HFM

„Ludzie niemuzykalni nawet nie wyobrażają sobie, jak dużo i jak rozmaicie można mówić o muzyce. Ile rozmaitych odcieni i spraw kryje się w odczuwaniach muzycznych, jak ten wielki temat poszerza nasze rozumienie życia, jak wzbogaca treść codziennego dnia.”

Rok 2019 – jubileusz dwóchsetlecia urodzin Stanisława Moniuszki – obfitował w koncerty, spektakle, płyty i publikacje, a wszystkie te wydarzenia uświadomiły muzycznemu światu, że tak naprawdę o kompozytorze wiemy niewiele.

Jakich elementów graficznych na okładce książki pt. „Muzyka w prawie autorskim” spodziewałby się czytelnik? Zapewne nut i paragrafów – symboli graficznych niemal automatycznie kojarzonych z muzyką i prawem.

Wydawca tej arcypotrzebnej i arcyważnej publikacji nie poszedł tym oczywistym tropem. Tropem, który po przeczytaniu książki okaże się powierzchowny i banalny, by nie powiedzieć – anachroniczny i nieużyteczny.

Na końcu książki – a nie na początku, co trzeba podkreślić – autor mówi: „Dziękuję wszystkim, którzy pobudzili moją pamięć i którzy uczestniczyli w moim niezwykłym życiu”.

Nie dziękuje im za przeczytanie książki, bo wcześniej nie prosił ani o lekturę, ani o kredyt zaufania dla siebie jako osoby piszącej. Właściwie wcale nie zabiega o czytelników, bowiem kształt i treść świadczą o tym, że powstała w dwóch celach: autoterapii i rozbrojenia bomby tykającej w rodzinnym ogródku.

Co współczesnym polskim czytelnikom mówią nazwiska Czeczot i Witwicki? Prawie nic. Popularni w czasach romantyzmu literaci, czerpiący inspirację z poezji ludowej, patrioci i animatorzy życia kulturalnego Wilna (Czeczot) i Warszawy (Witwicki) – interesują dziś głównie literaturoznawców.