HFM

Jakich elementów graficznych na okładce książki pt. „Muzyka w prawie autorskim” spodziewałby się czytelnik? Zapewne nut i paragrafów – symboli graficznych niemal automatycznie kojarzonych z muzyką i prawem.

Wydawca tej arcypotrzebnej i arcyważnej publikacji nie poszedł tym oczywistym tropem. Tropem, który po przeczytaniu książki okaże się powierzchowny i banalny, by nie powiedzieć – anachroniczny i nieużyteczny.

Na końcu książki – a nie na początku, co trzeba podkreślić – autor mówi: „Dziękuję wszystkim, którzy pobudzili moją pamięć i którzy uczestniczyli w moim niezwykłym życiu”.

Nie dziękuje im za przeczytanie książki, bo wcześniej nie prosił ani o lekturę, ani o kredyt zaufania dla siebie jako osoby piszącej. Właściwie wcale nie zabiega o czytelników, bowiem kształt i treść świadczą o tym, że powstała w dwóch celach: autoterapii i rozbrojenia bomby tykającej w rodzinnym ogródku.

Co współczesnym polskim czytelnikom mówią nazwiska Czeczot i Witwicki? Prawie nic. Popularni w czasach romantyzmu literaci, czerpiący inspirację z poezji ludowej, patrioci i animatorzy życia kulturalnego Wilna (Czeczot) i Warszawy (Witwicki) – interesują dziś głównie literaturoznawców.

Bohaterem tej książki jest nie tylko tytułowy sławny tancerz, lecz także całe pokolenie polskich artystów (i, ogólnie, przedstawicieli świata kultury) urodzonych w czasie II wojny światowej lub tuż po niej. Wychowanych w ponurych i głodnych latach pięćdziesiątych. Stawiających pierwsze profesjonalne kroki w szarej erze gomułkowskiej małej stabilizacji. Tworzących oazy kolorowej radości w trakcie zakrapianych imprez. Rozpaczliwie próbujących nosić ubrania spoza seryjnej peerelowskiej produkcji i marzących o podróżach poza obszar Demoludów. Gerard Wilk był jednym z nich.

W roku 1930 Karol Szymanowski, w liście do żony skrzypka Pawła Kochańskiego, pisał o swoich wrażeniach z lektury powieści Conrada „Ocalenie”. Poruszyła go historia znajomości pary protagonistów – „cała głębokość tego «romansu» – którego nie było”. Oto kapitan statku i atrakcyjna mężatka dobrze się czują w swoim towarzystwie, ale nigdy nie przekraczają granicy fizycznej bliskości i rozstają się.