuje naturalną szczerością. Stylowe gorzkie ballady sąsiadują z nasączonymi psychodelią utworami, pełnymi rozmaitych ozdobników. Skojarzenia? Oczywiście Nick Cave, ale też Bob Dylan i Leonard Cohen. Każde przesłuchanie płyty pozwala odkryć jej kolejne walory i zrozumieć przekaz, jaki niosą te szczere, zabarwione goryczą opowieści. Longplay zawiera starannie opracowaną wkładkę z tekstami i ich tłumaczeniami na język angielski oraz ciekawym komentarzem twórcy płyty. Do całości dodano płytę CD z identycznym materiałem. Porównując CD z wersją analogową, dostrzeżemy sporą różnicę w brzmieniu. Dotyczy ona przede wszystkim wysokich tonów, które na czarnym krążku wydają się nieco stłumione i pozbawione soczystości. Jednak scena stereofoniczna i przejrzystość longplaya zdecydowanie zwyciężają. Doskonale, że nowe płyty winylowe ukazują się wraz z dołączonym do nich bardziej mobilnym i uniwersalnym srebrnym krążkiem.

Robert Ratajczak
Źródło: HFiM 07-08/2017

Pobierz ten artykuł jako PDF

Requiem/Dux 2015

Muzyka: 
Realizacja: 
 

Atutami twórczości kompozytora i organisty Dariusza Przybylskiego są zdolność łączenia tradycyjnego instrumentarium z nowoczesnymi formami oraz fantazja eksponowana w odważnych rozwiązaniach. W roku 2014, w ramach festiwalu Musica Polonica Nova, artysta przedstawił niecodzienny projekt. Wraz z powstałym w 2002 roku kwartetem Kwartludium wykonał pięć oryginalnych kompozycji na organy Hammonda. Recital ukazał się na albumie, wydanym w formie płyty winylowej wraz z dołączonym krążkiem CD z identycznym materiałem. W programie znajdziemy kompozycje Eunho Changa, Mateusza Ryczka, Aleksandra Kościowa i Mikołaja Laskowskiego. Całość wieńczy, przygotowana przez samego Przybylskiego, kompozycja „Abrenuntio”. To muzyka wielowarstwowa, pełna zwrotów i zmian nastroju, wymagająca od wykonawców dyscypliny, a jednocześnie wyczucia formy. Płyta winylowa czytelnie przekazuje charakterystyczne, analogowe brzmienie hammondów. Baza stereofoniczna jest szeroka, a pasmo częstotliwości pełne. Również charakter kompozycji sprawia, że płyta CD wydaje się w tym przypadku bez szans. Gwałtowne zwroty harmoniczne i częste wykorzystywanie ciszy zdecydowanie sprzyjają odbiorowi muzyki za pośrednictwem winylu. Wydawnictwo zawiera wkładkę z dokładnymi opisami każdego utworu oraz wywiadem z Dariuszem Przybylskim.

Robert Ratajczak
Źródło: HFiM 06/2017

Pobierz ten artykuł jako PDF

ACT 2017

Muzyka: 
Realizacja: 
 

To już siódma odsłona cyklu wytwórni ACT „Jazz at Berlin Philharmonic”. Stanowi nawiązanie do pierwszego koncertu w tej serii, wydanego w 2012 roku. Na scenie Filharmonii Berlińskiej ponownie pojawia się trzech pianistów z europejskiej czołówki: Leszek Możdżer, Iiro Rantala i Michael Wollny. Fragmenty występu opublikowano wyłącznie na winylu dla uczczenia Record Store Day – dorocznego ogólnoświatowego święta sklepów i wytwórni płytowych, przypadającego 22 kwietnia 2017. Poza własnymi kompozycjami muzycy sięgnęli po standardy Leonarda Bernsteina, George’a Gershwina i Chicka Corei. Album rozpoczyna Iiro Rantala, grając „Candide Overture” Bernsteina, własną kompozycję „Freedom” i – wspólnie z Wollnym – piękny temat Chrisa Beiera „White Moon”. Po nich na scenie pojawia się Leszek Możdżer i wykonuje własne „She Said She Was A Painter”, kończące pierwszą stronę longplaya. Na stronie drugiej Możdżer i Rantala grają „Afrikę” Larsa Danielssona. W finale dołącza do nich Wollny i zaczyna się wybuchowy set, złożony z „Summertime” Gershwina i „La Fiesty” Corei. Na 45-minutowej płycie udało się zawrzeć dramaturgię koncertu. Sprawny miks daje wrażenie spójności i złudzenie, że żaden fragment recitalu nie umknął naszej uwadze, choć wiadomo, że berliński koncert trwał przynajmniej dwa razy dłużej. W cichych momentach słychać pokasływania i inne niemuzyczne dźwięki, docierające ze strony publiczności. Dodaje to nagraniom uroku i podkreśla realizm wydarzenia. Zwolennikom realizacji cyfrowych nie pozostaje nic innego, jak zakupić czarny krążek i wyłuskać z koperty kupon z jednorazowym kodem. Umożliwia on pobranie zawartości płyty ze strony wytwórni. Wiadomo jednak, że nic nie zastąpi gramofonu.

Robert Ratajczak
Źródło: HFiM 06/2017

Pobierz ten artykuł jako PDF

InsideOut 2017

Muzyka: 
Realizacja: 
 

Steve Hackett stworzył indywidualny styl w rocku progresywnym. Każdy z jego ponad 20 albumów to nie tylko porcja utworów o charakterystycznych liniach melodycznych, nagranych z orkiestrowym rozmachem – to muzyka z mądrym przesłaniem, komentująca otaczający nas świat. Taki jest też najnowszy „The Night Siren”, zrealizowany w odległych zakątkach świata z użyciem różnych technik nagraniowych. Aparat wykonawczy to, poza stałymi współpracownikami Hacketta, muzycy z Izraela, Palestyny, Islandii, Azerbejdżanu i Węgier. Egzotyczne instrumenty stanowią malownicze uzupełnienie pasażowych partii gitary. Trudno o mądrzejsze i ważniejsze dziś przesłanie niż międzykulturowe pojednanie poprzez uniwersalny język muzyki. Pięknym zwieńczeniem płyty jest hymn „West to East”, po którym następuje tylko przejmująca gitarowa koda: „The Gift”. Album w wersji analogowej wytłoczono w formie dwóch 180-gramowych longplayów, do których dołączono CD z identyczną zawartością. Takie edycje stają się już powszechne. Dla wielu odbiorców jest to ostateczne rozwiązanie dylematu, na jaki nośnik zdecydować się przy zakupie. Czarne płyty umieszczono w rozkładanej okładce, w grubych kopertach, ozdobionych pięknymi ilustracjami do każdego z 11 utworów. Tak jak okładka, fotograficzne kolaże są dziełem agencji Icon Photo. W porównaniu z CD, brzmienie płyt winylowych charakteryzuje się zdecydowanie większą przestrzenią i głębią, szczególnie we fragmentach quasi-orkiestrowych. Jednak pod względem dynamiki i soczystości wysokich tonów wygrywa srebrny krążek. Dzięki edycji combo sami wybieramy, na co akurat mamy ochotę.

Robert Ratajczak
Źródło: HFiM 05/2017

Pobierz ten artykuł jako PDF

ECM 1988

Muzyka: 
Realizacja: 
 

 Lester Bowie – amerykański trębacz i kompozytor – był wyjątkowo barwną postacią. Jego działalności nie sposób zamknąć w kilku zdaniach. Trudno też streścić przebogatą dyskografię w formie jednopłytowej składanki. Mimo to regularnie ukazują się mniej lub bardziej trafione kompilacje. Pośród nich warto zwrócić uwagę na omawiany zestaw nagrań z lat 1980-1986. Program przeprowadza nas przez utwory wybrane z pięciu albumów, zagrane w rozmaitych składach – od solo aż do nonetu – z udziałem takich chicagowskich gwiazd, jak Roscoe Mitchell, Ari Brown czy Vincent Chancey. Słynąca z minimalizmu, lecz i wyjątkowej staranności wytwórnia ECM zadbała o wytłoczenie płyty z zachowaniem najwyższych standardów. Mimo że nagrania pochodzą z kilku sesji w dwóch odległych studiach (Nowy Jork, Ludwigsburg), w każdym przypadku udało się przenieść na winyl ich specyfikę. W utworach na duże składy zachowano przestrzenną bazę, ukazującą rozstawienie muzyków. Partie trąbki lidera brzmią w nich agresywnie i z pazurem. Inaczej słucha się setu czterech tematów z albumu „All The Magic” (1982), granych na trąbce solo. Tutaj równoprawną rolę z instrumentem odgrywają cisza i długi pogłos. Słyszymy każde muśnięcie młoteczka i ruch tłoka w trąbce, co sprawia, że muzykę odbieramy z niemal fizyczną bezpośredniością. Fanów Lestera Bowiego nie trzeba przekonywać do sięgnięcia po tak ciekawie skompilowany longplay. Dla pozostałych „Works” może się okazać początkiem fascynującej przygody

Robert Ratajczak
Źródło: HFiM 05/2017

Pobierz ten artykuł jako PDF