HFM

Na prezentacji Zellatona pomiędzy kolumnami Reference MkII stanął modułowy rezonator Volcano włoskiej wytwórni Acustica Applicata.

Zellaton wykorzystał do prezentacji japońskie wzmacniacze YS Sound. Akcesoria niemieckiej firmy Schnerzinger chroniły elektronikę m.in. przez wpływem zakłóceń wysokoczęstotliwościowych.

Podobnie jak w ubiegłym roku, dźwięk kolumn Diapason Dynamis poprawiały pudełeczka Van den Hul The Extender. Mimo że są to urządzenia aktywne i podłącza się je do gniazd kolumn, to znajdują się poza torem sygnałowym. Nie są to supertweetery; nie da się ich usłyszeć, ani zmierzyć dźwięku. Jak pisze na swojej oficjalnej stronie producent, wysyłany przez nie sygnał dociera bezpośrednio do mózgu. Brzmi to tajemniczo, ale kiedy się posłucha różnicy, nie ma wątpliwości, że The Extender działa. Dlaczego – to zupełnie inny zestaw pytań. Aalt-Jouk Van den Hul tłumaczył, że projekt w wydaniu profesjonalnym (bez ładnej obudowy i z innymi natężeniami sygnału) znajduje zastosowanie w medycynie. Dla melomanów ważne jest poczucie relaksu, napowietrzenia i naturalnej przestrzenności odtwarzanej muzyki.

Nowość Spendora – Classic 200. To najwyższy, a zarazem jedyny wolnostojący model w katalogu brytyjskiego wytwórcy. I jeden z dwóch z obudową zamkniętą (drugi to miniaturka Classic 3/5). Trójdrożny układ działa w oparciu o 25-mm miękką kopułkę wysokotonową, 18-cm stożek średniotonowy z polimeru EP77 i dwa ogromniaste, 30-cm woofery wzmacniane Kevlarem. Kolumny są nominalnie 8-omowe i oferują efektywność 89 dB. Pasmo przenoszenia producent określa na 20 Hz – 25 kHz. Z tego, co było słychać na prezentacji, nie ściemnia. Nowe Spendory pasują do serii klasycznych monitorów jak kwiatek do kożucha, ale nie można im odmówić rozmachu. Grają dużym, swobodnym dźwiękiem, a bas nie tylko schodzi nisko, ale też potrafi utrzymać natężenie w dłuższych dźwiękach. Classic 200 pracowały pod kontrolą monobloków Nagra Classic Amp, co też z pewnością nie zaszkodziło brzmieniu. Nie wiadomo jedynie, jak odbiorcy przyjmą cenę, bo 19000 euro za parę oldskulowych podłogówek to sporo.

Vitus Audio zaprezentował najnowszy wzmacniacz zintegrowany SIA-030 ze środkowej serii Signature. Nie zastąpi on aktualnie produkowanego SIA-25 mkII, ale ze względu na gabaryty, moc i cenę zajmie wyższą pozycję w firmowej hierarchii. Przy obciążeniu 8-omowym urządzenie oddaje 30 W w klasie A albo 200 W w klasie AB. Tryb pracy wybiera użytkownik. W standardzie SIA-030 jest wzmacniaczem liniowym, wyposażonym w dwa wejścia RCA i trzy XLR. Opcjonalnie dostępne będą karty rozszerzeń: DAC ze streamerem (AES/EBU, optyczne, koaksjalne, Ethernet, USB do 2 x DSD) oraz phono stage MM/MC z wejściami RCA i ustawieniami obciążenia oraz wzmocnienia (maksimum 70 dB). Rozpoczęcie sprzedaży przewidziano na lipiec 2019. Cena to 35000 euro. Nowa integra z serii Signature sterowała kolumnami Rockport Technologies Avior. Radziła sobie bez problemu.

Duńska firma Raidho przedstawiła kolumny z nowej flagowej serii TD. Nazwa pochodzi od tantalowo-diamentowych warstwowych membran nisko- i średniotonowych. Według deklaracji producenta, oferują sztywność wyższą niż dotychczasowe, ale łączą ją z bardzo dobrym tłumieniem wewnętrznym. Nowe modele zdetronizowały produkowaną dotąd linię D. Wprowadzono sporo ulepszeń. Poprawiono wytłumienie obudowy. Wymieniono tweeter, co pociągnęło za sobą konieczność przeprojektowania filtra. Przy okazji konstruktor zadbał o to, żeby wszystkie modele TD były łatwiejsze do wysterowania. W układzie napędowym wykorzystano magnes o indukcji 1,1 tesli. Według Raidho – najmocniejszy na świecie. Jego zaokrąglony kształt ma niwelować ewentualne rezonanse, powstające za membraną. Widoczne na zdjęciu Raidho TD3.8 w wersji podstawowej kosztują 88000 euro. W fornirze orzechowym albo wykończone według życzenia nabywcy – 99900 euro. Ponadto dostępne będą monitory TD1.2 (20500/22900 euro), zupełnie nowe, nie mające odpowiednika w serii D TD4.2 (107000/125000 euro) oraz szczytowe TD4.8 za 134000/149900 euro.

W prezentacji swoich kolumn Raidho wykorzystało gramofon Pear Audio Blue oraz elektronikę brytyjskiej firmy Chord Electronics. Dźwięk był taki jak zwykle w Raidho – świetny. Duńczycy cenią się wysoko, ale potrafią łączyć plastykę z precyzją i przyjemność ze słuchania z selektywnością. Dźwięk TD3.8 okazał się spójny w całym paśmie, zrównoważony i swobodny. Bas schodził nisko; nie był przesadny, ale wystarczająco twardy i nie rozlewał się, ale brzmiał przyjemnie miękko. Można było usiąść, posłuchać i nie zawracać sobie głowy analizą. To lubię.