Z muzycznej biblioteki
- Kategoria: Sylwetki
Chociaż w muzyce to, co najpiękniejsze i to, co odróżnia tę sztukę od innych dziedzin twórczości, jest nieprzekładalne na słowa, nie sposób o niej nie mówić. Piszą o niej kompozytorzy, wykonawcy i muzykolodzy. Wypowiadają się melomani, a wśród nich często są poeci, malarze i uczeni. Jak wyznał Jarosław Iwaszkiewicz: „Piszę o muzyce, ponieważ ją kocham, ponieważ chce mi się o niej pisać”.
Encyklopedie, podręczniki, monografie, zbiory esejów, biografie… przez lata nazbierało się w domu kilkaset książek, cennych nie tylko dlatego, że są dla nas narzędziem pracy i nie tylko z powodu ich treści, lecz także przez wzgląd na okoliczności i ludzi, dzięki którym te książki znalazły się u nas – w czasach, gdy lubiliśmy muzykę osobno i od kiedy lubimy ją razem.
Alice Cooper – rock z dreszczykiem
- Kategoria: Sylwetki
„Czy to wszystko naprawdę, czy to wszystko konieczne, czy to tylko żart?”
Słowa piosenki „Luney Tune” (autorzy Alice Cooper i Bruce Dunaway) doskonale określają stylistyczną manierę jednej z największych gwiazd amerykańskiego rocka.
Bo choć gilotyna, krzesło elektryczne, siekiery czy inne narzędzia, pojawiające się na scenie w czasie koncertów Alice Coopera, wyglądają groźnie, to nikomu krzywdy nie robią. Podobnie nie należy się bać koszmarnych, często ociekających krwią lalek, wijących się ogromnych węży i innych rekwizytów.
27 stycznia, w wieku 94 lat, zmarł Peter Seeger. Amerykański piosenkarz folkowy całym swoim życiem udowadniał, że muzyka jest nie tylko nośnikiem wartości estetycznych, ale także siłą, która może zmieniać rzeczywistość.
„Dzięki każdej muzyce – tłumaczył Seeger – łatwiej radzić sobie z problemami; z nią życie staje się po prostu bardziej znośne. Ale istnieje też muzyka, która nie tylko pomaga żyć z problemami, jest też taka, która pozwala je zrozumieć. Jest w końcu i muzyka, która pomaga z problemami się zmierzyć”.
Seeger głęboko wierzył w te słowa. Uważał też, że wie, jak je wcielić w życie. Dlatego każda śpiewana przez niego piosenka i każdy występ służyły nadrzędnemu celowi – budowaniu wspólnoty ludzi połączonych śpiewem, słuchaniem, współtworzeniem harmonii.
Druga połowa muzyki
- Kategoria: Sylwetki
„Czy artyście wolno się żenić” – to pytanie zadał Jacek Woźniakowski w tytule swojej książki. Jako literat i myśliciel katolicki oczywiście udzielił sobie odpowiedzi twierdzącej. Pochwała miłości, rodziny, wzajemnego wsparcia, stabilizacji jest rzeczą naturalną, także w kontekście działalności artystycznej. Czy biografie znanych muzyków potwierdzają tezę Woźniakowskiego? Jaka żona (lub jaki mąż) jest najlepszym partnerem kompozytora, instrumentalisty, śpiewaka?
W dziejach muzyki wykształciło się kilka podstawowych modeli małżeńskich; każdy z nich ma blaski i cienie. Wygoda, współpraca, korzyści, ale i ryzyko rywalizacji, zazdrość o sukcesy – wszystko to trzeba wziąć pod uwagę, decydując się na życie w związku, w którym przynajmniej jedna osoba jest muzykiem. Jeśli śpiewaczka wiąże się z dyrygentem (np. Joan Sutherland i Richard Bonynge), mogą mieć nadzieję na wspólne kontrakty, próby i wyjazdy – a przy organizacji życia domowego uzgodniony kalendarz ma zalety.
Pustynne krajobrazy Południowej Kalifornii, rozsławione w hollywoodzkich westernach, są też kolebką jednej z najciekawszych scen muzycznych USA.
Większość jej przedstawicieli to wciąż rockowe podziemie – niezależne, niekomercyjne i nie zepsute przez show-biznes grupy. Niektóre z nich, takie jak Yawning Man, przez blisko 20 lat grania nie wydały oficjalnego albumu. Inne, jak Slo Burn, powstawały na krótko i rozwiązywały się, nie nagrawszy nawet pełnowymiarowego longplaya. Ale Queens of The Stone Age – najbardziej znany zespół wywodzący się z amerykańskiego pustynnego miasteczka – to obecnie jedna z największych rockowych kapel świata. W twórczości QOTSA wciąż słychać echa stylu nieodzownie świadczącego o rodowodzie formacji.
Palm Desert to miejscowość w Południowej Kalifornii, położona nieopodal Palm Springs, około 200 km od Los Angeles. Rozwijające się gwałtownie w ostatnich dekadach miasto, w latach 80. było zamieszkiwane zaledwie przez kilkanaście tysięcy ludzi. W owym czasie nie mogło liczyć na zainteresowanie muzycznego świata czy choćby na to, że stanie się przystankiem na koncertowej trasie pierwszoligowych zespołów. Młodzieży z Palm Desert nie pozostawało nic innego, jak stworzyć własny świat. Na własnych zasadach, które oznaczały m.in. darmowe koncerty, imprezy i wspólne jam sessions pod gołym niebem. Dosłownie na pustyni.
Z takiego założenia wyszło kilku wspólnie muzykujących nastolatków i szkolnych kolegów: Josh Homme, John Garcia, Brant Bjork oraz Chris Cockrell. To m.in. od ich poczynań rozpoczęła się historia „desert rocka” – pustynnego rocka, czyli znaku rozpoznawczego Palm Desert. Założona przez młodych chłopaków grupa Katzenjammer, przemianowana później na Sons of Kyuss, a w końcu na Kyuss to sztandarowy przedstawiciel gatunku.
Zygmunt Krauze – podróże z muzyką
- Kategoria: Sylwetki
Kompozytor jest z natury samotnikiem, pracuje w odosobnieniu. Bez osiągnięcia tego stanu nie można komponować. A samotny mogę być wszędzie. I jednocześnie szczęśliwy, bo przecież samotność nie jest odczuciem negatywnym. Wręcz odwrotnie. (Zygmunt Krauze w rozmowie z Danielem Cichym, 2008)
Na łamach „Hi-Fi i Muzyki” piszemy na ogół o kompozytorach, śpiewakach i instrumentalistach z przeszłości – odległej lub bliskiej, lecz stanowiącej zamknięty rozdział, przypieczętowany datą na nagrobku. Ma to swoje smutne strony – bo zawsze żal zgasłego talentu, ale z pewnością łatwiej jest wtedy objąć całość zjawiska, dokonać syntezy.
Tym razem mamy za zadanie napisać o artyście cieszącym się pełnią sił witalnych i twórczych – i oby jak najdłużej je zachował. Trudno w tym przypadku o podsumowanie 75 lat życia. Spróbujemy nakreślić szkic portretu; podać garść faktów i refleksji, zachęcić do słuchania nagrań, do wizyty w filharmonii, w teatrze – wszędzie tam, gdzie wykonywane są utwory Zygmunta Krauzego.
