Jakoś brakuje czasu na poważniejsze lektury, więc "Jazz i fizyka" Stephona Alexandra musi zaczekać na lepsze czasy (podtytuł to "Tajemniczy związek muzyki ze strukturą Wszechświata"). Autor jest profesorem fizyki i saksofonistą jazzowym, a swoje książkowe credo sformułował tak: "Stosując metodę interdyscyplinarną i zainspirowani trzema wielkimi umysłami Johna Coltrane'a, Alberta Einsteina i Pitagorasa), możemy dostrzec, że rozwiniętym "magicznym" kosmosem też rządzą prawa muzyki". Mam nadzieję, że książka spodoba mi się bardziej niż muzyka autora.



Przy okazji przypomniałem sobie, że Krzysztof Popek studiował fizykę.


I nie zapomniałem, że Einstein znakomicie grał na skrzypcach.

W wolnych chwilach zaglądam do losowo wybranych fragmentów "Prawdziwego Franka Zappy":
lubimyczytac.pl/ksiazka/4926188/prawdziwy-frank-zappa

Wolne chwile odchodzą w sina dal ale zaglądać przestane bez żalu. O muzyce prawie nic nie ma, są głównie narzekania na innych ludzi. Nie twierdzę, że zawsze nieuzasadnione ale jeżeli będę chciał poczytać tego typu literaturę, to kupię sobie wynurzenia jakiegoś polityka, którego też świat nie docenił.

Póki co, czytam "Banię w Paryżu" czyli ostatni poemat Janusza Szpotańskiego. Piękny portret lewicowych intelektualistów, nie mniej przenikliwy niż "Gnom" czy "Szmaciak". Co ciekawe, stworzony w dużej mierze z wyobraźni. Wersja dla nielubiących przewracać kartek:

(czyta automat, więc wersja dla odpornych)