ELP? Jak najbardziej w temacie!

Nic to, że jadą starymi, On na tym koncercie też (+ gawędy) a całość baaaardzo mi się podoba!

ultimateclassicrock.com/greg-lake-songs-of-a-lifetime/

rzempek napisał: A co sądzicie o najnowszej propozycji Dr.Johna - Locked Down ?
Dla mnie doskonała płyta. Niby żadnej ameryki tu nikt nie odkrywa, ale jak się tego dobrze słucha, jaki feeling, no i ten charyzmatyczny głos mistrza!
Mistrza który ma 72 lata !!! (ur.21 listopad 1940)
Polecam

Z refleksem muzycznym zawsze u mnie było nietęgo, więc dopiero teraz wyciągam konsekwencje z tego wpisu. Konsekwencje polegały na przesłuchaniu kilku utworów na tubie i szybkiej decyzji o zakupie. Bo, szczerze pisząc, mam tylko jedna płytę Doktora, typu "Greatest Hits", a te nagrania spodobały mi się nawet bardziej.Tylko muszę coś jeszcze dobrać do 25 funtów (czyli za Ł19,23), żeby nie płacić za przesyłkę. Żaden problem. Na przykład jakoś chodzą za mną nagrania Johnny'ego Casha czy Oscara Petersona z Dizzym Gillespie.

Pozdrawiam

Dr Johna na szczęście wymieniłem we wstępniaku i potwierdzam jeszcze raz.

Z Johnny'ego C. - cała seria pożegnalna "American Recordings" !

to ja dodam tego pana

Był kto w sobotę na koncercie PAULA M. ???
Nikt? Nawet z warsiawiaków? (no, chyba by już się pochwalił)
Na stadionie i tak było więcej przyjezdnych (łącznie z Tym na scenie )
Nie byłem, ale wiem też, że to "deadly sin".
Nie może istnieć bezkarnie zakładka Muzyczna na jakimkolwiek forum bez wzmianki o takim wydarzeniu przecież.

Aluzju poniał. Faktycznie, nie byłem. Nie chodzę na koncerty na stadionach (raz byłem na Stevie'm Wonderze i chwatit') i bardzo ostrożnie na koncerty gwiazd w wieku Paula (ale na Shortera się wybieram). Ponadto akurat miałem spory wydatek znienacka w tym miesiącu i musiałbym rozmrozić jakąś lokatę. Wybrałem więc darmochę. Przed zmierzchem Chico Freeman, po zmierzchu brytyjska podróbka Pink Floyd. Chico wiekowo już się łapie do wątku, podobnie jak Jasper van't Hoff i chyba Reto Weber (było jeszcze dwóch młodziaków z Afryki). Muzyka wysmakowana i żywa, podobnie jak publiczność.

Klon PF też niczego sobie. Przyszedłem pełen niewiary ale już przy Shine on your cray diamond coś się przełamało i zacząłem śpiewać tytułowy refren. Podobnie jak w Time. Przy Money gibałem się na wszystkie strony, a przy Cegle wydzierałem do bólu gardła (choć i tak siebie nie słyszałem). Do wątku łapie się pewna pani, która pewnie słuchała PF jeszcze w czasach Barretowskich (przepraszam, wiem że takich rzeczy się nie mówi). Była oprócz mnie jedyną żywą osobą w pobliżu. Reszta to sztywniaki, tak na oko urodzeni w okolicach "The Wall" lub później. Pod scena działo się trochę więcej ale bałem się podjeść bliżej niż na 150 metrów w obawie przed podzieleniem losu murów Jerycha.

Pozdrawiam

Myślę, że pasuje do tytułu wątku jak ulał. Jedna z pozycji "z paczki" od grubego z białą brodą.
Nie zwykłem wypowiadać się o albumach słuchanych raz, ale czasem od pierwszych nut poznajemy, że to jest to, że wciąga.
I tak jest tym razem, PM w świetnej formie, choć głosowo troche już inny poziom - latka lęcą, każdemu tak samo. Spodziewałem się smętów, a tu niespodzianka: rytmicznie, na wesoło, nowocześnie.

Po raz kolejny słucham "Road Shows", vol. 2 Sonny'ego Rollinsa. Na osiemdziesiątkę zaprosił dwóch kumpli w podobnym wieku: Jima Halla i (achtung, achtung) Ornette Colemana, a także jednego starszego o pięć lat: Roy'a Haynesa (grywał jeszcze z Charliem Parkerem). Młodszy o dwa lata Bob Cranshaw był na imprezie z urzędu. W pewnym sensie urzędu bezpieczeństwa, bo mając takie basowe zaplecze można wchodzić w interes w ciemno. Oprócz wyżej wymienionych na koncercie zagrała też smarkateria w wieku 40 blues/minus bądź jako goście, bądź jako stały zespół Sonny'ego. Wiadomo, że np. Roy Hargrove czy Christian McBride wielkimi muzykami są ale słuchać się chciało tylko seniorów. Wszyscy dali lekcję wolności muzycznej: grali wolno i dostojnie a i tak miało się wrażenie, że wdeptali juniorów w ziemię. A jak Ornette wydziwiał - no w mordę jeża, jak tak można!? Przecież to było nagrywane, młodzież słucha i się uczy, panie Coleman.

Pozdrawiam

Adam Szulc napisał: Po raz kolejny słucham "Road Shows", vol. 2 Sonny'ego Rollinsa. (...) A jak Ornette wydziwiał - no w mordę jeża, jak tak można!? Przecież to było nagrywane, młodzież słucha i się uczy, panie Coleman.
Pozdrawiam

Ciekawe spostrzeżenie, słuchałem tej płyty ze dwa razy ale teraz to zadałeś mi motywację do wrzucenia jej po raz kolejny bez odwlekania na później, chociaż NIK BARTSCH'S RONIN (jeszcze nie kwalifikuje się do tego wątku) i jego kompozycje-moduły bardzo, bardzo ciągną i hipnotyzują (POLECAM!!!)
PS. na cześć Sonny'ego i Wayne'a - poprawiłem tytuł wątku.

Judas Priest już się załapali na 60+, niejaki Lemmy, w przyszłym roku wskakuje do klubu 70+, a "dzieciaki" z Iron Maiden... starość nie radość Ale fajnie, że im się jeszcze chce.

!!!





!!!

***




Po "Tempest" (to już 3 lata!) wydawało się, że dziadek Robert bardziej już nie zachrypi, nie zabrumi, nie zabeczy swoim niepowtarzalnym "wokalem", że już bardziej się nie da.
Tymczasem jest nowe dzieło, 0% własnych piosenek za to 100% standardów i to utożsamianych (z najlepszych wykonań oczywiście) z innym Wielkim, Frankiem Wielkim-Sinatrą, jak go kol. Adam w innym miejscu (słusznie) tytułował.
Bogato zaaranżowane, z rozbuchaną instrumentacją pierwowzory, w tym broadwayowskie, dziadzio Bob po swojemu skromniutko w dźwięki niewielu instrumentów przyoblekł i zaśpiewał po swojemu...ale JAK!!!
Zdumiewająco mocnym, czystym, często dźwięcznym głosem, zupełnie niepodobnym do tego z ostatnich dziesięcioleci.

Ależ to piękna muzyka, piękne zaśpiewana.

smykus_starszy napisał: Judas Priest już się załapali na 60+, niejaki Lemmy, w przyszłym roku wskakuje do klubu 70+, a "dzieciaki" z Iron Maiden... starość nie radość Ale fajnie, że im się jeszcze chce.

To rock'n'roll. Dopóki ma się go w sercu, dopóty się chce.

W przyszłym roku wchodzi do "przedziału" 70+
A tymczasem nagrywa swoją "czwartą" płytę.





Tytuł zupełnie na miejscu bo i skład tamten i muzyka też tamta.
Powrót do rockowego grania z latynowską domieszką.
Wywaliłbym na zbity odwłok tylko jeden kawałek (#15), reszta świetna po prostu.
To jest akurat taka płyta, pomimo długości > 70 min. której da się słuchać z przyjemnością w całości (without #15 ofkors )
Tak mogłaby brzmieć IV, gdyby została nagrana po fantastycznej "3" a przed "Caravanserai"
Dzięki Carlos!

A czy to nie Tom Waits chciał mieć na nagrobku napis "A mówiłem, że byłem chory"?