Aż dziwne, że nie ma takiego tematu. Mówiąc ściślej, nie było do tej pory. Do założenia sprowokowała mnie ta rozmowa sprzed 11 lat z Wojciechem Waglewskim , o którym dowiedziałem się kilku ciekawych rzeczy, choć wydawało mi się, że sporo wiem na temat mojego ulubionego rockmana.

Ciekawy wywiad, przeczytałem z dużą przyjemnością.

Rozmowa z Włodkiem Pawlikiem:

muzyka.onet.pl/jazz/wlodek-pawlik-fortep...ystkim-wywiad/rrc4el

Była na pierwszej stronie Onetu ze zdjęciem Maestro i durnowatym tytułem, choć sam wywiad jest dość ciekawy. Za to o komentarzach napisać "dno i pięć metrów mułu" to mało.

Co za zbieg okoliczności, ja dziś trafiłem na ciekawy wywiad z z Markiem Dudkiewiczem.
Kiedyś miałem przyjemność go poznać, skromny, pogodny człowiek z nieograniczonym poczuciem humoru.

wyborcza.pl/duzyformat/1,153401,20359519...chronmy-kulture.html

Onet zamieszcza raz na kwartał ciekawe wywiady z jeszcze ciekawszymi muzykami. Jeżeli są anonsowane na pierwszej stronie, to tytuł musi obowiązkowo bić rekord durnoty, choć stary jest już mocno wyśrubowany. Tym razem przesłuchiwany jest Mikołaj Trzaska. Pretekstem było napisanie muzyki do "Wołynia" ale MT mówi o wielu innych rzeczach. Niestety nie tylko muzycznych, ale o tych litościwie zamilczę. Podkreślę natomiast, że Onet zatrudnił wreszcie kompetentną osobę w dziale jazzowym (Sebastian Rerak jest m. in. autorem książki "Chłepcąc ciekły hel. Historia Yassu").

muzyka.onet.pl/wywiady/mikolaj-trzaska-n...ogardy-wywiad/jse4ff

Jan Ptaszyn Wróblewski przez wielu jest (i był 30 lat temu) uważany za strażnika tradycji zamkniętego w swoim świecie. Kto słucha(ł) jego "Trzech Kwadransów Jazzu" wie, że to nieprawda. Ba, dla mnie na początku był wręcz zbyt postępowy, bo kiedy odkryłem jazz zwany przez niego "straight ahead" (akurat na scenę wkroczył VSOP Herbie Hancocka), ten czasami zachwycał się muzyką w stylu Brecker Brothers czy George'm Bensonem. W tym wywiadzie Ptaszyn dowodzi, że ciągle trzyma rękę na pulsie:

jazzpress.pl/jazzpress/jazzpress1216

(wywiad zaczyna się na str 105) A ja przypomniałem sobie szczenięce lata gdy słuchałem jego audycji. Nie bardzo wiedziałem o co w tym jazzie chodzi (bo siedziałem w muzyce rockowej) ale uznałem, że warto drążyć temat, skoro można o nim tak ciekawie opowiadać.

Tym razem wywiad jest pod względem gabarytowym porównywalny z rozmiarami sowieckiej agentury w Europie Zachodniej i mieści się na ponad 300 stronach. Piotr Metz w "Dzień dobry wieczór" przepytuje cały kwartet tworzący aktualnie VooVoo, choć oczywiście najwięcej miejsca zajmuje rozmowa z liderem i założycielem. Który znowu, nawet jeżeli mówi o rzeczach mi znanych, potrafi zainteresować, czasami dzięki pasji, czasami dzięki erudycji, czasami wreszcie dzięki poczuciu humoru. Mateusz Pospieszalski chyba jednak nie potrafi opowiadać tak ciekawie jak gra, natomiast świetnie czyta się wywiad z Karimem Martusewiczem. Są i anegdoty, i bardzo pouczająca opowieść o tym jak był w szkole przy Bednarskiej gnębiony przez kolegów i niektórych pedagogów za braki timingowe, co skończyło się wyjazdem do znacznie lepszej szkoły w Grazu. Tam wybitni muzycy (grający m. in. z Milesem Davisem) jakoś tych braków nie potrafili się doszukać, choć Karim zanim jeszcze zagrał cokolwiek za te braki ich przepraszał. Książka jest raczej dla tych, którzy o VooVoo co nieco wiedzą i oczywiście ich muzykę cenią. Nie wierzcie w krytyczne opinie umieszczone tutaj:

lubimyczytac.pl/ksiazka/4084109/voo-voo-dzien-dobry-wieczor

Metz naprawdę wykonał kawał dobrej roboty. Co, rzecz jasna, nie zdałoby się na wiele gdyby nie obiekt przesłuchań.

Cytat dnia (z wiadomej książki).
- okoliczności przyrody - chicagowski klub McKie's, rok 1963, kwartet z R. Haynesem w zastępstwie E. Jonesa, przebywającego na ... odwyku...
"... W słowniku Webstera nie figurują przymiotniki, które zdolne byłyby opisać to, co Coltrane usiłuje przekazać. (...) Nie tylko Bell Telephone już sposobi się na przyszłość***, Coltrane także, (...) Oglądanie i słuchanie Johna Coltrane bezpośrednio to jakby spoglądanie od razu w rok 1984. Jego sugestywne, powykręcane frazy przypominają krzyki grzeszników, którzy już wiedzą, że stoją u wrót piekielnych."

-*** (przypis tłumacza) mowa o planowanym (i mającym miejsce w 1963 r.) :woohoo: wprowadzeniu na rynek pierwszych telefonów z klawiszowym i tonowym wybieraniem numeru.

Przełom IX/X 1964

"Nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło pytanie, czy oni [słuchacze] rozumieją moją muzykę, czy nie. Liczy się wyłącznie reakcja emocjonalna. jeśli zaistnieje porozumienie na tym poziomie, nie ma znaczenia, czy muzyka zostanie zrozumiana. W końcu ja też przecież uwielbiałem muzykę na długo, zanim nauczyłem się rozpoznawać akord septymowy g-moll."

Ponieważ i tak dawno wydało się, że czytam Onet, to bez zbędnego krygowania się podrzucę wywiad z Tomaszem Stańko:

muzyka.onet.pl/jazz/tomasz-stanko-zlo-by...ieczne-wywiad/x6ws4k

Na pierwszej stronie portalu oczywiście prymitywna zajawka ze zmienionym na potrzeby indoktrynacji leszczy "cytatem".

Włączyłem właśnie "December Avenue", o której artysta sporo mówi. Tam jest utwór przypominający mi jedną z piosenek Republiki ale jeszcze do niego nie doszedłem, a tytułu nie pamiętam. Ciekawe czyt tylko ja jestem taki spostrzegawczy?

Wojciech Waglewski występuje w tym wątku jako najczęściej przesłuchiwany artysta. Nic dziwnego, bo jego opowieści są prawie tak samo ciekawe jak muzyka. Tym razem jednak prawie zaniemówił porażony głębią pytań:

Zbliża się Wielkanoc. Robert Mazurek rozmawia z Krzysztofem Herdzinem (który kiedyś pisywał na tym forum - ktoś pamięta?):


Wywiad oczywiście ciekawy ale chyba jeszcze ciekawszy jest pomysł wycinania fragmentów muzycznych z audycji. Chciałoby się powiedzieć "takie rzeczy tylko u Mazurka" ale być może nie tylko.

Wywiady z Ptaszynem czytam zawsze chętnie. Tym razem pytania nie są specjalnie tendencyjne ale rozmówca nie z takimi sobie radził. Dowiedziałem się przy okazji m. in. o istnieniu GAD Record:
kultowenagrania.pl/sklep/
która wydała niepublikowane Ptaszyna kwartetu Ptaszyna z 1978 r. A także kilkadziesiąt innych płyt, często w ogóle niewznawianych i kilka nowości. Była też ciekawa opinia Jubilata (miesiąc temu obchodził 85 urodziny), że "Andrzej Trzaskowski został przy tym "potraktowany po świńsku"". Tzn. dalej jest niedoceniany (ale nie przeze mnie, dodam), co niestety jest faktem. Na szczęście parę płyt z jego muzyką, tych najlepszych, wznowiono, dodam po raz drugi. Czyli kwintet ze Stańką, sekstet z Cursonem i The Wreckers.

Paweł Brodowski (redaktor naczelny Jazz Forum, a także muzyk grający m. in. z Czesławem Niemenem) opowiada o swoich przygodach z SBB, a także o muzykach, z którymi współpracowali (w tym oczywiście o Niemenie).

Nie wiem czy na tym forum tylko ja jestem fanem Wojciecha Konikiewicza* ale nawet jeżeli ktoś nie jest, to moim zdaniem wywiad i tak warto przeczytać:
jazzpress.pl/index.php/wyroznione/wojcie...wo-do-kwestionowania

O samej muzyce jest może połowa, sporo o filozofii sztuki i o roli producenta (którym Konikiewicz też jest). A na zachętę cytat:
"... nagrałem w Wielkiej Brytanii płytę zatytułowaną Zone K. Kiedy została tam wydana, przyniosła mi wyrazy uznania ze strony tamtejszych krytyków w dużych magazynach jazzowych. Potem dotarły do mnie plotki z naszego środowiska: „Jak sobie ten Konikiewicz załatwił te recenzje, przecież on grać nie umie?”

Nie wiem czy w to ostatnie bym uwierzył gdyby nie wymiana zdań na tym forum z pewną osobą (jak sądzę) ze "środowiska" (może nawet muzykiem). Powiedział właśnie, że "on grać nie umie" i że w śród muzyków ma opinię amatora. WK istotnie pod jednym względem może być uważany za amatora: pasja jaką się odznacza cechuje przede wszystkim amatorów, zawodowcy bywają tłustymi kotami, którym już nie bardzo się chce. Na szczęście nie jest to reguła.

I jeszcze coś o bohaterze wywiadu (choć jest tylko jednym z wielu muzyków) i filozofii sztuki:


* Choć początek był trudny, bo kiedy usłyszałem go pierwszy raz na żywo, to akurat (solowy) występ nie przypadł mi do gustu, choć były tzw. trudności obiektywne (absencja ś.p. Michała Kulentego).