HFM

Dobra passa Jacka Antonoffa trwa od kilkunastu lat. Amerykański artysta i producent nagrań osiąga sukcesy dzięki talentowi i radości, z jaką tworzy muzykę. Nic dziwnego, że jedna z kapel, z którą współpracuje, nazywa się właśnie Fun.

„Młodzi wykonawcy udają, że na niczym im nie zależy. – mówi Antonoff – Twierdzą, że nie gonią za sukcesem, że nie dbają o współpracę z korporacjami. Wydaje mi się to nieszczere. Ciężko pracowałem, żeby się dostać na scenę. Wychowałem się na muzyce Springsteena, dla którego każdy występ jest najważniejszy w życiu.”

Fun i Bleachers
Jack Antonoff pochodzi z miasteczka Bergenfield w amerykańskim stanie New Jersey i ma obecnie 37 lat. W młodości doświadczył kilku tragedii. „Moja siostra umarła kiedy miałem 18 lat – opowiadał w czasie telewizyjnego wywiadu w programie Larry’ego Kinga. – Miała zaledwie 13 lat. Chorowała na nowotwór mózgu. Parę miesięcy później mój kuzyn zginął na wojnie w Iraku. Moi koledzy wybierali się wtedy na uniwersytety, a ja czułem, że moje życie się kończy.”

Muzyką zainteresował się w czasach szkolnych. Jako nastolatek śpiewał oraz grał na gitarze w młodzieżowych zespołach. Zaczął od wykonywania standardów, jednak szybko sam zaczął komponować. W 2002 roku stanął na czele formacji Steel Train. Zasłynął jednak dopiero jako członek grup Fun i Bleachers. Pierwsza zawiązała się i ruszyła w trasę w 2008 roku. Niewiele później wydała debiutancki longplay „Aim and Ignite” (2009), który zyskał pochlebne opinie. Głównie z uwagi na oryginalne utwory o melodiach przypominających broadwayowskie songi, z aranżacjami z pogranicza opery. Muzykę grupy porównywano do twórczości Queen. Całkiem trafnie, bo w nagraniach Fun pojawiają się wokale i chórki zbliżone do tych, które znamy z albumu „A Night at the Opera”.

Na drugiej płycie – „Some Nights” z 2012 – zespół poszedł bardziej w kierunku popu. Również z dobrym skutkiem, bo dzięki tamtym nagraniom w 2013 roku zdobył nagrodę Grammy w kategorii „najlepszy nowy artysta”, zaś utwór „We Are Young” zyskał tytuł „piosenki roku”, dzięki czemu Antonoff otrzymał drugą Grammy jako jeden ze współkompozytorów. Po pierwszych sukcesach grupa postanowiła zrobić przerwę w działalności, aby jej członkowie mogli się zająć indywidualnymi projektami.

W przypadku Antonoffa była to wspomniana formacja Bleachers (po polsku: Trybuny), w której jest liderem, autorem wszystkich piosenek i wokalistą, a także producentem nagrań. Zespół powstał w 2014 roku, aby nagrać krążek „Strange Desire”.
„Nigdy nie zależało mi na dobrej nazwie. Uważałem, że ma ona mniejsze znaczenie niż muzyka. Na pierwszej płycie wspominam czas nauki w szkole i wydawało mi się, że nazwa Bleachers pasuje do tego okresu (…). Najważniejszym dla mnie zespołem byli Beatlesi. Zarówno jeżeli chodzi o tworzenie muzyki, jak i jej nagrywanie. Podobnie jak oni, próbuję do prostego motywu dodać różne zaskakujące partie instrumentalne i odgłosy. Daje to dobry efekt” – mówi Antonoff.

Po „Strange Desire” ukazały się jeszcze dwie płyty studyjne. Najnowsza, tegoroczna, nosi tytuł „Take the Sadness Out of Saturday Night”. Ciekawostką jest na niej utwór „Chinatown”, w którym gościnnie śpiewa Bruce Springsteen. Fakt, że tak popularny wykonawca postanowił pracować z Antonoffem, świadczy o renomie lidera Bleachers. W telewizyjnym programie „The Tonight Show” Antonoff przyznał, że kiedy na potrzeby teledysku do „Chinatown” wiózł w samochodzie Springsteena, nie miał prawa jazdy.

Taylor Swift
Niezależnie od działalności w Fun i występów na czele Bleachers, Antonoff chętnie produkuje nagrania innych wykonawców. Niedawno wspominał, w jaki sposób  pracuje z piosenkarzami: „Nagrywam wokal tak, żeby jego brzmienie odzwierciedlało to, co mówią słowa piosenki. Zostawiam pomiędzy instrumentami sporo przestrzeni, żeby odbiorcy wypełnili ją wyobraźnią”.
Ugruntowana pozycja Antonoffa na amerykańskim rynku muzycznym pozwoliła mu nawiązać współpracę z bardzo popularną Taylor Swift, a ich pierwsze wspólne nagranie nosi tytuł „Sweeter than Fiction” (2013). Utwór skomponowali razem i razem go wyprodukowali. Piosenka trafiła na ścieżkę dźwiękową filmu „Masz talent!” (reż. David Frankel), opowiadającego historię Paul Pottsa – laureata telewizyjnego programu „Britain’s Got Talent” w 2007 roku.

„Spotkaliśmy się na rozdaniu Grammy – mówi Antonoff o okolicznościach nawiązania znajomości ze Swift. – Rozmawialiśmy o nagraniu ‘Only You’ duetu Yazoo. Powiedziałem, że mam coś podobnego. Kiedy posłuchała, stwierdziła, że chce napisać słowa. To był początek naszej współpracy.”
Po hicie „Sweeter than Fiction” przyszła kolej na wspólny longplay. Antonoff uczestniczył w komponowaniu dwóch piosenek („Out of the Woods” i „I Wish You Wood”), które również wyprodukował. Powstała płyta „1989”, nazwana od roku urodzin Swift. W 2016 roku zdobyła Grammy w kategorii „album roku”. Jako jeden z producentów Antonoff otrzymał wtedy złoty gramofon po raz trzeci.

Oto jego komentarz na temat tego longplaya: „ Rzadko się ostatnio zdarza, żeby nowa płyta poruszyła odbiorców tak, jak ‘1989’. Jej zawartość, pod względem znaczenia dla rozwoju rynku muzycznego, przypomina mi trochę nagrania, które gościły na listach przebojów w latach 90. XX wieku, kiedy królowali Michael Jackson, Nirvana i Green Day. Albumów tych artystów słuchał cały świat. Teraz to samo stało się z ‘1989’. Jest szczery, kompozycje są wspaniałe, a jego popularność – międzynarodowa. Swift odważnie odeszła od country i zmierza w kierunku muzyki, której nikt się po niej nie spodziewał”.

Kolejnym longplayem Swift, na którym znalazły się kompozycje Antonoffa, jest „Reputation” (2017). „Napisaliśmy ten utwór w sekundę – wspomina pracę nad piosenką „New Year’s Day”, jedną z sześciu, w powstaniu których uczestniczył. – Tak szybko dlatego, że nie zamierzaliśmy go napisać. Wydaje mi się, że jeśli bardzo chce się coś skomponować, to praca trwa wieki, a efekt i tak jest gorszy od zamierzonego.”
Trzy lata po „Reputation” Antonoff stworzył ze Swift longplay „Folklore”. Nagrywali w 2020 roku, w czasie lockdownu. Płyta jest bardziej wyciszona od wcześniejszych albumów artystki. Nagrania mają więcej elementów folkowych, a instrumenty są głównie akustyczne.

„Nie było łatwo nagrać płytę w czasie pandemii – mówi Antonoff. – Robiliśmy wszystko inaczej niż zwykle.” Wprawdzie głównym współpracownikiem Taylor Swift na „Folklore” jest lider grupy Bon Iver, Aaron Dressner – także współautor kompozycji i producent nagrań, jednak Antonoff odpowiada za cztery numery. Dlatego w tym roku znów otrzymał Grammy. Podobnie jak w przypadku „1989” – w kategorii „album roku”.
To nie koniec współpracy ze Swift. Trzeba bowiem wiedzieć, że w 2020 roku piosenkarka wydała dwa krążki. Drugim jest „Evermore”, na którym znalazły się dwa nagrania skomponowane z Antonoffem – „Gold Rush” oraz „Ivy”. Dodatkowo Jack wyprodukował pierwsze z nich. Jeżeli więc „Evermore” dostanie Grammy w kategorii albumu, to Antonoff kolejny raz wróci do domu ze złotym gramofonem.

Lana Del Rey
Lana Del Rey znalazła się w kwietniu na czele list bestsellerów i to po obu stronach Atlantyku! Udało się to po części dzięki współpracy z Antonoffem. Razem stworzyli siódmy album piosenkarki, zatytułowany „Chemtrails Over the Country Club”. Krótko po premierze 19 marca 2021 trafił on na szczyt amerykańskiej listy bestsellerów. Równocześnie królował w Wielkiej Brytanii i na naszym OLiS-ie.
Del Rey też nagrywała płytę w czasie pandemii. Lockdown zmienił warunki pracy w studiu, bo niektórzy muzycy nie byli tam obecni, a jedynie dosyłali swoje partie. Na szczęście nie odbiło się to negatywnie na jakości materiału. Za szczególnie udane artystka uważa dwa utwory – tytułowy oraz „White Dress”. Płytę zapowiadał singiel „Let Me Love You Like a Woman”, który ukazał się 16 października 2020.

„Chemtrails…” to już drugi album, nad którym Lana i Jack pracowali razem. Pierwszym był „Norman Fucking Rockwell”. W tym przypadku kompozycje i produkcja również są ich wspólnym dziełem, a dodatkowo Jack zagrał na kilku instrumentach. Za „Rockwell Fucking Norman” Del Rey była nominowana do Grammy w kategoriach „albumu roku” i „piosenka roku” (nagranie tytułowe).
Po raz trzeci artyści spotkali się w studiu, kiedy Del Rey czytała fanom swoje wiersze. Wcześniej ukazały się one w tomiku „Violet Bent Backwards over the Grass” (2020). Taki sam tytuł nosił album, na którym Antonoff zapewnił instrumentalny podkład pod recytacje.

St. Vincent
Najnowsza producencka perełka Antonoffa to krążek „Daddy’s Home” autorstwa amerykańskiej artystki Annie Erin Clark, znanej pod pseudonimem St. Vincent.
„Myślę, że związaliśmy się, ponieważ czujemy się komfortowo z pewnym rodzajem poniżenia, jakie obecnie powoduje trasa koncertowa” – powiedziała St. Vincent w czasie rozmowy, którą można obejrzeć na YouTubie. Chodziło o to, że w czasie pandemii wiele występów trzeba było odwołać, a te, które dochodziły do skutku, odbywały się w niewielkich pomieszczeniach, z połową wolnych miejsc. Antonoff stwierdził, że mu to nie przeszkadza. „Mogę grać nawet dla 50 osób” – powiedział.

Ich płyta „Daddy’s Home” rozpoczyna się znajomą linią basu – taką jak w „Sweet Dreams” grupy Eurythmics. Później kompozycja wędruje w innym kierunku, a zawartość całego albumu odbiega od tego, co ostatnio króluje na listach przebojów. Nie ma tutaj hip-hopu i rapu, za to dominują brzmienia sprzed pół wieku, choć w nowoczesnej oprawie.
St. Vincent i Antonoff skomponowali i wyprodukowali wszystkie utwory. Ich współpraca nie była dziełem przypadku; wcześniej spotkali się w studiu, kiedy powstawał piąty w dorobku artystki album „Masseduction” (2017). Krążek przyniósł jej dwie statuetki Grammy. Jedną otrzymał autor okładki, a drugą podzielili między siebie St. Vincent i Antonoff za tytułowe nagranie, uznane za „najlepszą piosenkę rockową”. Nic zatem dziwnego, że spotkali się ponownie. Również z dobrym rezultatem. Czy i tym razem mogą liczyć na nagrodę, dowiemy się w przyszłym roku.

Poszukiwacz brzmień
Antonoff często wchodzi w kooperacje z innymi artystami, zarówno w roli producenta,  kompozytora, jak i wykonawcy. Jest też jednym z twórców piosenek, które pojawiają się w filmie „Twój Simon” (2018). Największym przebojem z tego obrazu okazała się kompozycja „Alfie’s Song (Not So Typical Love Song)”, której współautorem jest Harry Styles.
Najlepiej jednak Antonoff czuje się w swoim domowym studiu z instrumentami, zarówno elektronicznymi, jak i akustycznymi. Ma tam również miksery, które pozwalają mu odpowiednio kształtować brzmienie.

Pomieszczenie trochę przypomina technologiczne laboratorium. Bywa, że muzyk miesiącami pracuje nad jednym nagraniem. Tak było na przykład z utworem „Don’t Take The Money”, który znalazł się na płycie „Gone Now” (2017) grupy Bleachers.
„Spędzam w studiu dni i noce, próbując przełożyć na muzykę wszystko, co słyszę w głowie – mówi Antonoff. – Czasem opuszczam urodziny i inne imprezy, żeby uzyskać brzmienie, którego poszukuję.”

Grzegorz Walenda
07-08 Hi-Fi i Muyzka