John Zorn - Muzyczny labirynt
- Kategoria: Sylwetki
Trudno w to uwierzyć, ale w tym roku John Zorn kończy 60 lat! Ten niezwykle kreatywny muzyk wydaje niezliczoną ilość płyt i tworzy wciąż nowe projekty. Prowadził kilka klubów jazzowych. Szefuje prężnej wytwórni Tzadik. Do tego komponuje na rozmaite składy instrumentalno-wokalne, eksperymentuje z technikami strukturalnej improwizacji. Stara się wprowadzać tradycję żydowską w XXI wiek.
Interesuje się właściwie wszystkim – od japońskiej awangardy, po aktualną popkulturę. To człowiek, który żyje sztuką we wszelkich jej przejawach, choć najważniejsza pozostaje muzyka.
Urodził się 2 września 1953 roku w Nowym Jorku. Zaczynał od gry na fortepianie. Później zainteresował się gitarą i fletem. Kiedy usłyszał słynne solowe nagranie Anthony Braxtona „For Alto” – zakochał się w saksofonie altowym.
Jednak jazz wcale nie był jego pierwszą miłością. W dzieciństwie słuchał rockabilly, surf music, muzyki z kreskówek, francuskich chansons (które lubił jego ojciec), a wreszcie tego, czego słuchała młodzież – rocka, rock and rolla i bluesa.
Kiedy miał 15 lat, nastąpił przełom. Za niecałego dolara kupił płytę argentyńsko-niemieckiego awangardowego kompozytora Mauricio Kagela, zawierającą utwór „Improvisation ajoutée”. Zauroczony tą muzyką pobiegł do przyjaciela, żeby się nią podzielić. Przyjaciel, fan Rolling Stones, popukał się w czoło i spytał Zorna, czy jest przy zdrowych zmysłach. Wtedy ten przekonał się, że świat nie jest tak prosty, jak by się wydawało i nie wszyscy są w stanie dzielić jego fascynacje.
Z natury przekorny i impulsywny, wyjechał z Nowego Jorku do Saint Louis, gdzie zaczął studiować kompozycję klasyczną w Webster College.
W Warszawie jesienią
- Kategoria: Historie
Jeden z najstarszych polskich festiwali muzycznych (starszy jest chyba tylko festiwal fortepianowy w Dusznikach), odbywa się w Warszawie co roku jesienią. Dlaczego jesienią? Ponieważ jest odpowiedzią na Praską Wiosnę (Pražské Jaro) – festiwal organizowany w Czechosłowacji (dziś: w Czechach) od 1946 roku.
Pomysł na festiwal
Festiwal praski był największą tego typu imprezą w krajach obozu socjalistycznego, a wykonywano na nim klasykę muzyki poważnej i te dzieła współczesne, których estetyka nie kłóciła się z kanonami socrealizmu. Na fali postalinowskiej odwilży dwaj młodzi twórcy, wiceprezesi Związku Kompozytorów Polskich – Tadeusz Baird i Kazimierz Serocki – wystąpili z pomysłem zorganizowania festiwalu muzyki współczesnej. Międzynarodowego, aby przynajmniej częściowo nadrobić dystans między polską i światową kulturą muzyczną. Lukę, która powstała w latach drugiej wojny i żelaznej kurtyny.
10 października 1956 w Filharmonii Narodowej pod batutą Bohdana Wodiczki zabrzmiało „Stabat Mater“ Karola Szymanowskiego, a partie solowe zaśpiewali Maria Kunińska, Krystyna Szczepańska i Andrzej Hiolski. Od śmierci Karola Szymanowskiego upłynęło wtedy 19 lat, tak więc była to muzyka wciąż nowa, par excellence współczesna. W repertuarze pierwszego festiwalu (który trwał 12 dni; mniej więcej tyle samo co następne edycje) znalazły się utwory m.in. Milhauda, Honeggera, Strawińskiego, Ryszarda Straussa, Bartóka, Martinů, a nawet Piotra Czajkowskiego (dar zaproszonej Państwowej Orkiestry ZSRR). Z polskich kompozytorów zaprezentowali swoją twórczość m.in. Lutosławski, Szeligowski, Malawski, Perkowski, Baird i Serocki, a także Wiechowicz, Kisielewski, Bacewicz, Spisak i Szałowski. Oprócz wspomnianej orkiestry sowieckiej wystąpiły tak znane zespoły, jak Wiener Philharmoniker i francuska Orkiestra RTF, a ze słynnych solistów wymienić można choćby pianistę Alfreda Brendela i skrzypków – Henryka Szerynga i Dawida Ojstracha.
Pierwszy festiwal „Warszawska Jesień“, oprócz celów artystycznych i edukacyjnych, miał promować muzykę polską. Program każdego koncertu zawierał minimum pół godziny muzyki polskiej. Niektórzy krytycy (Jerzy Waldorff, Zdzisław Sierpiński) uznali to za pieniądze wyrzucone w błoto. Ich zdaniem lepiej byłoby wysłać polskich muzyków na zagraniczne tournée lub dokonać nagrań i sprzedawać za granicą płyty z rodzimą twórczością. Przy kolejnych edycjach imprezy już nikt nie miał wątpliwości, że jest ona potrzebna i spełnia wszystkie postawione przed nią zadania.
Następny festiwal odbył się w 1958 roku, zgodnie z początkową koncepcją organizowania biennale (wracała ona zresztą jeszcze kilkakrotnie), a od 1958 już co roku jesienią Warszawa stawała się stolicą światowej muzyki współczesnej. Tylko raz odwołano festiwal – w 1982 roku, kiedy trwał stan wojenny. Nastrój panujący w środowiskach artystycznych nie sprzyjał komunistycznej władzy, która stłumiła wolnościowy zryw Solidarności, a zaproszeni goście mogliby albo ogłosić bojkot imprezy, albo wygłaszać antyreżimowe deklaracje.
Vitus Audio SIA-025
- Kategoria: Wzmacniacze
Każdy producent w świecie hi-fi kieruje się mniej lub bardziej zdefiniowaną filozofią. Hans-Ole Vitus, szef duńskiej wytwórni Vitus Audio, do jej opisania używa wielu słów, które można streścić w dwóch: bez kompromisów.
Vitus Audio istnieje od 1995 roku. Jak się łatwo domyślić, nazwę zawdzięcza nazwisku założyciela i szefa. Historia firmy zaczyna się od długiego okresu badań, podczas którego Hans-Ole Vitus pracował jednocześnie jako dystrybutor na Danię i Norwegię amerykańskiego giganta Texas Instruments. Pierwsze autorskie urządzenia ujrzały światło dzienne dopiero w 2003 roku. Od tego czasu Vitus Audio regularnie powiększa ofertę.
Aktualny katalog składa się z trzech serii. Jeśli powiem, że już najtańsza nosi nazwę Reference,
Octave MRE220
- Kategoria: Końcówki mocy
Jeszcze niedawno wydawało się, że w świecie wzmacniaczy lampowych wszystkie karty zostały rozdane. Giganci bazowali na sprawdzonych rozwiązaniach i choć wprowadzali na rynek nowe modele, to miłośnicy lamp, okopani na swoich pozycjach, nie oczekiwali rewolucji. Aż nagle, w 2010 roku, zupełnie niespodziewanie rewolucja wybuchła. Wywołało ją pojawienie się nowej lampy mocy: KT120.
Mimo że urządzenia bazujące na KT120 były już u nas opisywane, to chyba sami do końca nie zdawaliśmy sobie sprawy ani z okoliczności, w których lampa się pojawiła, ani z zamieszania, jakie wywołała. Test nowych monobloków Octave MRE220 pozwoli tę zaległość nadrobić.
Octave to niemiecka firma rodzinna.
Audio Research VSi75
- Kategoria: Wzmacniacze
Trzon oferty Audio Researcha zawsze stanowiły drogie wzmacniacze dzielone. Sukces przystępnej cenowo integry VSi60 (około 19 tys. zł z lampami KT120) pokazał jednak, że warto się zainteresować również tym segmentem rynku. No, ale jak zwykle wyszło po amerykańsku. Obecnie model VSi60 jest już droższy o trzy tysiące zł, a druga w aktualnej ofercie lampowa integra VSi75 to jeszcze wyższa półka.
VSi75 jest nowością w ofercie ARC. Tak świeżą, że na stronie producenta opis urządzenia w trakcie przygotowywania testu jeszcze się nie pojawił. Mało tego, nie było ono tam w ogóle wymienione. Na szczęście, dystrybutor dysponował zestawem podstawowych informacji technicznych. Skromnym, ale dobre i to.
