Iro - Achilles'em?! No to Achillesem:
Manowar, płyta "The Triumph of Steel", pierwszy utwór na płycie
1. "Achilles, Agony and Ecstasy in Eight Parts"
Prelude
I. Hector Storms the Wall
II. The Death of Patroclus
III. Funeral March
IV. Armor of the Gods
V. Hector's Final Hour
VI. Death Hector's Reward
VII. The Desecration of Hector's Body
A. Part 1
B. Part 2
VIII. The Glory of Achilles"

Skoro zeszło na istniejących inaczej, to ja pójdę jeszcze dalej i wymienię Trzy Mojry (ale nie te, które były odczuwane przez znających Antka), ewentualnie Trzy Parki (ale nie te, w których krzaki stanowią osłonę przed okiem przechodniów, którym nie musiałaby przypaść do gustu konsumpcja napojów czy nawet szybko przelatujące cyferki):

Dzień odświeżania trącących piwnicą zacnych wątków.

Częstochowski poeta Andrzej Błaszczyk czasami dorównywał największym literatom piosenki. Jednym z takich wierszy jest "Dytyramb na śmierć Salvadora Dali" zaśpiewany przez Bronisława Opałko. Ten ostatni z kolei przez większość jest kojarzony z plebejską Genowefą Pigwą ale to był naprawdę ciekawy muzyk wyszukujący bardzo ciekawe teksty. Inna sprawa, że najczęściej nie musiał daleko szukać, bo na stałe współpracował ze wspomnianym Błaszczykiem.

Jacek Kaczmarski napisał wiele hołdów ale nigdy na klęczkach. Nie znam wersji autorskiej "Milesa Davisa", więc będzie wykonanie Zbigniewa Łapińskiego, skądinąd kompozytora, choć nie całości (jest cytat):


Kaczmarski napisał też hołd dla samego Łapińskiego. Wykon obiektu dedykacji czyli "Akompaniatora":


Mistrz klawiatury i kompozytor w słynnym Trio rzadko śpiewał solo (pamiętam tylko po jednej zwrotce w Hymnie z "Raju" i Wigilii na Syberii z "Muzeum"), a tutaj okazuje się, że głos ma prawie jak Wagiel

Adam Szulc napisał:

Jacek Kaczmarski napisał wiele hołdów ale nigdy na klęczkach. Nie znam wersji autorskiej "Milesa Davisa", więc będzie wykonanie Zbigniewa Łapińskiego, skądinąd kompozytora, choć nie całości (jest cytat):

Cytat oczywiście z Jean Pierre. Okazuje się, że wcale nie jest to kompozycja Milesa: "The melody is based on a French lullaby, 'Do do l'enfant do.' Miles heard Francis Taylor's son Jean Pierre humming it".


Wydawało się, że temat jest na tyle niereformowalny, że jedyne co może zrobić muzyk, to podrzucić go, jak gorący kartofel, koledze z zespołu i tak było rzeczywiście na początku czyli w czasach "We Want Miles".

A okazuje się, że jednak można coś z Janem Piotrem zrobić, a postarał się o to John Scofield:

Czyli klasyk demokracji miał znowu rację: kadry decydują o wszystkim.