Ostatni BBF. w sumie świeży choć jakby nie patrząc z 2019r.
Dobry album, oj dobry, zwłaszcza otwierający Rest.


Wczoraj natomiast cały wieczór maglowałem Hankę. Bardzo to delikatne, chciałoby się powiedzieć kobiece granie, smutne, introwertyczne, może nawet depresyjne, zalatujące P.Glassem, ale przede wszystkim bardzo osobiste i wypływające z wnętrza. Tu i ówdzie odzywa się nawet jakaś Trance-owość. Hanka trochę się fascynuje sceną DJ-ską, setami i ogólnie elektronika repetatywną, jej energią i klimatem, który tworzą wtedy ludzie. Mówi o tym w wywiadach i trochę to też słychać. Ta domieszka daje płycie leciutką dozę obietnicy, że pojawią się na kolejnych płytach bardziej zdecydowane i głośniejsze formy, byle by tylko nie straciły liryki, klimatu i autentyczności.

Adam Szulc napisał:

"Dlaczego my, tu w Kamerunie ? Bo nasz rodak Sam Sandi, był najpierw w 1918 - powstańcem wielkopolskim, a później w 1920 - żołnierzem 12 eskadry wywiadowczej Armii Wielkopolskiej w walce z bolszewikami".

I jeszcze jedna pieśń z tamtych czasów w wykonaniu trochę mniej egzotycznym.


Gdyby nie amunicja przysyłana (bezpłatnie) przez Bratanków, to nie byłoby czym strzelać do bolszewików gdy ważyły się losy Bitwy Warszawskiej. Z wdzięczności Hungarica została uznana za zespół faszystowski przez GazWyb i idące na jej pasku zespoły, które może i swoje zdanie maja ale się z nim nie zgadzają.

Amon Tobin na spokojnie, wieczornie, nastrojowo, nu-jazzowo.

Jak zwykle przypadkowe spotkania z muzyką (tym razem podczas węszenia w podcastach PPP) odciskają na mnie największe piętno. Fajniejsze to niż niedawne kooperacje pomiędzy Underworld a Iggy Pop-em choć znacznie starsze. Ależ to buja, oczywiście z zalecanym "decybelarzem" . Trzeba będzie zgłębić bliżej cały album bo coś czuję, że jest tam więcej perełek.

Iro napisał: ... Ta gupia CeDe'owa moda na 79 minutowe i 59 sek."mastodonty" była po prostu niestrawna i nie do wysłuchania.
Płyta długogrająca miała ZAWSZE i ma mieć czas w granicach od 30 min do 46-48...no 50 max. Koniec. Kropka!
...no chyba, że wydawnictwo było dwu-płytowe - no kurna, wtedy mi te 80+ minut jakoś rzadko przeszkadzało...a może te 2LP wydania, jak już musiały być, a nie były przecież aż tak często nagrywane...miały jakiś SENS? Muzyczny, dramaturgiczny, kompozycyjny, koncepcyjny?

W pierwszym, drugim i trzecim odruchu nie zgodziłem się ale przy czwartym coś zaczęło się zmieniać, bo uświadomiłem sobie, że nawet najlepsza płyty gdzieś tak ok. 50 minuty najczęściej zaczyna mnie nudzić. Klapki z oczu definitywnie mi spadły gdy słuchałem "Wariacji Goldbergowskich" Glenna Goulda (w wersji z 1955 r.) i po skończeniu się wydanego wcześniej materiału nastąpiły bonusy.

Ech młodość, niecierpliwość, pogoń za nowym.
Jakieś "nastoletnie echo" się w Was odzywa

Russian Circles - dowiedziałem się o nich parę dni temu, mam fazę na taki eee oni nazywają to chyba post metal, ja się już gubię w tych podgatunkach.

nic tak nie cieszy jak powtarzane w kółko frazy, czasem tylko lekko zmienione, długo budujący się nastrój, szkoda tylko ze utwory takie krótkie,

wdehe napisał: Russian Circles - dowiedziałem się o nich parę dni temu, mam fazę na taki eee oni nazywają to chyba post metal ...

Sprawdziłem z ciekawości i w propozycjach wyskoczyło mi coś takiego:


Dziwne, bo chyba nigdy nie klikałem na podobną twórczość. Ale spodobało mi się i potem już poszło z górki:


W zasadzie to powinienem ożywić kultowy temat "Czego słuchacie i nie chcecie się przyznać" ale gramatyka wskazuje na słuchanie permanentne i z zadowoleniem. Tu było tylko zadowolenie. Ale pewnie teraz jutub przez parę miesięcy będzie mi podsyłać podobne kawałki. Tak jak raz po obejrzeniu zawodów lekkoatletycznych zaczął mi podsyłać takie:

(nie żebym sobie krzywdował)

woow, niesamowicie utalentowana ta pani co skacze, duży talent!

takie coś dziwnego znalazłem,

Billie Eilish - bad guy

i nowy singiel od Austryjaków

Harakiri For The Sky - Sing For The Damage We've Done feat. Neige // Alcest


Harakiri For The Sky - Sing For The Damage We've Done feat. Neige // Alcest

Dziś od rana "Mandarynkuję" i to od najstarszych płyt, jeszcze z początku lat '70-tych. W sumie nigdy bliższego kontaktu z nimi nie miałem i tylko ogólnie wiem czego się spodziewać. Przytłacza mnie tylko nieco ilość albumów. Był ktoś kto nagrał więcej ?

Encore, Pergamon, Ricochet -to cudowne albumy!
Edit: u mnie teraz Froese solo, więc zbliżone klymaty.

John 1.5 V napisał: ... i to od najstarszych płyt, jeszcze z początku lat '70-tych.

Te wczesne, to jeszcze takie "Shultzowskie" w klimacie... podobnie jak wczesny Kraftwerk, jeszcze z przed Autobahn. Zresztą oni wszyscy na przełomie 60/70 mieli podobne klimaty i dopiero później każdy poszedł w swoją stronę.

Od dwóch dni, Iron Maiden, wszystko, w różnej kolejności.
Bo tak.
Bo czasem trzeba.

Sent from my SM-G970F using Tapatalk

John 1.5 V napisał: Dziś od rana "Mandarynkuję" i to od najstarszych płyt, jeszcze z początku lat '70-tych. W sumie nigdy bliższego kontaktu z nimi nie miałem i tylko ogólnie wiem czego się spodziewać. Przytłacza mnie tylko nieco ilość albumów. Był ktoś kto nagrał więcej ?

Był Ktoś - Franek Zappa

Wracając do mandarynkowych, dużo zależy od nastawienia początkowego i od tego z której strony się zacznie.
Osobiście zawsze preferuję chronologię.
W tym przypadku, niekoniecznie od samego początku.
Moje "ulubiene" lata twórczości TD to 1974- 1982, czyli tzw. Virgin Years
Rekomendacje dla:
Phaedra
Rubycon
Ricochet
Stratosfear
Encore
Cyclone
Force Mejeur
Tangram
Exit
Logos

Później dla mnie jest już niestrawność, i jestem na NIE! Jedyny wyjątek po 1982 to Tyger z 1987

Iro, warto posłuchać najnowszych Mandarynek.
Świetna jest seria Sessions -to posłuchania na jutubie.