William Orbit - Pieces In A Modern Style 2
- Kategoria: Inne
Decca 2010
Dystrybucja: Universal Music
Interpretacja: 
Realizacja:
Minęło już dziesięć lat od pierwszego spotkania Williama Orbita z muzyką klasyczną. Wówczas na warsztat wziął utwory Beethovena, Barbera, Haendla, Vivaldiego, Cage’a, Góreckiego i innych. Teraz postanowił poszerzyć repertuar remiksów o kolejnych twórców. Jak sam napisał, tworzenie takich aranżacji jest dla niego tym, czym dla innych zdobywanie szczytów górskich lub granie w Sudoku. Innymi słowy: hobby.
Na szczęście efekt tych działań nie jest zły. Orbit poddaje się nastrojowi remiksowanych utworów i stara się go przekazać, wykorzystując oryginalne melodie i harmonię, ale robiąc to wszystko z pomocą elektroniki. Brzmienia zupełnie sztuczne zgrabnie mieszają się tu z samplami prawdziwych instrumentów. Po chwilowej konsternacji nawet klasyczny meloman jest w stanie wybaczyć Orbitowi nieco nonszalancji i ułańskiej fantazji. Takie utwory, jak „Paradisum” z „Requiem” Gabriela Faure czy „Clavier”, oparty na preludium i fudze C-dur z Bachowskiego „Das Wohltemperierte Klavier”, to naprawdę fascynujące i imponujące przeniesienia muzyki dawnych mistrzów do cyfrowej współczesności.
Trochę gorzej prezentuje się np. aria „O mio babbino caro”, która otrzymała rytmiczny podkład mocno psujący nastrój dzieła i wkładający je w nienaturalne ramy. Jest też kilka kiczowatych fragmentów, jak choćby chórek zamykający „Jezioro łabędzie” Czajkowskiego. Mimo wszystko płyty słucha się dobrze i stanowi udaną kontynuację tego, co przed laty rozpoczęła Wendy Carlos. Świetnie też, że Decca wydała suplement, na którym znajdują się oryginalne wersje kompozycji klasycznych wykorzystanych przez Orbita. Szkoda, że trzeba go kupić oddzielnie.
Autor: Maciej Łukasz Gołębiowski
Źródło: HFiM 10/2010
Universal 2011
Interpretacja: 
Realizacja:
W rodzimej Norwegii Mari Boine zdobyła najważniejsze muzyczne wyróżnienia i współpracowała z takimi artystami, jak Jan Garbarek. W Polsce znana jest głównie dzięki granym u nas koncertom, oraz za sprawą kilku płyt, wydanych m.in. przez oficynę Petera Gabriela. Jeśli natomiast ktoś jeszcze nie zetknął się z twórczością lapońskiej wokalistki, ma teraz świetną okazję: premierę kompilacji o tytule „Áiggi Askkis – An Introduction To Mari Boine”.
Wybór 30 kompozycji w pełni ukazuje największe talenty Mari. Są to oczywiście umiejętności wokalne i kompozytorskie, ale również alchemiczna wręcz zdolność łączenia, zdawałoby się, przeciwstawnych elementów. Lapoński folk miesza się tu z jazzem, ambientem, muzyką afrykańską i rockiem. Brzmienie archaicznych instrumentów i tradycyjną technikę śpiewu (joik) przeplatają dźwięki gitar, klawiszy i elektroniki. Wyczuwalne w niektórych nagraniach melancholia lub metafizyczna wręcz atmosfera ustępują miejsca lekkości w innych.
Może nie wypada się zachwycać kompilacjami, zwłaszcza że nie są wolne od eklektyzmu, niemniej traktowany jako „The Best of ” czy „zestaw dla początkujących” wybór z twórczości artystki tak niezwykłej jak Mari Boine to po prostu fonograficzna perełka.
Autor: Bartosz Szurik
Źródło: HFiM 7-8/2011
Bach in Brasil - Camerata Brasil
- Kategoria: Inne
EMI 2011
Dystrybucja: EMI Music
Interpretacja:
Realizacja:
Najsłynniejszy z Bachów nigdy w Brazylii nie był, ale jego muzyka dawno tam dotarła. I jak to często bywa w przypadku dzieł genialnych, okazało się, że nic jej zaszkodzić nie może.
Choć muzycy z dalekiego kraju postanowili grać fragmenty „Koncertów brandenburskich”, inwencji, preludiów czy suity h-moll głównie na mandolinach i gitarach, wszystko i tak zabrzmiało bardzo sympatycznie. Nie jest to dzieło odkrywcze ani wysokich lotów artystycznych. Raczej miła dla ucha płytka, w sam raz na letnie dni. To taka muzyka-tło, która nie męczy ani nie nuży. Można ją sobie wesoło pogwizdywać i z pewnością sprawi więcej przyjemności niż hity niejednej radiowo-telewizyjnej gwiazdy.
By dodać albumowi jeszcze więcej lekkości, w repertuarze znalazły się też utwory kompozytorów brazylijskich (Villa-Lobos, Pixinguinha, Gnattali, Ferreira). Ponadto, co warto podkreślić w audiofilskim magazynie, nagranie zrealizowano na bardzo wysokim poziomie technicznym. Plany są bliskie, proporcje znakomicie utrzymane, a instrumenty brzmią naturalnie i wyraźnie. Zakładając słuchawki, można się cieszyć niemal namacalnym kontaktem z każdym szarpnięciem struny, co w przypadku nagrań wydawanych przez duże komercyjne wytwórnie stanowi raczej wyjątek. Mastering w Abbey Road Studios w Londynie z pewnością ma spore znaczenie. Jeśli więc komuś nie przeszkadza, że do Bachowskich melodii dołożono perkusyjny taneczny rytm, a wszystko brzmi jak tło imprezy na Copa Cabana, to warto, by się tej płycie przyjrzał bliżej. Wszak właśnie zaczęliśmy wakacje. Dobrej zabawy!
Autor: Maciej Łukasz Gołębiowski
Źródło: HFiM 7-8/2011
Włodek Pawlik - We Are From Here
- Kategoria: Inne
P&C 2010
Interpretacja:
Realizacja:
Album zawiera trzy utwory Włodka Pawlika, napisane na orkiestrę i instrumenty „koncertujące” – fortepian i wiolonczelę. Eklektyczna muzyka łączy elementy neoklasycyzmu, postromantyzmu, minimalizmu, impresjonizmu oraz, w mniejszym stopniu, jazzu.
„Puls 11/8” rozpoczyna się wyrazistym tematem, który następnie zostaje poddany przetworzeniom, przy zachowaniu intensywności rytmicznej smyczków, fortepianu i sekcji jazzowej. Całość posiada budowę łukową, a część środkową wypełnia improwizacja fortepianu.
W kompozycji tytułowej pojawiają się motywy folkowe, skontrastowane z rytmami latino. Brzmienie zostaje wzbogacone o drugi fortepian, a motoryka smyczków niesie akcję do przodu; to chyba najbardziej jazzujący utwór na płycie.
Z kolei koncert jazzowy na wiolonczelę, fortepian i orkiestrę – „Cellomania” – jest trzyczęściowym dziełem, w którym kompozytor wprowadza najbardziej zaawansowane środki. Jednak obfitość pomysłów i odniesień (m.in. do muzyki amerykańskiej), odcinkowa budowa finału oraz niewielki – w stosunku do deklarowanego w tytule – udział elementów jazzowych osłabiają nieco charakter i siłę przekazu.
W nagraniach, oprócz kompozytora, wzięli udział Łukasz Pawlik (wiolonczela, fortepian) oraz orkiestra Filharmonii Świętokrzyskiej pod dyrekcją Jacka Rogali.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 7-8/2011
Mariza - Fado Tradicional
- Kategoria: Inne
EMI 2010
Interpretacja:
Realizacja:
„Fado Tradicional” jest podsumowaniem dziesięcioletniej działalności „księżniczki fado” – Marizy. To jednocześnie ukłon w stronę tradycji tego gatunku. Artystka wybrała utwory śpiewane kiedyś przez mistrzów fado, m.in. Amalię Rodrigues i Alfreda Marceneiro. Jest to zatem swoisty dialog z historią i teraźniejszością, przy zachowaniu klasycznych reguł interpretacji i ekspresji. Siła fado nie tkwi w muzyce jako takiej – melodyka, harmonia i rytm są bardzo proste – lecz w tekstach utworów i emocjach wykonawcy. Mariza w tej stylistyce porusza się sprawnie, choć trzeba powiedzieć, że stosowane przez nią środki są skromne.
Fado często bywa porównywane z bluesem, ale to nadużycie. O ile bowiem blues wciąż się rozwija, stanowiąc ważny składnik jazzu i bazę rock and rolla, o tyle fado pozostaje w stadium „pierwotnym”. Być może kierunek ten czeka na swojego Piazzollę. Kogoś, kto uczyni z niego muzykę artystyczną.
Na płycie, dość monotonnej, są jednak dwie perełki: „Ai, Esta Pena De Mim” (w połowie zaśpiewana a cappella) oraz „Promete, Jura” z udziałem Artura Batalhy, wokalisty, którego sugestywny, nieco surowy i nasycony emocjami głos wyraża ideę fado o wiele pełniej niż gładkie interpretacje Marizy.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 12/2011
Ketil Bjornstad/Svante Henryson - Night Song
- Kategoria: Inne
ECM 2011
Interpretacja: 
Realizacja:
Norweski pianista Ketil Bjornstad jest artystą niezwykle wszechstronnym. Zaczynał jako muzyk klasyczny. Później zainteresował się rockiem i jazzem. Komponuje muzykę filmową i sceniczną. Jest autorem utworów poetyckich (przełożonych także na polski) i powieści.
Jego najnowszy album, nagrany z wiolonczelistą Svantem Henrysonem, to rodzaj suity (wariacji?), nawiązującej do klasyki, a szczególnie do ulubionego przez Bjornstada Schuberta. Muzyka jest wyrównana pod względem agogiki (dominują wolne tempa), dynamiki (od piano do mezzoforte) i brzmienia. Być może to właśnie warstwa kolorystyczna stanowi największy atut albumu. Inne elementy prezentują się dość pospolicie, a pewne zwroty melodyczne i harmonia (następstwo akordów, sposoby ich łączenia) chwilami zaskakują nieporadnością. Bjornstad nie chce ciekawie rozwinąć melodyki, która wciąż krąży w zamkniętym obiegu. Wyraźnie inspirują go „niebiańskie dłużyzny” – jedna z cech muzyki instrumentalnej Schuberta.
Nie bardzo wiadomo, jak zakwalifikować propozycję Bjornstada. „Night Song” to współczesna imitacja muzyki romantycznej z elementami barokowymi. Brakuje tu odniesień do jazzu. Trudno natrafić na ślad partii improwizowanych, jazzowy feeling czy sound. Płyta dla zdeklarowanych fanów „klimatyczności” ECM-u.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 12/2011
