Aleksander Korecki - Świat Aszkwili
- Kategoria: Inne
Lion Stage Management
Interpretacja: 
Realizacja: 
Na właśnie wydanej (choć nagranej pięć lat temu) płycie Alka Koreckiego mamy do czynienia z alternatywnym jazzem. Stylistyka kompozycji niejednokrotnie skręca to w stronę awangardy spod znaku Franka Zappy, to znów – w rejony prog-rockowych dokonań Roberta Frippa. Którędy jednak wyobraźnia Koreckiego – multiinstrumentalisty współpracującego między innymi z Brygadą Kryzys, Neumą i Tymonem Tymańskim by nas nie poprowadziła, zawartość „Świata Aszkwili” nie schodzi z poziomu muzycznych Himalajów!
Nie jest to wyłącznie zasługą lidera. Już od pierwszych taktów uderza hipnotyzująca sekcja rytmiczna, dopełniająca kwartet. Perkusista Radek Maciński oraz basiści – Wojtek Ruciński i Tomasz Grochowalski – wypełniają pejzaż gęstą mozaiką dynamicznych dźwięków, na tle których szaleje Korecki. Co ciekawe, nie ogranicza się on do znakomitych partii saksofonów, ale w czterech piosenkach sięga też po gitarę i prezentuje się jako wokalista, choć raczej recytuje niż śpiewa awangardowo pokręcone teksty.
Kolaż graficzny z okładki wyjątkowo dobrze oddaje naturę uchwyconych na płycie dźwięków. To istne wariactwo; mieszanka stylistyk i nastrojów, wyprawa artystycznymi ścieżkami, przypominającymi trasę górskiej kolejki. Muzyczny eklektyzm może jednak zachwycać, czego Korecki z zadziwiającą konsekwencją dowodzi.
Autor: Bartosz Szurik
Źródło: HFiM 04/2010
Cobra Killer - Uppers and Downers
- Kategoria: Inne
Monika 2009
Dystrybucja: Gusstaff
Interpretacja: 
Realizacja:
W końcu lat 90. te dwie dziewczyny słynęły w Berlinie z ekstrawaganckich i kontrowersyjnych występów. Niczym Peaches zachowywały się prowokacyjnie wobec mężczyzn, głosiły feministyczne hasła jak Chicks On Speed oraz atakowały uszy brudną mieszanką punk rocka i electro w stylu Aleca Empire.
Duet Cobra Killer skutecznie przyczynił się do ożywienia sceny klubowej w Europie... po czym słuch o nim zaginął.
Cztery lata po zaskakującym wydawnictwie z orkiestrą mandolinową Kapajkops, Gina V. DOrio i Annika Line Trost powracają w starym stylu z albumem „Uppers and Downers”. Reklamują go zasłużone dla niezależnego rocka nazwiska: Thurston Moore (Sonic Youth), J Mascis (Dinosaur Jr) i Jon Spencer (Blues Explosion).
Okładkę zdobią zniszczone po wyczynach na parkiecie eleganckie szpilki i hasło „nowa przebojowa płyta”. Cóż, może przed dekadą piosenki „Hello Celebrity”, „Schneeball in die Fresse” i „Vitamine” rzeczywiście byłyby przebojami, ale dziś wydają się wtórne i przestarzałe. Nie można się też dopatrzyć sensu w zaproszeniu gości do garażowego „Hang Up The Pin Up” czy banalnego indie-rockowego „Good Time Girl”. Może artystki chciały spróbować na tej płycie czegoś innego, ale najwidoczniej boją się wyjść ze sprawdzonej formuły, która, niestety, nieco się już zużyła.
Autor: Jacek Skolimowski
Źródło: HFiM 05/2010
OWA Production 2010
Interpretacja:
Realizacja:
Olo Walicki jest nie tylko świetnym basistą jazzowym, ale też intrygującym kompozytorem. Jego poprzedni album – „Kaszebe” – został wysoko oceniony przez krytyków i fanów. Najnowszy projekt – „Trauma Theater – Theater der Liebe” – ukazuje go jako twórcę muzyki scenicznej.
Album zawiera dwie płyty – CD i DVD. Na pierwszej znalazło się 30 epizodów napisanych do czterech dramatów Ingmara Villqista; na DVD mamy muzykę (w wersji surround 5.1), fragmenty spektakli oraz szczegółową dokumentację (m.in. obsady aktorskie, zdjęcia).
Trudno recenzować muzykę teatralną bez uważnego obejrzenia spektakli, jednak zawartość albumu, przemyślany układ oraz kontekst sytuacyjny (dźwięki występują w połączeniu ze słowem) dają pewne wyobrażenie o tych realizacjach. Walicki dobrze czuje zasady, jakimi rządzi się muzyka teatralna. Wie, że forma powinna mieć otwartą strukturę, że nie ma tam miejsca na przetwarzanie tematów, a dźwięki mogą ilustrować, dopowiadać czy definiować charakter scen.
Zastosowane środki nie są może szczególnie zaawansowane, ale dobrze współgrają z typem dramaturgii Villqista. Uwagę zwracają piękne tematy (wokalizy), wysmakowane barwy (m.in. bandoneon, wiolonczela, gitara) i umiejętności muzyków. Aktualnie Walicki promuje album (z nowym składem) na koncertach, nadając epizodom zupełnie nową postać.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 05/2010
Hot Chip - One Life Stand
- Kategoria: Inne
EMI 2010
Interpretacja:
Realizacja:
Muzyka elektroniczna wcale nie musi być monotonna i beznamiętna. Z takiego założenia wyszli Joe Goddard i Alexis Taylor, kiedy sześć lat temu debiutowali z grupą Hot Chip.
W wywiadach opowiadali o fascynacji Kraftwerkiem i niemieckim techno, ale też nieśmiało przyznawali, że chętnie słuchają Justina Timberlake’a oraz produkcji hip-hopowych oraz r’n’b. Na czwartym albumie „One Life Stand” dopięli wreszcie swego. Nagrali najbardziej różnorodne i ambitne piosenki w swoim dorobku.
Obok typowych doskonałych klubowych hitów „We Have Love” czy „Thieves at Night” pojawiają się takie kompozycje jak „Hand Me Down Your Love”, z dynamiczną grą perkusji i fortepianu oraz podniosłą sekcją instrumentów smyczkowych pod koniec refrenu. „Slush” to znów piękna, niemal świąteczna ballada, zagrana w podobnym składzie, ale z dodatkowymi eterycznymi męskimi chórkami w tle. A niezwykle delikatna „Alley Cats” jest wyraźnie naznaczona wpływami r’n’b w partiach wokalnych.
W porównaniu z dotychczasowymi dokonaniami Hot Chip nowy materiał jest też spokojniejszy, lżejszy i bardziej radiowy. Momentami aż za bardzo np. utwór „I Feel Better” wydaje się wręcz plagiatem przeboju Madonny „La Isla Bonita“. Cóż, w końcu ma to być pop XXI wieku.
Autor: Jacek Skolimowski
Źródło: HFiM 05/2010
Limboski - Cafe Brumba
- Kategoria: Inne
Luna Music
Interpretacja:
Realizacja:
Nie mam wątpliwości, że twórczość Michała Augustyniaka vel Limboskiego stanowi łakomy kąsek dla tabunów recenzenckich mądrali, co rusz zżymających się na postępujący upadek kultury wysokiej. Jednak każdy, kogo nie nauczono mierzenia granic artystycznej wypowiedzi metrem krawieckim, bez trudu dostrzeże miałkość krytykanckiego chciejstwa w odniesieniu do „Cafe Brumba”. Prostota i nonkonformizm Limboskiego to imponująca siła, mająca źródło w nieskrępowanej wolności poszukiwań suwerennych środków wyrazu.
Limboski kpi z mód i trendów. Osieroca lansowane przez media chodliwe „arabeski, frykasy i frytki”, jak by je nazwał Wiesław Dymny, stanowiące trociny, które zasypują resztki wrażliwości odbiorcy. Piękne ballady, lumpiarskie bluesy i ekspresyjne tanga ubrane w pozornie kiczowate brzmienia dzwonków, akordeonu, sitaru czy Yamahy PSS 680 traktują o wartościach starych jak ludzkość: eterycznych uczuciach i frenetycznych afektach. Całość ocieka osobliwym surrealizmem, takim jak w songu o podejrzliwym kotku („Czarny Otello”), który z zazdrości morduje swojego pana, nie zważając na groźne memento: „koteczku mój, o krwią splamionych piąstkach/z miłości śmierć jest dobra tylko w książkach”. Pysznie wymyślone i wybornie zagrane!
Autor: Mirosław Szymański
Źródło: HFiM 10/2010
Theatre & Film Music
Fonomedia 2010
Interpretacja:
Realizacja:
Dzisiejszy poziom techniki cyfrowej i jej dostępność sprawiają, że nagranie płyty nie nastręcza większych problemów. W efekcie poznajemy muzykę, która w czasach analogowych szybko zakończyłaby swój żywot. Mam na myśli zwłaszcza tę pisaną dla teatru.
Po dziesięciu latach działalności bracia Olesiowie postanowili zapoznać fanów ze swoim dorobkiem stworzonym na potrzeby sceny. Ich najnowszy album składa się z dwóch płyt CD, na których znajdziemy 36 krótkich form pochodzących z siedmiu spektakli i jednego filmu.
Słuchając „Other voices other scenes”, szybko się orientujemy, że Olesiowie dobrze znają rolę muzyki w teatrze i zasady, jakimi się rządzi. Ich dźwięki są zatem dyskretne, niedopowiedziane, kameralne w brzmieniu i fakturze. Dominują proste, powtarzające się odcinki, wolne od kontrastów dynamicznych i brzmieniowych. Olesiowie, związani z orientacją freejazzową i znani z niezależności, tutaj świadomie rezygnują ze skomplikowanego języka, wychodząc raczej naprzeciw oczekiwaniom reżysera. Ktoś, kto kojarzy ich z awangardą i muzyką improwizowaną, może być nieco zaskoczony.
Album, ukazujący nieco inne, mniej drapieżne oblicze dwóch artystów, jest na pewno wart polecenia, choć na pytanie, czy ta muzyka może funkcjonować niezależnie, każdy słuchacz musi odpowiedzieć sobie sam.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 10/2010
