Ptaki powrotne - Wiersze Krzysztofa Kamila Baczyńskiego z muzyką Janusza Lipińskiego
- Kategoria: Inne
Monoplan 2009
Interpretacja: 
Realizacja:
Kto pamięta lata 70., na pewno kojarzy słynną wówczas piosenkę „Słońce, słońce w ramionach”. Utwór ten, w nowej wersji, znalazł się na płycie „Ptaki powrotne”. Nie jest to zwykły album, raczej pakiet multimedialny – całość zawiera CD z muzyką, krążek DVD z dwoma teledyskami, teksty (wiersze Baczyńskiego, esej socjologa Jana Strzeleckiego) oraz grafiki Łukasza Rayskiego.
Projekt Lipińskiego to udana próba ponownego odczytania poezji Krzysztofa Kamila, przypomnienia tej postaci (mija 65. rocznica jego śmierci w powstaniu) oraz zwrócenia uwagi słuchaczy na gatunek zwany niegdyś poezją śpiewaną, dziś niemal zupełnie wyrugowany z mediów przez „niewidzialną rękę rynku”.
Repertuar CD obejmuje 17 melodyjnych utworów utrzymanych w jednolitej konwencji. Idealnie równoważą muzykę i słowo. Za ciekawą aranżację odpowiada Jarosław Kordaczuk. Jednym z największych walorów albumu jest śpiew Basi Raduszkiewicz – wokalistki wręcz zjawiskowej. Jej głos o czystej intonacji, eterycznej, zmysłowej barwie i pięknej dykcji kompletnie zniewala słuchacza.
Ważną rolę odgrywają muzycy towarzyszący, których zebrało się tu pokaźne grono. Udział Krzysztofa Herdzina, Cezarego Konrada, Roberta Majewskiego i Grzecha Piotrowskiego powoduje, że muzyka nabiera czasem lekko jazzującego charakteru. Lektura obowiązkowa.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 12/2009
Nouvelle Vague - 3
- Kategoria: Inne
Pias 2009 ISound
Interpretacja: 
Realizacja: 
Ten sam żart powtarzany po raz trzeci nie śmieszy już tak jak na początku. Podobne wrażenie można odnieść, słuchając kolejnego albumu francuskiego duetu producenckiego Nouvelle Vague.
Wsławił się on tym, że przerobił piosenki nowofalowe i postpunkowe na styl bossa nova. Na album „3” trafiły takie przeboje, jak „Master & Servant” Depeche Mode, „Road To Nowhere” Talking Heades czy „God Save the Queen” Sex Pistols. Problem w tym, że Marc Collin i Olivier Libaux, razem z zaproszonymi wokalistkami, nie odkryli nic nowego. Wiadomo, że każdy z tych utworów przetrwał próbę czasu i niezależnie od tego, czy zagra się go w rytmie bluesa, reggae, czy w stylu metalowym, słuchacze zawsze go rozpoznają.
Bardziej przekonująco wypadają mniej znane piosenki: „Heaven” Psychedelic Furs, ponure „All My Colours” z repertuaru Echo & The Bunnymen z udziałem Iana McCullocha czy „Parade” Magazine, wyśpiewane przez Barry’ego Adamsona. To one pokazują grupę bardziej na poważnie, chętną do zapuszczania się w rejony balladowe i folkowe, a nawet pozwalającą sobie na podniosłe aranżacje.
Lepiej, żeby członkowie Nouvelle Vague rozwijali się właśnie w tym kierunku, zamiast serwować kolejną dawkę popu, który wpada jednym uchem i wypada drugim.
Autor: Jacek Skolimowski
Źródło: HFiM 01/2010
Orient Brothers
- Kategoria: Inne
Dux 2009
Interpretacja:
Realizacja:
Orient Brothers to dwóch muzyków: pochodzący z Teheranu wokalista Jahiar Azim Irani (także autor tekstów, kompozytor i wirtuoz cymbałów perskich o nazwie santur) oraz Tomasz Ostrowski jeden z bardziej uznanych muzyków polskiej sceny elektronicznej.
Album zawiera 15 utworów (autorstwa obu „braci”), utrzymanych w jednolitej stylistyce, która łączy klimaty orientalne z muzyką spod znaku dance, electro, trance i industrial. Silnie wyeksponowanym elementem jest wokal Iraniego, który chwilami brzmi naprawdę autentycznie (charakterystyczne zaśpiewy z bogatą ornamentyką, skale, nostalgia). Warto zwrócić uwagę na utwory „Anna”, „Dream In The Forest” oraz introdukcje do niektórych utworów. Niestety, często się zdarza, że po obiecujących wstępach muzyka przechodzi płynnie w piosenkowy schemat: zwrotka – refren, oparty na prostych akordach i rytmach. Stąd już tylko krok do „orient-polo”. Na pewno pozytywnie wyróżniają się dwie wersje „Aishy”, która ma szansę stać się hitem tego albumu.
Wszystkie utwory starannie zaaranżowano i zmiksowano, co jest zasługą Tomasza Ostrowskiego. Muzyk sprawnie i rozsądnie korzysta z narzędzi, jakie oferuje dzisiejsza technika cyfrowa.
Niezła relaksowa płyta, która na pewno przypadnie do gustu fanom szeroko rozumianej muzyki klubowej.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 01/2010
Atlas Sound - Logos
- Kategoria: Inne
4 AD 2009
Dystrybucja: Sonic
Interpretacja:
Realizacja:
27-letniego Bradforda Coxa dosyć szybko okrzyknięto geniuszem. Wystarczyło, że w zeszłym roku wydał niezły debiutancki album, jednocześnie prowadząc cenioną formację Deerhunter.
Na fali zainteresowania serwisów internetowych i bloggerów ruszył też w trasę koncertową u boku Panda Bear oraz Broadcast. W czasie podróży zaczął rejestrować kolejne utwory na „Logos”. Zależało mu, żeby były spontaniczne i żeby żaden pomysł się nie zmarnował.
Wybrał jedenaście nagrań, które pokazały szybki rozwój jego warsztatu muzycznego oraz talentu do komponowania ładnych melodii. Można się o tym przekonać, słuchając chociażby utworu „Sheila”, opartego na beatlesowskich harmoniach, dziewięciominutowego „Quick Canal” z Laetitią Sadier (przywołującego na myśl dawny Stereolab) czy „Walkabout”, w którym wyraźnie czuć obecność Panda Bear. To właśnie jego charakterystyczny styl pisania lekko psychodelicznych popowych piosenek miał na Coxa największy wpływ. Bardziej niż sama forma utworów liczy się jednak klimat płyty, który tworzą gitara z efektem reverb, rozmyte barwy syntezatorów, szumy i proste elektroniczne rytmy. W związku z tym muzyk tylko połowicznie spełnił pokładane w nim nadzieje – ale w końcu jest młody i jeszcze wszystko przed nim.
Autor: Jacek Skolimowski
Źródło: HFiM 01/2010
Novika - Lovefinder
- Kategoria: Inne
Kayax 2010
Interpretacja:
Realizacja:
Przez wiele lat Novika była pierwszą damą polskiej muzyki klubowej. Grała imprezy jako didżejka, śpiewała, wydawała składanki, łowiła młode talenty, prowadziła audycje radiowe i telewizyjne. Zaczęła nawet profesjonalną karierę wokalistki w grupie Futro i u boku Smolika, ale jej piosenki i albumy ciągle pozostawiały duży niedosyt.
Tymczasem „Lovefinder” pozytywnie zaskakuje nowoczesnym brzmieniem, produkcją na europejskim poziomie i dobrze napisanymi piosenkami. Z pomocą Novice podążyli m.in. Michał ‘Fox‘ Król (Maria Peszek, Kayah), Emade (Tworzywo Sztuczne), Maximilian Skiba i Bogdan Kondracki (Ania Dąbrowska).
Kiedy słuchamy singlowego „Lovefinder”, na myśl przychodzi niezapomniane „Drop The Pressure” Mylo, „Miss Mood” przypomina dokonania Roisin Murphy z grupą Moloko, a „It’s all too Much” pobrzmiewa stylowym r’n’b w stylu The Neptunes.
Nowe utwory Noviki pulsują funkową energią. Porywają house’owymi rytmami i urzekają electropopową melodyjnością. Muzyka nie ogranicza się do poziomu elektronicznego podkładu, a w kompozycjach pojawiają się też żywe instrumenty (jazzująca „Żabka”), a nawet dziecięcy chór (doskonała „Perfect Beach”). Jedyną wadą tego materiału jest brak polskich tekstów, co pozwoliłoby Novice stać się wreszcie artystką mainstreamową.
Autor: Jacek Skolimowski
Źródło: HFiM 04/2010
Port-Royal - Dying in Time
- Kategoria: Inne
ISound 2009
Interpretacja:
Realizacja:
Trudno nie czuć dumy z faktu, że zagraniczni artyści coraz częściej chcą współpracować z naszymi. Po niedawnych nagraniach Ani Dąbrowskiej z francuską grupą Nouvelle Vague, teraz na najnowszej płycie włoskiego Port-Royal zaśpiewali Natalia Fiedorczuk (Nathalie & The Loners), Natalia Grosiak (Mikromusik) i Michał Wiraszko (Muchy). Oczywiście nie wpływa to na ocenę zawartości „Dying in Time”, ale na pewno zachęca do sięgnięcia po trzeci album elektronicznego kwartetu.
Dotychczasowe senne barwy i delikatna warstwa rytmiczna zostały wyraźnie urozmaicone. Słychać to w podbitym rytmem techno „Hva (Failed Revolutions)”, elektro-popowym „I Used to be Sad” czy „The Photoshopped Prince”, pobrzmiewającym echami lat 80.
Jeszcze odważniej muzycy podeszli do dłuższych utworów – w „Exhausted Muse/Europe” spokojny ambient niespodziewanie przecinają szorstkie brzmienia, a w kończącej trylogii „Hermitage” napięcie jest idealnie stopniowane.
W ten sposób członkowie Port-Royal odchodzą od stylistyki ukształtowanej w tej dekadzie przez Dntel, M83 i Sigur Ros w stronę dokonań artystów z wytwórni Warp z lat 90. czy jeszcze wcześniej – Underworld i FSOL.
A co z polskimi artystami? Choć wystąpili w połowie utworów, nie nadali im „wschodniego kolorytu”. Za to pokazali się na światowym poziomie.
Autor: Jacek Skolimowski
Źródło: HFiM 04/2010
