HFM

Bohaterem tej książki jest nie tylko tytułowy sławny tancerz, lecz także całe pokolenie polskich artystów (i, ogólnie, przedstawicieli świata kultury) urodzonych w czasie II wojny światowej lub tuż po niej. Wychowanych w ponurych i głodnych latach pięćdziesiątych. Stawiających pierwsze profesjonalne kroki w szarej erze gomułkowskiej małej stabilizacji. Tworzących oazy kolorowej radości w trakcie zakrapianych imprez. Rozpaczliwie próbujących nosić ubrania spoza seryjnej peerelowskiej produkcji i marzących o podróżach poza obszar Demoludów. Gerard Wilk był jednym z nich.

W roku 1930 Karol Szymanowski, w liście do żony skrzypka Pawła Kochańskiego, pisał o swoich wrażeniach z lektury powieści Conrada „Ocalenie”. Poruszyła go historia znajomości pary protagonistów – „cała głębokość tego «romansu» – którego nie było”. Oto kapitan statku i atrakcyjna mężatka dobrze się czują w swoim towarzystwie, ale nigdy nie przekraczają granicy fizycznej bliskości i rozstają się.

W gatunku powieści kryminalnej prym wiedzie dziś odmiana skandynawska – obszerne tomy, w których partie narracyjne dominują nad dialogami, a wnikliwe opisy tła społecznego rywalizują z drobiazgowymi analizami psychopatologii mordercy. I oto nagle na rynku pojawia się nowość-nienowość, przez pół wieku czekająca na odkrycie. Książka niepozorna, wielkości uczniowskiego dzienniczka, sto pięćdziesiąt stron rzadkim drukiem, prawie same dialogi i dużo rozdziałów krótkich jak u Dana Browna.

W dziedzinie encyklopedii standardem są dziś kompendia multimedialne. Łatwo je uzupełniać i aktualizować. Materiały ikonograficzne i audiowizualne wielowarstwowo ilustrują hasła, a podlinkowane treści zachęcają do bezzwłocznego zaczerpnięcia wiedzy z dodatkowych źródeł.

Oprócz dzieł, po artyście pozostaje pamięć oficjalna, uwieczniona w hasłach encyklopedycznych, i pamięć ludzi, którzy go znali. Na pytanie: „Kim był Zygmunt Mycielski?”, kompendia odpowiadają bez wahania: kompozytorem, żyjącym w latach 1907-1987.