The XX - XX
- Kategoria: Inne
YoungTurks 2009
Sonic
Interpretacja: 
Realizacja: 
Czyżby Brytyjczycy doczekali się kolejnej rockowej nadziei? Obserwując, co się w ostatnich latach stało z muzyką gitarową na Wyspach, trudno się dziwić zachwytom nad debiutem londyńskiego The XX.
Moda na granie w stylu Joy Division dokonała spustoszenia w umysłach wielu młodych artystów, którzy byli smętni i melancholijni, nadużywali efektu reverb oraz syntezatorów i automatów perkusyjnych. Ale jeszcze nie wszystko stracone – na albumie „XX” znajdziemy te wszystkie elementy, tyle że odświeżone w kameralnej atmosferze studia za sprawą produkcji w stylu r’n’b, głębokich brzmień dubstepu i intrygujących harmonii wokalnych damsko-męskiego duetu. Najmocniejsze akcenty to miarowe „Basic Space”, „Crystalised”, z umiejętnie budowaną dramaturgią, oraz „Islands”, w którym równie mocno wyczuwa się wpływy rockowej grupy Interpol, co elektronicznej Hot Chip.
Chociaż słuchając całości, nie znajdujemy utworów, które szczególnie by się wyróżniały – tworzą one raczej całość z bardziej wyciszonymi i oszczędnymi, jak np. pozbawione rytmu „Fantasy”.
Teksty dotykające problemów emocjonalnych młodych ludzi składają się na smutny i mocno klaustrofobiczny obraz współczesnego życia w metropoliach. To idealny album na zbliżającą się jesień. Obyśmy tylko nie zapomnieli o nim na wiosnę.
Autor: Jacek Skolimowski
Źródło: HFiM 10/2009
Moby - Wait For Me
- Kategoria: Inne
EMI 2009
Interpretacja: 
Realizacja:
Moby to artysta kojarzony głównie ze znaną z teledysków rysunkową postacią i z wyjątkowym, melancholijnym nastrojem. Obu tych rzeczy nie zabrakło i tym razem. Na okładce znajdziemy charakterystycznego ludzika, a na płycie 16 utworów, utrzymanych w typowej dla Moby’ego stylistyce.
Usłyszymy tutaj ścieżki znane z singli „Shot In The Back Of The Head”, „Pale Horses” czy „Mistake”. Bogactwo brzmień i melodii sprawia, że stanowią one najciekawszy składnik tej płyty.
Większość nowych kompozycji pozostaje neutralna i stonowana. Ciekawa jest tytułowa „Wait For Me”, z interesującym głosem Kelli Scarr. Niestety, nie zabrakło też utworów nieudanych, jak na przykład „Study War”, którego partie wokalne są wręcz irytujące.
Album jako całość nie zaskoczy nas ani brzmieniem, ani stylistyką. Wszystko tutaj kontynuuje znaną od lat konwencję. Istotną wadą jest również brak wyróżniających się utworów, z których większość, prócz wymienionych powyżej, raczej nie zapada w pamięć.
Lekkie brzmienia i nastrojowe kompozycje sprawiają, że „Wait For Me” jest idealnym tłem nocnych podróży czy domowego relaksu. Sama muzyka może jednak pozostawić niedosyt, szczególnie u osób, które liczyły na przełom.
Autor: Rafał A. Janus
Źródło: HFiM 12/2009
Black Heart Procession - Six
- Kategoria: Inne
Temporary Residance 2009
Dystrybucja: Gusstaff
Interpretacja:
Realizacja:
Ponurą tradycję ballad Leonarda Cohena do dziś wspaniale podtrzymują Nick Cave, Tom Waits czy Mark Lanegan. Nie brakuje też zespołów niezależnych, takich jak chociażby Black Heart Procession z Kalifornii, które sumiennie od ponad dziesięciu lat śpiewają w równie przejmujący sposób o miłości i śmierci. Album „Six” nie będzie zaskoczeniem dla wiernych fanów. Jest w nim znany mroczny klimat, który podkreśla baryton wokalisty oraz aranżacje, bazujące na partiach fortepianu, instrumentów smyczkowych, gitary elektrycznej i basu. Ale to bez wątpienia najciekawszy zbiór piosenek Palla Jenkinsa i Tobiasa Nathaniela od czasu „Three” z 2000 roku.
Przebojowości „Rats” czy „Witching Stone” mógłby im pozazdrościć sam Nick Cave, a diabelskie „Wasteland” idealnie pasowałoby do jednego z horrorów Roberta Rodrigueza. Natomiast te żywsze utwory są idealnie równoważone przez spokojne, nastrojowe ballady, jak wspaniała otwierająca „When You Finish Me”, przejmująca „Drugs”, opisująca wspomnienia narkomana na odwyku, czy „Iri Sulu” rodem z filmów Davida Lyncha.
Jedynym mankamentem może być to, że twórczość Black Heart Procession przez cały czas pozostaje zamknięta w pewnej konwencji. W związku z tym wysłuchanie albumu w całości wymaga odpowiedniego nastawiania, ale na dłuższą metę może męczyć.
Autor: Jacek Skolimowski
Źródło: HFiM 12/2009
Ptaki powrotne - Wiersze Krzysztofa Kamila Baczyńskiego z muzyką Janusza Lipińskiego
- Kategoria: Inne
Monoplan 2009
Interpretacja:
Realizacja:
Kto pamięta lata 70., na pewno kojarzy słynną wówczas piosenkę „Słońce, słońce w ramionach”. Utwór ten, w nowej wersji, znalazł się na płycie „Ptaki powrotne”. Nie jest to zwykły album, raczej pakiet multimedialny – całość zawiera CD z muzyką, krążek DVD z dwoma teledyskami, teksty (wiersze Baczyńskiego, esej socjologa Jana Strzeleckiego) oraz grafiki Łukasza Rayskiego.
Projekt Lipińskiego to udana próba ponownego odczytania poezji Krzysztofa Kamila, przypomnienia tej postaci (mija 65. rocznica jego śmierci w powstaniu) oraz zwrócenia uwagi słuchaczy na gatunek zwany niegdyś poezją śpiewaną, dziś niemal zupełnie wyrugowany z mediów przez „niewidzialną rękę rynku”.
Repertuar CD obejmuje 17 melodyjnych utworów utrzymanych w jednolitej konwencji. Idealnie równoważą muzykę i słowo. Za ciekawą aranżację odpowiada Jarosław Kordaczuk. Jednym z największych walorów albumu jest śpiew Basi Raduszkiewicz – wokalistki wręcz zjawiskowej. Jej głos o czystej intonacji, eterycznej, zmysłowej barwie i pięknej dykcji kompletnie zniewala słuchacza.
Ważną rolę odgrywają muzycy towarzyszący, których zebrało się tu pokaźne grono. Udział Krzysztofa Herdzina, Cezarego Konrada, Roberta Majewskiego i Grzecha Piotrowskiego powoduje, że muzyka nabiera czasem lekko jazzującego charakteru. Lektura obowiązkowa.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 12/2009
Nouvelle Vague - 3
- Kategoria: Inne
Pias 2009 ISound
Interpretacja:
Realizacja:
Ten sam żart powtarzany po raz trzeci nie śmieszy już tak jak na początku. Podobne wrażenie można odnieść, słuchając kolejnego albumu francuskiego duetu producenckiego Nouvelle Vague.
Wsławił się on tym, że przerobił piosenki nowofalowe i postpunkowe na styl bossa nova. Na album „3” trafiły takie przeboje, jak „Master & Servant” Depeche Mode, „Road To Nowhere” Talking Heades czy „God Save the Queen” Sex Pistols. Problem w tym, że Marc Collin i Olivier Libaux, razem z zaproszonymi wokalistkami, nie odkryli nic nowego. Wiadomo, że każdy z tych utworów przetrwał próbę czasu i niezależnie od tego, czy zagra się go w rytmie bluesa, reggae, czy w stylu metalowym, słuchacze zawsze go rozpoznają.
Bardziej przekonująco wypadają mniej znane piosenki: „Heaven” Psychedelic Furs, ponure „All My Colours” z repertuaru Echo & The Bunnymen z udziałem Iana McCullocha czy „Parade” Magazine, wyśpiewane przez Barry’ego Adamsona. To one pokazują grupę bardziej na poważnie, chętną do zapuszczania się w rejony balladowe i folkowe, a nawet pozwalającą sobie na podniosłe aranżacje.
Lepiej, żeby członkowie Nouvelle Vague rozwijali się właśnie w tym kierunku, zamiast serwować kolejną dawkę popu, który wpada jednym uchem i wypada drugim.
Autor: Jacek Skolimowski
Źródło: HFiM 01/2010
Orient Brothers
- Kategoria: Inne
Dux 2009
Interpretacja:
Realizacja:
Orient Brothers to dwóch muzyków: pochodzący z Teheranu wokalista Jahiar Azim Irani (także autor tekstów, kompozytor i wirtuoz cymbałów perskich o nazwie santur) oraz Tomasz Ostrowski jeden z bardziej uznanych muzyków polskiej sceny elektronicznej.
Album zawiera 15 utworów (autorstwa obu „braci”), utrzymanych w jednolitej stylistyce, która łączy klimaty orientalne z muzyką spod znaku dance, electro, trance i industrial. Silnie wyeksponowanym elementem jest wokal Iraniego, który chwilami brzmi naprawdę autentycznie (charakterystyczne zaśpiewy z bogatą ornamentyką, skale, nostalgia). Warto zwrócić uwagę na utwory „Anna”, „Dream In The Forest” oraz introdukcje do niektórych utworów. Niestety, często się zdarza, że po obiecujących wstępach muzyka przechodzi płynnie w piosenkowy schemat: zwrotka – refren, oparty na prostych akordach i rytmach. Stąd już tylko krok do „orient-polo”. Na pewno pozytywnie wyróżniają się dwie wersje „Aishy”, która ma szansę stać się hitem tego albumu.
Wszystkie utwory starannie zaaranżowano i zmiksowano, co jest zasługą Tomasza Ostrowskiego. Muzyk sprawnie i rozsądnie korzysta z narzędzi, jakie oferuje dzisiejsza technika cyfrowa.
Niezła relaksowa płyta, która na pewno przypadnie do gustu fanom szeroko rozumianej muzyki klubowej.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 01/2010
