Sabaton - The Last Stand
- Kategoria: Pop/rock
Nuclear Blast 2016
Muzyka: 
Realizacja: 
Power metal z całą pewnością nie jest kopalnią najbardziej oryginalnych zespołów na świecie, jednak i tu zdarzają się perełki. Jedną z nich był Sabaton ze swoim niższym wokalem, tematyką wojenną oraz niezwykle chwytliwymi refrenami. Niestety, na „The Last Stand” ta formuła zaczyna się wyczerpywać. Melodie są, jak zwykle, proste, lecz chwytliwe. Partie klawiszy miło wzbogacają brzmienie, a riffy gitarowe nie obniżyły lotów. Główny problem albumu polega na tym, że brzmi on tak samo, jak wszystkie poprzednie wydawnictwa zespołu. Nawet najlepszy schemat, powtórzony zbyt wiele razy, zaczyna nudzić. Panowie poszli na łatwiznę, odgrzewając stare pomysły i nie dodając prawie nic nowego. Utwory opowiadają o bitwach toczonych w najróżniejszych zakątkach świata, a tylko „Blood of Bannockburn” doczekało się szkockiego akcentu w postaci motywu zagranego na dudach. Podobne wstawki można by umieszczać w innych kompozycjach, choćby wplatając motywy dalekowschodnie w „Shiroyamę” czy afrykańskie w „Rorke’s Drift”. Niewykluczone, że powstałaby w ten sposób jedna z najlepszych płyt w historii zespołu. Tymczasem „The Last Stand” to zmarnowany potencjał. Wyłącznie dla zagorzałych fanów zespołu
Karol Wunsch
Źródło: HFiM 02/2017
Bon Jovi - This House Is Not For Sale
- Kategoria: Pop/rock
Island Records 2016
Muzyka:
Realizacja: 
Bon Jovi nie zawiedli, ale też nie zachwycili swoimi nowymi piosenkami. Może dlatego, że w składzie zabrakło Richiego Sambory? Z wokalistą Jonem Bon Jovi tworzyli zawsze intrygujący duet, podobnie jak Jagger z Richardsem w Stonesach czy Taylor i Perry w Aerosmith. Phil X (Philip Eric Xenidis), który zastąpił Samborę, także nie jest w branży nowicjuszem i na gitarze grać potrafi. Wcześniej był rozchwytywanym muzykiem sesyjnym. Wystąpił na blisko czterdziestu albumach światowych gwiazd, od Alice’a Coopera po Eltona Johna. Dzięki bogatemu doświadczeniu, zdobywanemu w różnych stylach i środowiskach artystycznych, zgrabnie się wpasował w stylistyczną konwencję Bon Jovi. Z kapelą współpracuje sprawnie, tyle że repertuar okazuje się dość przewidywalny. Przez lata istnienia grupy muzycy Bon Jovi zdążyli nas do takiego przyzwyczaić. Owszem, kilka nagrań – jak choćby rockowe „Born Again Tomorrow” czy dwie ballady: „Scars On This Guitar” i „Come On Up To Our House” – przyciąga uwagę, ale to trochę za mało, jak na kapelę tej klasy. Za to fani znów mogą się nacieszyć głosem lidera. Ten nie stracił swej magicznej mocy.
Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 02/2017
Sikorowscy - Okno na Planty
- Kategoria: Pop/rock
Warner Music Poland 2016
Muzyka:
Realizacja:
Wprawdzie autorami krążka są Andrzej i Maja Sikorowscy, czyli ojciec i córka, ale zawartość albumu jako żywo przypomina dotychczasowe utwory nestora rodziny, znane z kierowanej przez niego od 1977 roku grupy Pod Budą. Krakowski zespół jest kojarzony przede wszystkim z nurtem poezji śpiewanej. „Okno na Planty” zasadniczo nie odbiega od tej stylistyki, choć zdarzają się wyjątki. W czwartej piosence („Kurs na jutro”) słychać rockową gitarę elektryczną. Kompozycję „Taaka ryba”, z latynoskim rytmem, utrzymano w prześmiewczym nastroju. Słowa: „na Karaibach pływa wyłącznie gruba ryba” czy: „a ja zwyczajna jak kobieta, czasami marzę o gadżetach” nadają się nawet na kabaretową scenę. Z kolei początek „Listu z wojenki” przypomina cygańską balladę. Za wszystkie kompozycje odpowiada Andrzej Sikorowski, poza jedną („Jeśli mnie kiedyś zdradzisz”), do której muzykę napisała jego córka. Ta ostatnia dzielnie towarzyszy ojcu przy mikrofonie. Często śpiewają na zmianę lub w harmonicznych duetach. Nastroje i wokalne interpretacje przypominają te znane z Pod Budą. Brakuje czegoś nowego. Szkoda, że Sikorowscy nie spróbowali trochę poeksperymentować. Ale jeżeli ktoś lubi przenieść się na moment w myślach do lat młodości, jest to muzyka w sam raz.
Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 02/2017
Buslav - Buslav
- Kategoria: Pop/rock
Warner Music Poland 2016
Muzyka:
Realizacja:
Zawartość debiutanckiego krążka Buslava, czyli Tomasza Busławskiego, ma sporo wspólnego z amerykańską folkową awangardą, ale jako że wykonawca bogato okrasił nagrania elektroniką, wymykają się one tak jednoznacznej klasyfikacji. Właściwie folkowa jest głównie wokalna warstwa płyty. Utwory pierwszy i ostatni, oba po polsku, mają stylistykę bliższą melodyjnemu rockowi progresywnemu. Pozostały repertuar, już po angielsku, mógłby się śmiało znaleźć na krążku jakiejś niezależnej kapeli amerykańskiej. Mało kto również by zauważył, że śpiewa Polak, bo angielska wymowa Buslava jest zupełnie poprawna. Nie dziwi to, jeśli znamy historię artysty, który – mimo młodego wieku – ma międzynarodowe doświadczenie. Jako muzyk sesyjny często grywał w Nowym Jorku. Buslav nie tylko odpowiada za teksty, ale też wszystkie utwory skomponował i, z małą pomocą, zinstrumentował. Zadbał też o obecność dźwięków, które nawiązują do tekstów. Przykładem otwierające płytę dzwony. Mimo bogatej oprawy (ze smyczkami, klarnetem, fletem i banjo), całość jest melodyjna i delikatnie podana. W sam raz do słuchania późną porą.
Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 02/2017
Empire of the Sun - Two Vines
- Kategoria: Pop/rock
Capitol Records 2016
Muzyka:
Realizacja:
Australijski duet Empire of the Sun tworzą Luke Steele i Nick Littlemore. Grają muzykę elektroniczną, która w latach 80. i 90. XX wieku mogłaby melomanów zainteresować, ale teraz trąci myszką. Moda na syntezatory i samplery minęła, a już na pewno nie używa się ich w sposób, który na „Two Vines” proponują autorzy. Elektroniczny hip- -hop, królujący ostatnio w rozlicznych imprezowniach i klubach, to zupełnie inna bajka. Panowie z Empire of the Sun najwyraźniej wolą stare brzmienia. Nie tylko pod względem aranżacji, ale również harmonii wokalnych, które przypominają te znane z Pet Shop Boys i innych przedstawicieli synth-popu czy new romantic. Jeśli chodzi o kompozycje, nie jest źle. Na krążek „Two Vines” trafił urozmaicony repertuar, który został zręcznie wykonany. Muzycy wsparli się twórczym talentem Lindseya Buckinghama z Fleetwood Mac oraz Wendy Melvoin, którą fani Prince’a zapewne kojarzą z towarzyszącej mu grupy Revolution. Tak, krążek „Two Vines” to nie współczesne brzmienia, a przynajmniej nie takie, które słyszymy dziś w czołówkach list przebojów. Ale przecież melomani bywają nostalgiczni, więc na pewno znajdą się chętni na taką muzykę. Zwłaszcza starsi, bo to idealne piosenki, by przy nich powspominać.
Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 01/2017
