HFM

W roku 1930 Karol Szymanowski, w liście do żony skrzypka Pawła Kochańskiego, pisał o swoich wrażeniach z lektury powieści Conrada „Ocalenie”. Poruszyła go historia znajomości pary protagonistów – „cała głębokość tego «romansu» – którego nie było”. Oto kapitan statku i atrakcyjna mężatka dobrze się czują w swoim towarzystwie, ale nigdy nie przekraczają granicy fizycznej bliskości i rozstają się.

W gatunku powieści kryminalnej prym wiedzie dziś odmiana skandynawska – obszerne tomy, w których partie narracyjne dominują nad dialogami, a wnikliwe opisy tła społecznego rywalizują z drobiazgowymi analizami psychopatologii mordercy. I oto nagle na rynku pojawia się nowość-nienowość, przez pół wieku czekająca na odkrycie. Książka niepozorna, wielkości uczniowskiego dzienniczka, sto pięćdziesiąt stron rzadkim drukiem, prawie same dialogi i dużo rozdziałów krótkich jak u Dana Browna.

W dziedzinie encyklopedii standardem są dziś kompendia multimedialne. Łatwo je uzupełniać i aktualizować. Materiały ikonograficzne i audiowizualne wielowarstwowo ilustrują hasła, a podlinkowane treści zachęcają do bezzwłocznego zaczerpnięcia wiedzy z dodatkowych źródeł.

Oprócz dzieł, po artyście pozostaje pamięć oficjalna, uwieczniona w hasłach encyklopedycznych, i pamięć ludzi, którzy go znali. Na pytanie: „Kim był Zygmunt Mycielski?”, kompendia odpowiadają bez wahania: kompozytorem, żyjącym w latach 1907-1987.

Podtytuł monografii jest cytatem z listu Stanisławy Korwin-Szymanowskiej (1884-1938), który wysłała do kompozytora Josepha Marksa kilka miesięcy po śmierci Karola Szymanowskiego, nie wiedząc jeszcze, że rok później choroba zakończy i jej życie.


Szymanowska miała świadomość, że zamknęła najważniejszy rozdział swej biografii, także zawodowej. Postawiła sobie za cel zebranie rodzinnych relacji o życiu wielkiego brata. Oprócz tego napisała wspomnienie „Dusza Katota” dla pisma „Muzyka” i cenne studium „Jak należy śpiewać utwory Karola Szymanowskiego”.